Ιεχωβά—Ο Τρυφερά Συμπονετικός Πατέρας Μας
‘Ο Ιεχωβά είναι πολύ τρυφερός σε στοργή και συμπονετικός’.—ΙΑΚΩΒΟΥ 5:11, υποσημείωση στη ΜΝΚ.
1. Γιατί ελκύονται στον Ιεχωβά Θεό οι ταπεινοί;
ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ είναι τόσο μεγάλο ώστε οι αστρονόμοι δεν μπορούν ούτε να μετρήσουν όλους τους γαλαξίες του. Ο Γαλαξίας μας είναι τόσο αχανής ώστε ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε ούτε να μετρήσει όλα τα άστρα του. Μερικά άστρα, όπως ο Αντάρης, είναι χιλιάδες φορές μεγαλύτερα και λαμπρότερα από τον ήλιο μας. Πόσο ισχυρός πρέπει να είναι ο Μεγαλειώδης Δημιουργός όλων των άστρων που υπάρχουν στο σύμπαν! Πράγματι, εκείνος είναι «ο εξάγων το στράτευμα αυτών κατά αριθμόν· ο ονομαστί καλών ταύτα πάντα». (Ησαΐας 40:26) Ωστόσο, αυτός ο ίδιος Θεός που προξενεί δέος είναι επίσης ‘πολύ τρυφερός σε στοργή και συμπονετικός’. Πόσο αναζωογονητική είναι η γνώση αυτού του γεγονότος για τους ταπεινούς υπηρέτες του Ιεχωβά, ιδιαίτερα για εκείνους που υποφέρουν από διωγμό, αρρώστιες, κατάθλιψη ή άλλες κακουχίες!
2. Πώς θεωρούν συνήθως τα τρυφερά συναισθήματα οι άνθρωποι αυτού του κόσμου;
2 Πολλοί θεωρούν αδυναμίες τα πιο ήπια συναισθήματα, όπως είναι τα «αισθήματα τρυφερής στοργής και συμπόνιας» που εκδήλωνε ο Χριστός. (Φιλιππησίους 2:1) Επηρεασμένοι από την εξελικτική φιλοσοφία, αυτοί ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να βάζουν τον εαυτό τους στην πρώτη θέση, ακόμη και αν αυτό έχει ως συνέπεια να ποδοπατούν τα αισθήματα των άλλων. Αρκετοί από εκείνους που θεωρούνται πρότυπα στον κόσμο της διασκέδασης και του αθλητισμού προβάλλουν υπέρμετρα τον ανδρισμό τους και δεν χύνουν δάκρυα ούτε δείχνουν τρυφερή στοργή. Μερικοί πολιτικοί ηγέτες ενεργούν με παρόμοιο τρόπο. Ο Στωικός φιλόσοφος Σενέκας, ο οποίος εκπαίδευσε τον βάναυσο αυτοκράτορα Νέρωνα, τόνιζε ότι «η ευσπλαχνία είναι αδυναμία». Η Εγκυκλοπαίδεια (Cyclopædia) των Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ δηλώνει: «Οι επιδράσεις του Στωικισμού . . . εξακολουθούν να επενεργούν στο νου των ανθρώπων ακόμη και στους σύγχρονους καιρούς».
3. Πώς περιέγραψε ο Ιεχωβά τον εαυτό του στον Μωυσή;
3 Αντίθετα, η προσωπικότητα του Δημιουργού της ανθρωπότητας είναι συγκινητική. Ο ίδιος περιέγραψε τον εαυτό του στον Μωυσή με τα εξής λόγια: ‘Ιεχωβά, Ιεχωβά ο Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, και αληθινός, . . . συγχωρών ανομίαν και παράβασιν και αμαρτίαν και ουδόλως αθωόνων τον ένοχον [αποκλείεται να δώσει απαλλαγή από την τιμωρία, ΜΝΚ]’. (Έξοδος 34:6, 7) Είναι αλήθεια ότι ο Ιεχωβά ολοκλήρωσε αυτή την περιγραφή τού εαυτού του τονίζοντας τη δικαιοσύνη Του. Δεν πρόκειται να απαλλάξει τους εκούσιους αμαρτωλούς από την τιμωρία που τους αξίζει. Εντούτοις, περιγράφει τον εαυτό του πρώτα από όλα ως Θεό ελεήμονα.
