Έκανα μεγαλύτερη πρόοδο στον Ιουδαϊσμό από πολλούς ομοεθνείς συνομηλίκους μου.—Γαλ. 1:14.
https://drive.google.com/file/d/1NnpPeW5ZtjLv3PBodklmZQ1_YiIHMdXz/view?usp=sharing
*** w81 1/5 σ. 9-12 Θησαυροί σε Οστράκινα Σκεύη ***
Θησαυροί σε Οστράκινα Σκεύη
ΣΤΟΥΣ αρχαίους χρόνους τα πήλινα αγγεία χρησιμοποιούντο στις Βιβλικές χώρες σαν θήκες για την ασφαλή φύλαξι πολύτιμων πραγμάτων. Στο εδάφιο Ιερεμίας 32:14 διαβάζομε ότι ο προφήτης αυτός διέταξε τον Βαρούχ να θέση τα συμφωνητικά της αγοράς σ’ ένα πήλινο αγγείο, «δια να διαμένωσιν ημέρας πολλάς.» Ο απόστολος Παύλος μπορεί να είχε υπ’ όψιν αυτό το έθιμο, όταν έγραψε στην εκκλησία της Κορίνθου: «Έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εις οστράκινα [πήλινα, γήινα] σκεύη.» (2 Κορ. 4:7) Από τα συμφραζόμενα γίνεται φανερό ότι με τα σκεύη, για τα οποία μιλούσε εδώ, εννοούσε τους ανθρώπινους οργανισμούς των αφιερωμένων Χριστιανών, του εαυτού του και των αδελφών του, κι αυτό ενισχύεται περισσότερο από τα εδάφια 2 Τιμόθεον 2:20, 21, όπου λέει: «Εν μεγάλη δε οικία δεν είναι μόνον σκεύη χρυσά και αργυρά, αλλά και ξύλινα και οστράκινα, και άλλα μεν προς χρήσιν τιμίαν, άλλα δε προς άτιμον. Εάν λοιπόν καθαρίση τις εαυτόν από τούτων, θέλει είσθαι σκεύος τιμίας χρήσεως, ηγιασμένον και εύχρηστον εις τον δεσπότην, ητοιμασμένον εις παν έργον αγαθόν.»
Τώρα ποιος είναι ο «θησαυρός» που είναι κρυμμένος μέσα σ’ αυτά τα ζωντανά πήλινα «σκεύη»; Από την επιχειρηματολογία του Παύλου διαπιστώνομε ότι είναι η διακονία που ανετέθη στους πιστούς δούλους του Ιεχωβά, ‘ο ένδοξος θησαυρός της υπηρεσίας.’ Είναι αλήθεια ότι τα μέλη του σώματος του Χριστού είναι σκεύη που περιέχουν την αλήθεια, αλλ’ αυτό μόνο δεν ανταποκρίνεται στην εξήγησι του αποστόλου. Διότι διαβάζομε: «Έχοντες λοιπόν τοιαύτην ελπίδα πολλήν παρρησίαν μεταχειριζόμεθα, και . . . έχοντες την διακονίαν ταύτην, καθώς ηλεήθημεν, δεν αποκάμνομεν, . . . αλλά με την φανέρωσιν της αληθείας συνιστώντες εαυτούς προς πάσαν συνείδησιν ανθρώπων ενώπιον του Θεού.» (2 Κορ. 3:12, 13· 4:1, 2) Ναι, το πολύτιμο προνόμιο υπηρεσίας είναι εκείνο που νοείται με τον θησαυρό. Και μήπως δεν είναι αλήθεια ότι ο μέγας Θεός του σύμπαντος παρεχώρησε το ανεκτίμητο προνόμιο υπηρεσίας ως μαρτύρων του σε ταπεινά ανθρώπινα πλάσματα, μολονότι οι άγγελοι θα δέχοντο έναν τέτοιο διορισμό με τη μεγαλύτερη χαρά; Είναι όπως ο Πέτρος λέγει στους αδελφούς του: «Εις τα οποία [αυτά που τώρα ανηγγέλθησαν σ’ εσάς] επιθυμούσιν οι άγγελοι να παρακύψωσι. Διά τούτο αναζωσθέντες τας οσφύας της διανοίας σας, εγκρατεύεσθε.» Και «είσθε . . . λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.»—1 Πέτρ. 1:12, 13· 2:9.
«ΝΑ ΜΗ ΚΑΥΧΗΘΗ ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΑΡΞ»
Και γιατί ο παντοδύναμος Ιεχωβά εξέλεξε τέτοια εύθραυστα πήλινα σκεύη, που είναι στην πραγματικότητα απολύτως ανάξια τέτοιας τιμής, και δεν έχουν τη δύναμι ν’ ανθέξουν στην πίεσι που ασκείται σ’ αυτά από τον εχθρό; Ο απόστολος απαντά: «Δια να ήναι η υπερβολή της δυνάμεως του Θεού και ουχί εξ ημών. . . . Δια να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού.» (2 Κορ. 4:7· 1 Κορ. 1:28, 29) Και ασφαλώς χρειάζεται θεία δύναμις για να κάνη αυτά τα σκεύη ανθεκτικά στη βαρειά πίεσι, κι αυτή επίσης δίδεται σε αρκετό μέτρο. Ας διαβάσωμε την περιγραφή του Παύλου στα επόμενα εδάφια (8-12) εδώ στην επιστολή 2 Κορινθίους, κεφάλαιο 4: «Κατά πάντα θλιβόμενοι αλλ’ ουχί στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ’ ουχί απελπιζόμενοι, διωκόμενοι αλλ’ ουχί εγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι αλλ’ ουχί απολλύμενοι, πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού περιφέροντες εν τω σώματι, δια να φανερωθή . . . και η ζωή του Ιησού . . . εν τη θνητή ημών σαρκί. Ώστε ο μεν θάνατος ενεργείται εν ημίν, η δε ζωή εν υμίν.»
«Ο μεν θάνατος ενεργείται εν ημίν, η δε ζωή εν υμίν»! Όταν ο απόστολος έγραψε αυτά τα λόγια αναφερόταν στον εαυτό του και στους συναποστόλους του και σε άλλους συνεργάτες σε σύγκρισι με τα μέλη των νεοσύστατων εκκλησιών των πιστών στην Ελλάδα. Αλλά πόσο καλά η έκφρασις αυτή εκθέτει τη σχέσι των γεμάτων με θησαυρούς σκευών του κεχρισμένου υπολοίπου στην εποχή μας έναντι των «άλλων προβάτων» του, των ανθρώπων που είχαν και έχουν το ευχάριστο προνόμιο να διακονούν τη ζωοπάροχη αλήθεια και οι οποίοι με ζήλο και πίστι μετέχουν στη μεγαλειώδη υπηρεσία της διακηρύξεως της Βασιλείας που τώρα έχει ιδρυθή! Το εδάφιο Αποκάλυψις 22:17 λέει: «Και το Πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν· Ελθέ. Και όστις ακούει, ας ειπή· Ελθέ. Και, όστις διψά, ας έλθη, και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.» Αυτά τα λόγια δεν αφήνουν αμφιβολία ότι η διακονία στον παρόντα καιρό γίνεται με συμμετοχή αυτών των δύο τάξεων. Η ιερή αυτή, υπηρεσία θα συνεχισθή ως τη μάχη του Αρμαγεδδώνα και στη διάρκεια αυτής, όπως τονίσθηκε από την απάντησι που δόθηκε στον Ησαΐα, όταν ρώτησε τον Ιεχωβά για πόσον καιρό έπρεπε να συνεχίση να λέη το άγγελμα στο λαό: «Εωσού ερημωθώσιν αι πόλεις, ώστε να μη υπάρχη κάτοικος, και αι οικίαι, ώστε να μη υπάρχη άνθρωπος, και η γη να ερημωθή παντάπασιν.» (Ησ. 6:8-12) Μετά την πτώσι του «Χριστιανικού κόσμου» θα δοθή μαρτυρία εναντίον του άθεου στοιχείου που θα είναι τότε στην εξουσία, ώσπου ‘ο πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’ τους καταστρέψη και διεκδικηθή για πάντα η παγκόσμια κυριαρχία του.