4. Ποια είναι η συγκινητική σημασία της εβραϊκής λέξης που συνήθως μεταφράζεται «έλεος»;
4 Μερικές φορές οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τη λέξη «έλεος» με την ψυχρή, δικαστική έννοια που έχει σχέση με τη μη επιβολή τιμωρίας. Όμως, μια σύγκριση των μεταφράσεων της Αγίας Γραφής αποκαλύπτει την πλούσια σημασία του εβραϊκού επιθέτου που προέρχεται από το ρήμα ραχάμ. Σύμφωνα με ορισμένους λογίους, η ρίζα του σημαίνει «είμαι ήπιος». «Η λέξη ραχάμ», εξηγεί το βιβλίο Συνώνυμα της Παλαιάς Διαθήκης (Synonyms of the Old Testament), «εκφράζει ένα βαθύ και τρυφερό αίσθημα συμπόνιας, όπως αυτό που δημιουργείται όταν βλέπουμε εκείνους που αγαπούμε ή που χρειάζονται τη βοήθειά μας να είναι αδύναμοι ή να υποφέρουν». Άλλοι συγκινητικοί ορισμοί αυτής της επιθυμητής ιδιότητας μπορούν να βρεθούν στο έντυπο Ενόραση στις Γραφές, Τόμος 2, σελίδες 375-379 (στην αγγλική).
5. Πώς ήταν φανερό το έλεος στο Μωσαϊκό Νόμο;
5 Η τρυφερή συμπόνια του Θεού είναι ολοφάνερη στο Νόμο που έδωσε στο έθνος Ισραήλ. Τα άτομα που βρίσκονταν σε μειονεκτική θέση, όπως ήταν οι χήρες, τα ορφανά και οι φτωχοί, έπρεπε να απολαμβάνουν συμπονετική μεταχείριση. (Έξοδος 22:22-27· Λευιτικόν 19:9, 10· Δευτερονόμιον 15:7-11) Όλοι, περιλαμβανομένων και των δούλων και των ζώων, έπρεπε να επωφελούνται από το εβδομαδιαίο Σάββατο ανάπαυσης. (Έξοδος 20:10) Επιπλέον, ο Θεός παρατηρούσε τα άτομα που συμπεριφέρονταν τρυφερά στους ταπεινούς. Το εδάφιο Παροιμίαι 19:17 δηλώνει: ‘Ο ελεών πτωχόν [ταπεινό, ΜΝΚ] δανείζει εις τον Ιεχωβά· και θέλει γείνει εις αυτόν η ανταπόδοσις αυτού’.
Όρια στη Θεϊκή Συμπόνια
6. Γιατί έστελνε ο Ιεχωβά προφήτες και αγγελιοφόρους στο λαό του;
6 Οι Ισραηλίτες έφεραν το όνομα του Θεού και απέδιδαν λατρεία στο ναό της Ιερουσαλήμ, ο οποίος ήταν ‘οίκος εις το όνομα του Ιεχωβά’. (2 Χρονικών 2:4· 6:33) Όμως, με τον καιρό, αυτοί έφτασαν στο σημείο να ανέχονται την ανηθικότητα, την ειδωλολατρία και το φόνο, επιφέροντας μεγάλο όνειδος στο όνομα του Ιεχωβά. Σε αρμονία με τη συμπονετική του προσωπικότητα, ο Θεός προσπάθησε υπομονετικά να διορθώσει αυτή την κακή κατάσταση χωρίς να επιφέρει συμφορά σε ολόκληρο το έθνος. Εκείνος ‘συνέχισε να στέλνει εναντίον τους μέσω των αγγελιοφόρων του, στέλνοντας ξανά και ξανά, διότι ένιωθε συμπόνια για το λαό του και για την κατοικία του. Αλλά αυτοί συνεχώς κορόιδευαν τους απεσταλμένους του αληθινού Θεού και καταφρονούσαν τα λόγια του και ενέπαιζαν τους προφήτες του, μέχρι που ο θυμός του Ιεχωβά ήρθε εναντίον του λαού του, μέχρι που δεν υπήρχε θεραπεία’.—2 Χρονικών 36:15, 16, ΜΝΚ.
7. Όταν η συμπόνια του Ιεχωβά έφτασε στα όριά της, τι συνέβη στο βασίλειο του Ιούδα;
7 Μολονότι ο Ιεχωβά είναι συμπονετικός και μακρόθυμος, όταν είναι απαραίτητο εκδηλώνει δίκαιο θυμό. Εκείνη την εποχή, η θεϊκή συμπόνια είχε φτάσει στα όριά της. Διαβάζουμε τα εξής σχετικά με τις συνέπειες: ‘Έτσι [ο Ιεχωβά] έφερε εναντίον τους το βασιλιά των Χαλδαίων, ο οποίος άρχισε να θανατώνει τους νεαρούς τους με το σπαθί μέσα στον οίκο του αγιαστηρίου τους, ούτε ένιωσε συμπόνια για νεαρό ή για παρθένα, ηλικιωμένο ή άτομο εξασθενημένο από τα γηρατειά. Όλα τα έδωσε στο χέρι του’. (2 Χρονικών 36:17, ΜΝΚ) Έτσι, η Ιερουσαλήμ και ο ναός της καταστράφηκαν, και το έθνος φέρθηκε αιχμάλωτο στη Βαβυλώνα.