Ο ήδη «πολύς» όχλος των «άλλων προβάτων» του Κυρίου θα εξακολουθήση ν’ αυξάνη σε αριθμό, ενώ το υπόλοιπο των κεχρισμένων μελών του σώματος του Χριστού ελαττούται κάθε χρόνο, διότι τα μέλη του τελειώνουν τη σταδιοδρομία τους στον θάνατο, πιστά ως το τέλος. Γι’ αυτούς, όμως, διακρατείται η γλυκειά υπόσχεσις ότι «τα έργα αυτών ακολουθούσι με αυτούς.» Έχουν μια στιγμιαία ανάστασι και αναλαμβάνουν κατ’ ευθείαν το μέρος που έχουν στο έργο του ανάσσοντος Βασιλιά τους και Νυμφίου. Δεν είναι λοιπόν παράδοξο το ότι η Αποκάλυψις τους αποκαλεί ‘μακαρίους’!—Αποκ. 14:13.
ΟΣΜΗ ΖΩΗΣ, ΟΣΜΗ ΘΑΝΑΤΟΥ
Στο εδάφιο Αποκάλυψις 22:17 το άγγελμα που κηρύττεται παρομοιάζεται με ζωοπάροχο νερό, που οι διψασμένοι μπορούν να έλθουν και να το πάρουν «άνευ αργυρίου και άνευ αντιτίμου,» όπως το διατύπωσε ο Ησαΐας. (55:1-3) Στην επιστολή του προς Κορινθίους ο Παύλος χρησιμοποιεί ένα άλλο παράδειγμα που δείχνει το διαφορετικό αποτέλεσμα που έχει αυτή η διακονία στους ανθρώπους καλής θελήσεως από το ένα μέρος, και στους ανθρώπους κακής διαθέσεως για τη Βασιλεία, από το άλλο μέρος. Λέει: «Χάρις εις τον Θεόν, όστις πάντοτε κάμνει ημάς να θριαμβεύωμεν δια του Χριστού και φανερόνει εν παντί τόπω δι’ ημών την οσμήν της γνώσεως αυτού· διότι του Χριστού ευωδία είμεθα προς τον Θεόν εις τους σωζομένους και εις τους απολλυμένους· εις τούτους μεν οσμή θανάτου δια θάνατον, εις εκείνους δε οσμή ζωής δια ζωήν. Και προς ταύτα τις είναι ικανός;»—2 Κορ. 2:14-16.
Ο απόστολος εδώ αναφερόταν στο έθιμο της εποχής εκείνης να καίνε ευωδιαστό θυμίαμα σε όλο το μήκος της οδού, όταν η θριαμβευτική πομπή ενός στρατιωτικού νικητού παρήλαυνε μέσα από τους δρόμους της πρωτεύουσας που τον υποδεχόταν. Έτσι, τα σκεύη του που φέρουν την αλήθεια, διαδίδοντας σήμερα παντού το ‘θριαμβευτικό άγγελμα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Ιεχωβά,’ διαχέουν και κάνουν αισθητό το γλυκό άρωμα του αγγέλματος αυτού. Τα ειλικρινή άτομα προς τον Θεό και τη θεοκρατική του κυβέρνησι οσφραίνονται τη γλυκύτητα της γνώσεως που διαχέεται έτσι, και σ’ αυτούς το έργο της μαρτυρίας έχει την οσμή της υγείας και της ζωής. Αναπνέουν μέσα στην ατμόσφαιρα της αλήθειας της Βασιλείας, που είναι μια οσμή ζωής που οδηγεί στη ζωή. Το άγγελμα επιτυγχάνει, διότι μεταβάλλει πολλούς, που ήσαν άλλοτε εχθροί του Θεού με τα έργα της πονηρίας, σε μάρτυρες του Ιεχωβά και κήρυκες των αγαθών νέων της θεοκρατικής του βασιλείας. Αναπέμπουν ευχαριστίες στον Ιεχωβά Θεό και στο Βασιλιά του, στου οποίου τη θριαμβευτική πομπή προστίθενται με χαρά, ανακράζοντας μεγαλόφωνα: «Η σωτηρία είναι του Θεού ημών, του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου.» (Αποκ. 7:10) Εξ άλλου, σ’ εκείνους που αγαπούν τα πράγματα του παλαιού αυτού κόσμου το άγγελμα της Βασιλείας είναι μία δυσωδία στους μυκτήρες τους, μία ‘οσμή θανάτου’ που οδηγεί στο θάνατο.
Στη δευτέρα προς Κορινθίους επιστολή ο Παύλος χρησιμοποιεί ένα άλλο παράδειγμα που τονίζει αυτή την ενέργειά τους ως φορέων φωτός και συγχρόνως εξηγεί το λόγο για τον οποίο πολλοί άνθρωποι δεν βλέπουν το φως που ακτινοβολείται από τους δούλους του Ιεχωβά. Αναφέρεται στο γεγονός που το πρόσωπο του Μωυσέως ακτινοβολούσε λόγω της δόξας του Ιεχωβά, την οποία είχε δει στο Όρος Σινά. Την αντανακλώμενη αυτή δόξα δεν μπορούσαν ν’ ατενίσουν οι Ισραηλίτες, και γι’ αυτό ο Μωυσής έβαλε ένα πέπλο στο πρόσωπό του όταν τους μιλούσε. Ο Παύλος εξηγεί τη σημασία του γεγονότος αυτού και το εφαρμόζει στη διακονία μας ως εξής: «Ο Μωυσής έβαλε κάλυμμα επί το πρόσωπον αυτού δια να μη ατενίσωσιν οι υιοί Ισραήλ εις το τέλος του μέλλοντος να καταργηθή. Αλλ’ ετυφλώθησαν αι διάνοιαι αυτών. . . . Όταν όμως επιστρέψη προς τον Ιεχωβά, θέλει αφαιρεθή το κάλυμμα.» «Εάν δε και ήναι το ευαγγέλιον ημών κεκαλυμμένον, εις τους απολλυμένους είναι κεκαλυμμένον, των οποίων απίστων όντων ο θεός του κόσμου τούτου ετύφλωσε τον νουν, δια να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, όστις είναι εικών του Θεού. . . . Διότι ο Θεός ο ειπών να λάμψη φως εκ του σκότους, είναι όστις έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού δια του προσώπου του Ιησού Χριστού.»—2 Κορ. 3:12-14, 16· 4:3, 4, 6, ΜΝΚ.
Το ένδοξο αυτό φως, που έλαβαν από τον Θεό μέσω του Χριστού, το αντανακλούν πιστά οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Και για να παραθέσωμε περαιτέρω το επιχείρημα του αποστόλου, «απηρνήθημεν τα κρυπτά της αισχύνης, μη περιπατούντες εν πανουργία μηδέ δολόνοντες τον λόγον του Θεού, αλλά με την φανέρωσιν της αληθείας συνιστώντες εαυτούς προς πάσαν συνείδησιν ανθρώπων ενώπιον του Θεού.» (2 Κορ. 4:2) Αν, λοιπόν, υπάρχουν άτομα που έχουν το φως της αλήθειας καλυμμένο από την δράσι τους, ασφαλώς δεν αποτελεί αυτό ευθύνη των μαρτύρων του Ιεχωβά, αλλά δική τους ευθύνη.
Ιδιαίτερα συμβαίνει αυτό ένεκα της δηλώσεως που γίνεται στο εδάφιο Αποκάλυψις 18:1: «Είδον άγγελον καταβαίνοντα εκ του ουρανού όστις είχεν εξουσίαν μεγάλην, και η γη εφωτίσθη εκ της δόξης αυτού.» Όταν αυτή η προφητεία άρχισε να εκπληρώνεται με την ανάληψι βασιλικής εξουσίας από τον Κύριο Ιησού, πραγματοποιήθηκε η προφητική εντολή που αναγράφεται στα εδάφια Ησαΐας 60:1, 2, ΜΝΚ: «Σηκώθητι, φωτίζου· διότι το φως σου ήλθε, και η δόξα του Ιεχωβά ανέτειλεν επί σε. Διότι ιδού, σκότος θέλει σκεπάσει την γην και ζόφος τα έθνη· επί σε όμως θέλει ανατείλει ο Ιεχωβά και η δόξα αυτού θέλει φανερωθή επί σε.» Από το έτος 1919 τα πήλινα σκεύη του Ιεχωβά είναι σε δράσι, με το αποτέλεσμα που προλέγεται στο εδάφιο 3: «Και τα έθνη θέλουσιν έλθει εις το φως σου και οι βασιλείς εις την λάμψιν της ανατολής σου.»