Συμπόνια για Χάρη του Ονόματός Του
8, 9. (α) Γιατί δήλωσε ο Ιεχωβά ότι θα έδειχνε συμπόνια για χάρη του ονόματός του; (β) Πώς αποστομώθηκαν οι εχθροί του Ιεχωβά;
8 Τα γύρω έθνη χάρηκαν για αυτή τη συμφορά. Με χλευαστικό τρόπο, αυτά είπαν: ‘Ούτοι είναι ο λαός του Ιεχωβά και εκ της γης αυτού εξήλθον’. Δείχνοντας ευαισθησία σε σχέση με αυτόν τον ονειδισμό, ο Ιεχωβά δήλωσε: ‘Εσπλαγχνίσθην [Θα δείξω συμπόνια, ΜΝΚ] . . . ένεκεν του αγίου ονόματός μου . . . Και θέλω αγιάσει το όνομά μου το μέγα, . . . και θέλουσι γνωρίσει τα έθνη ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά’.—Ιεζεκιήλ 36:20-23.
9 Ύστερα από την 70χρονη παραμονή του έθνους του στην αιχμαλωσία, ο συμπονετικός Θεός, ο Ιεχωβά, τους απελευθέρωσε και τους επέτρεψε να επιστρέψουν και να ανοικοδομήσουν το ναό στην Ιερουσαλήμ. Αυτό αποστόμωσε τα γύρω έθνη, τα οποία παρατηρούσαν έκπληκτα. (Ιεζεκιήλ 36:35, 36) Δυστυχώς, όμως, το έθνος Ισραήλ περιέπεσε ξανά σε κακές συνήθειες. Ένας πιστός Ιουδαίος, ο Νεεμίας, βοήθησε να διορθωθεί η κατάσταση. Σε μια δημόσια προσευχή, αυτός έκανε αναδρομή στη συμπονετική πολιτεία του Θεού με το έθνος, λέγοντας:
10. Πώς τόνισε ο Νεεμίας τη συμπόνια του Ιεχωβά;
10 «Εν τω καιρώ της θλίψεως αυτών ανεβόησαν προς σε, και συ εισήκουσας εξ ουρανού· και κατά τους πολλούς οικτιρμούς σου έδωκας σωτήρας εις αυτούς, και έσωσαν αυτούς εκ της χειρός των θλιβόντων αυτούς. Αλλ’ αφού ανεπαύθησαν, εστράφησαν εις το να πράττωσι πονηρά ενώπιόν σου· όθεν εγκατέλιπες αυτούς εις την χείρα των εχθρών αυτών, και εξουσίασαν αυτούς· ότε όμως επέστρεψαν και ανεβόησαν προς σε, συ εισήκουσας εξ ουρανού· και πολλάκις ηλευθέρωσας αυτούς κατά τους οικτιρμούς σου. . . . Έτη πολλά παρέκτεινας επ’ αυτούς [Ήσουν επιεικής με αυτούς επί πολλά χρόνια, ΜΝΚ]».—Νεεμίας 9:26-30· βλέπε επίσης Ησαΐας 63:9, 10.
11. Ποια αντίθεση υπάρχει ανάμεσα στον Ιεχωβά και στους θεούς των ανθρώπων;
11 Τελικά, αφού απέρριψε με σκληρότητα τον αγαπητό Γιο του Θεού, το Ιουδαϊκό έθνος έχασε την προνομιακή θέση του για πάντα. Η όσια προσκόλληση του Θεού σε αυτούς είχε διαρκέσει πάνω από 1.500 χρόνια. Αυτή μένει ως αιώνια μαρτυρία του γεγονότος ότι ο Ιεχωβά είναι πράγματι Θεός ελέους. Πόσο οξεία αντίθεση με τους βάναυσους θεούς και τις άσπλαχνες θεότητες που επινόησαν οι αμαρτωλοί άνθρωποι!—Βλέπε σελίδα 8.
Η Μεγαλύτερη Έκφραση Συμπόνιας
12. Ποια ήταν η μεγαλύτερη έκφραση της συμπόνιας του Θεού;
12 Η μεγαλύτερη έκφραση της συμπόνιας του Θεού ήταν το ότι έστειλε τον αγαπητό του Γιο στη γη. Είναι αλήθεια ότι η ζωή ακεραιότητας του Ιησού έφερε μεγάλη ευχαρίστηση στον Ιεχωβά, παρέχοντάς του μια τέλεια απάντηση για τις ψευδείς κατηγορίες του Διαβόλου. (Παροιμίαι 27:11) Συγχρόνως όμως, το γεγονός ότι χρειάστηκε να παρακολουθεί τον αγαπητό του Γιο να υφίσταται ένα σκληρό και ταπεινωτικό θάνατο αναμφίβολα προξένησε στον Ιεχωβά μεγαλύτερο πόνο από ό,τι χρειάστηκε να υπομείνει ποτέ οποιοσδήποτε ανθρώπινος πατέρας. Αυτή ήταν μια πολύ στοργική θυσία, η οποία διάνοιξε το δρόμο για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. (Ιωάννης 3:16) Όπως προείπε ο Ζαχαρίας, ο πατέρας του Ιωάννη του Βαφτιστή, αυτή μεγάλυνε ‘την τρυφερή συμπόνια του Θεού μας’.—Λουκάς 1:77, 78.
13. Με ποιο σημαντικό τρόπο αντανακλούσε ο Ιησούς την προσωπικότητα του Πατέρα του;
13 Το γεγονός ότι ο Γιος του Θεού στάλθηκε στη γη έδωσε επίσης στην ανθρωπότητα μια πιο ξεκάθαρη άποψη της προσωπικότητας του Ιεχωβά. Πώς συνέβη αυτό; Με το ότι ο Ιησούς αντανακλούσε τέλεια την προσωπικότητα του Πατέρα του, ιδιαίτερα στον τρυφερά συμπονετικό τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόταν στους ταπεινούς! (Ιωάννης 1:14· 14:9) Όσον αφορά αυτό το ζήτημα, τρεις Ευαγγελιστές, ο Ματθαίος, ο Μάρκος και ο Λουκάς, χρησιμοποιούν ένα ρήμα της κοινής ελληνικής, το σπλαγχνίζομαι, το οποίο προέρχεται από τη λέξη σπλάγχνα. «Από την ίδια την προέλευσή του», εξηγεί ο Βιβλικός λόγιος Γουίλιαμ Μπάρκλεϊ, «μπορεί κάποιος να δει ότι αυτό δεν περιγράφει το συνηθισμένο οίκτο ή συμπόνια, αλλά ένα συναίσθημα το οποίο υποκινεί έναν άνθρωπο μέχρι τα κατάβαθα της ύπαρξής του. Αυτή είναι η πιο δυνατή λέξη που υπάρχει στην κοινή ελληνική για το αίσθημα της συμπόνιας». Το ρήμα «σπλαχνίζομαι» απαντάται σε διάφορες περιπτώσεις.—Μάρκος 6:34· 8:2.
Όταν ο Ιησούς Σπλαχνιζόταν
14, 15. Σε κάποια πόλη της Γαλιλαίας, πώς νιώθει ευσπλαχνία ο Ιησούς, και τι δείχνει αυτό;
14 Ο τόπος είναι κάποια πόλη της Γαλιλαίας. Ένας άντρας «γεμάτος λέπρα» πλησιάζει τον Ιησού χωρίς να δώσει τη συνηθισμένη προειδοποίηση. (Λουκάς 5:12) Μήπως τον ελέγχει απότομα ο Ιησούς επειδή δεν φώναξε: «Ακάθαρτος, ακάθαρτος», όπως απαιτεί ο Νόμος του Θεού; (Λευιτικόν 13:45) Όχι. Αντίθετα, ο Ιησούς ακούει την απεγνωσμένη ικεσία του άντρα: «Αν εσύ θέλεις, μπορείς να με καθαρίσεις». ‘Νιώθοντας ευσπλαχνία’, ο Ιησούς απλώνει το χέρι του και αγγίζει το λεπρό, λέγοντας: «Θέλω. Καθαρίσου». Η υγεία του άντρα αποκαθίσταται αμέσως. Με αυτόν τον τρόπο, ο Ιησούς δείχνει, όχι μόνο τις θαυματουργικές, θεόδοτες δυνάμεις του, αλλά και τα τρυφερά αισθήματα που τον υποκινούν να χρησιμοποιεί αυτές τις δυνάμεις.—Μάρκος 1:40-42.