Ο καθένας λοιπόν από το υπόλοιπο κι από τα «άλλα πρόβατα» ας εξακολουθή να λάμπη ως φωστήρας στον κόσμο (Φιλιπ. 2:15), σε ευγνώμονα εκτίμησι του μεγαλειώδους και μοναδικού προνομίου υπηρεσίας τους, του ανεκτίμητου θησαυρού που έχουν στα οστράκινα σκεύη τους.
*** w12 1/2 σ. 28-29 «Να Κάνετε τον Ιεχωβά να Χαμογελάει» ***
«Έχουμε Αυτόν το Θησαυρό σε Χωμάτινα Σκεύη»
Ο Ντέιβιντ Σπλέιν, μέλος του Κυβερνώντος Σώματος, ανέλυσε αυτό το Γραφικό θέμα. (2 Κορινθίους 4:7) Ποιος είναι ο θησαυρός; Μήπως η γνώση ή η σοφία; «Όχι», απάντησε. «Ο θησαυρός για τον οποίο έκανε λόγο ο απόστολος Παύλος είναι “αυτή η διακονία” μέσω της οποίας “φανερώνουμε την αλήθεια”». (2 Κορινθίους 4:1, 2, 5) Ο αδελφός Σπλέιν υπενθύμισε στους σπουδαστές ότι η πεντάμηνη εκπαίδευση τους προετοίμασε για έναν ειδικό διορισμό στη διακονία, τον οποίο πρέπει να θεωρούν εξαιρετικά σπουδαίο.
Ο ομιλητής εξήγησε ότι τα «χωμάτινα σκεύη» είναι τα σάρκινα σώματά μας. Αντιπαρέβαλε ένα χωμάτινο σκεύος με ένα χρυσό. Τα χρυσά σκεύη δεν χρησιμοποιούνται συχνά. Αντιθέτως, τα χωμάτινα προορίζονται για συνεχή χρήση. Αν βάζαμε έναν θησαυρό μέσα σε χρυσό σκεύος, ίσως το σκεύος έλκυε την προσοχή μας όσο ο θησαυρός. «Εσείς οι σπουδαστές δεν πρέπει να ελκύετε την προσοχή στον εαυτό σας», είπε ο αδελφός Σπλέιν. «Ως ιεραπόστολοι, πρέπει να κατευθύνετε τους ανθρώπους στον Ιεχωβά. Εσείς είστε ταπεινά χωμάτινα σκεύη».
Συνεχίζοντας τον παραλληλισμό, ο ομιλητής είπε ότι στους Βιβλικούς χρόνους ορισμένα χωμάτινα σκεύη ήταν πυρίμαχα, ενώ μερικά ήταν καλυμμένα με ανθεκτικό σμάλτο για να μην ξεφλουδίζουν. Τι ήθελε να τονίσει; Τους πρώτους μήνες στο διορισμό τους, οι ιεραπόστολοι θα αποκτήσουν αναμφίβολα ανθεκτικό «σμάλτο». Θα γίνουν λιγότερο ευαίσθητοι στην κριτική, λιγότερο εύθικτοι. «Θα διαπιστώσετε ότι είστε πιο ανθεκτικοί από όσο νομίζετε», ανέφερε ο αδελφός Σπλέιν. Ο Ιεχωβά έχει αναθέσει το θησαυρό της διακονίας, όχι σε αγγέλους, αλλά σε χωμάτινα σκεύη. «Αυτό αποδεικνύει ότι ο Ιεχωβά σάς εμπιστεύεται», κατέληξε.