15 Μήπως πρέπει να πλησιάσει κάποιος τον Ιησού ώστε να δείξει εκείνος αισθήματα συμπόνιας; Όχι. Αργότερα, αυτός συναντάει μια νεκρική πομπή η οποία βγαίνει από την πόλη Ναΐν. Αναμφίβολα, ο Ιησούς έχει δει πολλές κηδείες προηγουμένως, αλλά αυτή η κηδεία είναι ιδιαίτερα τραγική. Ο νεκρός είναι ο μοναχογιός κάποιας χήρας. ‘Νιώθοντας ευσπλαχνία’, ο Ιησούς την πλησιάζει και λέει: «Σταμάτα να κλαις». Κατόπιν εκτελεί το καταπληκτικό θαύμα της επαναφοράς του γιου της στη ζωή.—Λουκάς 7:11-15.
16. Γιατί σπλαχνίζεται ο Ιησούς το μεγάλο πλήθος που τον ακολουθεί;
16 Το χτυπητό μάθημα που παίρνουμε από τα παραπάνω γεγονότα είναι πως, όταν ο Ιησούς ‘νιώθει ευσπλαχνία’, κάνει κάτι θετικό για να βοηθήσει. Σε μια μεταγενέστερη περίπτωση, ο Ιησούς επιθεωρεί τα μεγάλα πλήθη που συνεχίζουν να τον ακολουθούν. Ο Ματθαίος αναφέρει ότι «τα σπλαχνίστηκε, επειδή ήταν γδαρμένοι και παραπεταμένοι σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα». (Ματθαίος 9:36) Οι Φαρισαίοι δεν κάνουν και πολλά για να ικανοποιήσουν την πνευματική πείνα του κοινού λαού. Αντίθετα, επιφορτίζουν τα ταπεινά άτομα με πολλούς περιττούς κανόνες. (Ματθαίος 12:1, 2· 15:1-9· 23:4, 23) Η άποψή τους για τον κοινό λαό φανερώθηκε όταν αυτοί είπαν τα εξής σχετικά με εκείνους που άκουγαν τον Ιησού: «Αυτό το πλήθος . . . που δεν γνωρίζει το Νόμο είναι καταραμένοι άνθρωποι».—Ιωάννης 7:49.
17. Πώς υποκινεί τον Ιησού η ευσπλαχνία που νιώθει για τα πλήθη, και ποια μακροπρόθεσμη οδηγία δίνει σε αυτή την περίπτωση;
17 Αντίθετα, ο Ιησούς συγκινείται βαθιά από την αξιοθρήνητη πνευματική κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα πλήθη. Όμως, απλώς υπάρχουν πάρα πολλά ενδιαφερόμενα άτομα ώστε είναι αδύνατον να τους δώσει προσωπική φροντίδα. Γι’ αυτό, λέει στους μαθητές του να προσευχηθούν για περισσότερους εργάτες. (Ματθαίος 9:35-38) Σε αρμονία με τέτοιες προσευχές, ο Ιησούς αποστέλλει τους αποστόλους του με το εξής άγγελμα: «Η βασιλεία των ουρανών έχει πλησιάσει». Οι οδηγίες που δόθηκαν σε εκείνη την περίπτωση έχουν χρησιμεύσει ως πολύτιμος οδηγός για τους Χριστιανούς μέχρι σήμερα. Αναμφίβολα, τα αισθήματα συμπόνιας του Ιησού τον υποκινούν να ικανοποιεί την πνευματική πείνα των ανθρώπων.—Ματθαίος 10:5-7.
18. Πώς αντιδράει ο Ιησούς όταν τα πλήθη παρεμβαίνουν στην ιδιωτική του ζωή, και ποιο μάθημα παίρνουμε εμείς από αυτό;
18 Σε μια άλλη περίπτωση, ο Ιησούς ενδιαφέρεται ξανά για τις πνευματικές ανάγκες που έχουν τα πλήθη. Αυτή τη φορά εκείνος και οι απόστολοί του είναι κουρασμένοι ύστερα από μια πολυάσχολη περιοδεία κηρύγματος, και ψάχνουν να βρουν ένα μέρος για να αναπαυτούν. Αλλά οι άνθρωποι σύντομα τους ανακαλύπτουν. Αντί να εκνευριστεί ο Ιησούς από αυτή την παρέμβαση στην ιδιωτική τους ζωή, εκείνος, όπως αναφέρει ο Μάρκος, «σπλαχνίστηκε». Και για ποιο λόγο έδειξε ο Ιησούς βαθιά αισθήματα; Αυτοί «ήταν σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα». Ξανά, ο Ιησούς ενεργεί σύμφωνα με τα αισθήματά του και αρχίζει να διδάσκει τα πλήθη «για τη βασιλεία του Θεού». Ναι, υποκινήθηκε τόσο πολύ από την πνευματική τους πείνα, ώστε θυσίασε την αναγκαία ανάπαυση προκειμένου να τους διδάξει.—Μάρκος 6:34· Λουκάς 9:11.
19. Πώς επεκτάθηκε το ενδιαφέρον που εκδήλωνε ο Ιησούς για τα πλήθη ακόμη και πέρα από τις πνευματικές τους ανάγκες;
19 Αν και ενδιαφερόταν πρωταρχικά για τις πνευματικές ανάγκες των ανθρώπων, ο Ιησούς ποτέ δεν παρέβλεπε τις στοιχειώδεις φυσικές τους ανάγκες. Σε εκείνη την ίδια περίπτωση, αυτός ‘γιάτρεψε επίσης εκείνους που είχαν ανάγκη θεραπείας’. (Λουκάς 9:11) Σε μια μεταγενέστερη περίπτωση, τα πλήθη ήταν μαζί του επί μεγάλο χρονικό διάστημα και βρίσκονταν μακριά από τα σπίτια τους. Αντιλαμβανόμενος τη φυσική ανάγκη που είχαν, ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Σπλαχνίζομαι το πλήθος, επειδή είναι ήδη τρεις ημέρες που μένουν μαζί μου και δεν έχουν τίποτα να φάνε· και δεν θέλω να τους πω να φύγουν νηστικοί. Μπορεί να εξαντληθούν στο δρόμο». (Ματθαίος 15:32) Ο Ιησούς τώρα κάνει κάτι για να αποτρέψει μια πιθανή ταλαιπωρία. Με θαυματουργικό τρόπο, παρέχει σε χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά ένα γεύμα που προετοιμάστηκε με εφτά ψωμιά και λίγα μικρά ψάρια.
20. Τι μαθαίνουμε από την τελευταία καταγραμμένη περίπτωση κατά την οποία ο Ιησούς ένιωσε ευσπλαχνία;
20 Η τελευταία καταγραμμένη περίπτωση κατά την οποία ο Ιησούς ένιωσε ευσπλαχνία αναφέρεται στο τελευταίο ταξίδι του προς την Ιερουσαλήμ. Μεγάλα πλήθη ταξιδεύουν μαζί του για να γιορτάσουν το Πάσχα. Στο δρόμο κοντά στην Ιεριχώ, δύο τυφλοί ζητιάνοι φωνάζουν συνεχώς: «Κύριε, ελέησέ μας». Τα πλήθη προσπαθούν να τους κάνουν να σωπάσουν, αλλά ο Ιησούς τούς φωνάζει και ρωτάει τι θέλουν να κάνει. «Κύριε, ας ανοιχτούν τα μάτια μας», ικετεύουν αυτοί. «Νιώθοντας ευσπλαχνία», εκείνος αγγίζει τα μάτια τους, και αυτοί αποκτούν την όρασή τους. (Ματθαίος 20:29-34) Πόσο σπουδαίο μάθημα παίρνουμε από αυτό! Ο Ιησούς πρόκειται να μπει στην τελευταία εβδομάδα της επίγειας διακονίας του. Έχει πολύ έργο να επιτελέσει προτού υποστεί σκληρό θάνατο στα χέρια των οργάνων του Σατανά. Εντούτοις, δεν αφήνει την πίεση αυτής της βαρυσήμαντης στιγμής να καταπνίξει τα τρυφερά αισθήματα συμπόνιας που έχει για λιγότερο σημαντικές ανθρώπινες ανάγκες.
Παραβολές που Τονίζουν την Ευσπλαχνία
21. Τι δείχνει παραστατικά το γεγονός ότι ο κύριος διέγραψε το μεγάλο χρέος του δούλου του;
21 Το ρήμα σπλαγχνίζομαι, το οποίο χρησιμοποιήθηκε σε αυτές τις αφηγήσεις της ζωής του Ιησού, χρησιμοποιείται επίσης σε τρεις από τις παραβολές του Ιησού. Σε μια ιστορία, ένας δούλος ικετεύει να του δοθεί χρόνος για να ξεπληρώσει κάποιο μεγάλο χρέος. Ο κύριός του, ‘νιώθοντας ευσπλαχνία’, διαγράφει το χρέος. Αυτό δείχνει παραστατικά ότι ο Ιεχωβά Θεός έχει δείξει μεγάλη συμπόνια διαγράφοντας ένα μεγάλο χρέος αμαρτίας για κάθε Χριστιανό που ασκεί πίστη στη λυτρωτική θυσία του Ιησού.—Ματθαίος 18:27· 20:28.
22. Τι δείχνει παραστατικά η παραβολή του άσωτου γιου;
22 Επίσης, υπάρχει η ιστορία του άσωτου γιου. Αναλογιστείτε τι συμβαίνει όταν ο παραστρατημένος γιος επιστρέφει στο σπίτι. «Ενώ ήταν ακόμη μακριά, ο πατέρας του τον είδε και ένιωσε ευσπλαχνία, και έτρεξε και έπεσε στο λαιμό του και τον φίλησε τρυφερά». (Λουκάς 15:20) Αυτό δείχνει πως, όταν ένας Χριστιανός που έχει παραστρατήσει δείξει γνήσια μετάνοια, ο Ιεχωβά θα νιώσει ευσπλαχνία και θα τον δεχτεί τρυφερά όταν επιστρέψει. Έτσι, με αυτές τις δυο παραβολές, ο Ιησούς δείχνει ότι ο Πατέρας μας, ο Ιεχωβά, ‘είναι πολύ τρυφερός σε στοργή και συμπονετικός’.—Ιακώβου 5:11, υποσημείωση στη ΜΝΚ.
23. Ποιο μάθημα παίρνουμε από την παραβολή του Ιησού για τον Σαμαρείτη ο οποίος ενήργησε ως πλησίον;
23 Η τρίτη χρήση του σπλαγχνίζομαι σε παραβολή αφορά τον συμπονετικό Σαμαρείτη που «ένιωσε ευσπλαχνία» βλέποντας την αξιοθρήνητη κατάσταση ενός Ιουδαίου ο οποίος είχε πέσει θύμα ληστείας και είχε αφεθεί μισοπεθαμένος. (Λουκάς 10:33) Ενεργώντας σύμφωνα με αυτά τα αισθήματα, ο Σαμαρείτης έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του προκειμένου να βοηθήσει τον ξένο. Αυτό δείχνει ότι ο Ιεχωβά και ο Ιησούς αναμένουν από τους αληθινούς Χριστιανούς να ακολουθούν το παράδειγμα που άφησαν οι ίδιοι σε σχέση με την εκδήλωση τρυφερότητας και συμπόνιας. Μερικοί από τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να το κάνουμε αυτό θα εξεταστούν στο επόμενο άρθρο.
Ερωτήσεις για Ανασκόπηση
◻ Τι σημαίνει να είναι κάποιος ελεήμων;
◻ Πώς έδειξε ο Ιεχωβά συμπόνια για χάρη του ονόματός του;
◻ Ποια είναι η μεγαλύτερη έκφραση συμπόνιας;
◻ Με ποιον εξέχοντα τρόπο αντανακλάει ο Ιησούς την προσωπικότητα του Πατέρα του;
◻ Τι μαθαίνουμε από τις συμπονετικές ενέργειες του Ιησού καθώς και από τις παραβολές του;
[Πλαίσιο στη σελίδα 12, 13]
ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΤΡΥΦΕΡΗ ΣΤΟΡΓΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ»
«ΤΑ ΕΝΤΟΣΘΙΑ μου, τα εντόσθιά μου», φώναξε ο προφήτης Ιερεμίας. Μήπως παραπονιόταν για κάποιον πόνο στην κοιλιά του ο οποίος οφειλόταν σε κάτι χαλασμένο που είχε φάει; Όχι. Ο Ιερεμίας χρησιμοποίησε μια μεταφορά της εβραϊκής γλώσσας για να περιγράψει τη βαθιά ανησυχία του για τη συμφορά που επρόκειτο να επέλθει στο βασίλειο του Ιούδα.—Ιερεμίας 4:19.
Εφόσον ο Ιεχωβά Θεός έχει βαθιά αισθήματα, η εβραϊκή λέξη που αποδίδεται «σπλάχνα» ή «εντόσθια» (μεΐμ) χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει τα τρυφερά του συναισθήματα. Για παράδειγμα, δεκαετίες πριν από τις ημέρες του Ιερεμία, το δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ οδηγήθηκε στην αιχμαλωσία από το βασιλιά της Ασσυρίας. Ο Ιεχωβά το επέτρεψε αυτό ως τιμωρία για την απιστία τους. Μήπως, όμως, τους ξέχασε ο Θεός στην εξορία; Όχι. Εξακολουθούσε να είναι βαθιά προσκολλημένος σε αυτούς, καθώς εκείνοι αποτελούσαν μέρος του λαού της διαθήκης του. Αναφερόμενος σε αυτούς με το όνομα της εξέχουσας φυλής Εφραΐμ, ο Ιεχωβά ρώτησε: «Ο Εφραΐμ είναι υιός αγαπητός εις εμέ; παιδίον φίλτατον; διότι αφού ελάλησα εναντίον αυτού, πάντοτε ενθυμούμαι αυτόν, δια τούτο τα σπλάγχνα μου ηχούσι [έχουν γίνει ταραγμένα, ΜΝΚ] δι’ αυτόν· θέλω βεβαίως σπλαγχνισθή αυτόν».—Ιερεμίας 31:20.
Λέγοντας ότι ‘τα σπλάχνα μου έχουν γίνει ταραγμένα’, ο Ιεχωβά χρησιμοποίησε ένα σχήμα λόγου για να περιγράψει τα βαθιά αισθήματα στοργής που ένιωθε για τον εξόριστο λαό του. Σχολιάζοντας αυτό το εδάφιο, ο Βιβλικός λόγιος του 19ου αιώνα Ε. Χέντερσον έγραψε: «Τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει τη συγκινητική εκδήλωση τρυφερών πατρικών αισθημάτων προς έναν άσωτο που επιστρέφει, τα οποία παρουσιάζει εδώ ο Ιεχωβά. . . . Αν και είχε μιλήσει εναντίον [των ειδωλολατρών Εφραϊμιτών] και τους είχε τιμωρήσει . . . , ποτέ δεν τους ξέχασε, αλλά, απεναντίας, χαιρόταν προσμένοντας την τελική τους αποκατάσταση».
Η λέξη σπλάγχνα της κοινής ελληνικής χρησιμοποιείται με παρόμοιο τρόπο στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Όταν δεν χρησιμοποιείται κατά γράμμα, όπως συμβαίνει στο εδάφιο Πράξεις 1:18, Κείμενο, αναφέρεται σε τρυφερά συναισθήματα στοργής ή συμπόνιας. (Φιλήμονα 12) Αυτή η λέξη συνδυάζεται μερικές φορές με τη λέξη ευ. Οι απόστολοι Παύλος και Πέτρος χρησιμοποιούν αυτή τη συνδυασμένη έκφραση όταν ενθαρρύνουν τους Χριστιανούς να είναι «τρυφερά συμπονετικοί», κατά γράμμα «εύσπλαγχνοι». (Εφεσίους 4:32· 1 Πέτρου 3:8) Η λέξη σπλάγχνα μπορεί επίσης να συνδυαστεί με τη λέξη πολύ. Από αυτόν το συνδυασμό προέρχεται η λέξη πολύσπλαγχνος. Αυτή η πολύ σπάνια λέξη της κοινής ελληνικής χρησιμοποιείται μόνο μία φορά στην Αγία Γραφή και αναφέρεται στον Ιεχωβά Θεό. Η Μετάφραση Νέου Κόσμου την αποδίδει ως εξής: «Ο Ιεχωβά είναι πολύ τρυφερός σε στοργή».—Ιακώβου 5:11.
Πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε για το γεγονός ότι το πιο ισχυρό πρόσωπο στο σύμπαν, ο Ιεχωβά Θεός, διαφέρει τόσο πολύ από τους βάναυσους θεούς που επινόησαν οι άσπλαχνοι άνθρωποι! Μιμούμενοι τον ‘τρυφερά συμπονετικό’ Θεό τους, οι αληθινοί Χριστιανοί υποκινούνται να ενεργούν με παρόμοιο τρόπο στις σχέσεις τους μεταξύ τους.—Εφεσίους 5:1.
[Εικόνα στη σελίδα 10]
Όταν η θεϊκή συμπόνια έφτασε στα όριά της, ο Ιεχωβά επέτρεψε στους Βαβυλωνίους να καθυποτάξουν τον παραστρατημένο λαό του
[Εικόνα στη σελίδα 11]
Το να παρακολουθεί τον αγαπητό του Γιο να πεθαίνει πρέπει να προξένησε στον Ιεχωβά Θεό το μεγαλύτερο πόνο που χρειάστηκε ποτέ να υποστεί κάποιος
[Εικόνα στη σελίδα 15]
Ο Ιησούς αντανακλούσε τέλεια τη συμπονετική προσωπικότητα του Πατέρα του
