«Απληστία» —οτιδήποτε αντιπροσωπεύει αυτή η λέξη συγκρούεται με την ίδια την ουσία της Χριστιανικής μας προσωπικότητας.
Σύμφωνα με ένα λεξικό, η απληστία ορίζεται ως «η ιδιοτελής και υπερβολική επιθυμία για κάτι περιττό». Η ιαπωνική λέξη για την απληστία είναι <i>ντόνιοκου</i> και σχηματίζεται από την ένωση δύο κινεζικών χαρακτήρων.
Ο πρώτος από τους χαρακτήρες σημαίνει «ποθώ ακόρεστα».
Ο δεύτερος χαρακτήρας σημαίνει «έχω πάθος, επιθυμία ή λαχτάρα για κάτι».
Συνδυάστε αυτά τα δύο και, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι και πολύ καλή λέξη.
Για να μάθουμε περισσότερα για την απληστία, ας ανοίξουμε στο εδάφιο Κολοσσαείς 3:5.
Συνήθως αναφέρουμε αυτό το εδάφιο για να δείξουμε ότι χρειάζεται να αποφεύγουμε τη σεξουαλική ανηθικότητα, αλλά το εδάφιο αυτό δείχνει ότι και η απληστία είναι σοβαρή αμαρτία.
Πόσο σοβαρή όμως; Το Κολοσσαείς 3:5 λέει: «Νεκρώστε λοιπόν τα μέλη του σώματός σας τα οποία είναι πάνω στη γη όσον αφορά τη σεξουαλική ανηθικότητα, την ακαθαρσία, το αχαλίνωτο σεξουαλικό πάθος, τη βλαβερή επιθυμία και την απληστία, η οποία είναι ειδωλολατρία».
Γιατί άραγε εξισώνει ο Ιεχωβά την απληστία με την ειδωλολατρία;
Η απληστία είναι ανεξέλεγκτη επιθυμία.
Αν χάσουμε τον έλεγχο των επιθυμιών μας, αυτές οι επιθυμίες μάς κυριεύουν, γίνονται ο αφέντης μας.
Στην ουσία, αυτές οι επιθυμίες γίνονται ο θεός μας.
Βάζουμε αυτές τις επιθυμίες πάνω από τη λατρεία μας στον Ιεχωβά, και αυτό είναι ειδωλολατρία.
Είναι όμως ειδωλολατρία να θέλουμε ένα μεγαλύτερο σπίτι ή ίσως ένα καινούριο αυτοκίνητο;
Όχι απαραίτητα.
Μια οικογένεια με πέντε παιδιά ίσως δικαιολογημένα να θέλει ένα μεγαλύτερο σπίτι ή ένας σκαπανέας σε αγροτικό τομέα που έχει ένα σαραβαλάκι ίσως έχει όντως ανάγκη ένα πιο αξιόπιστο μεταφορικό μέσο.
Πώς μπορούμε να καταλάβουμε λοιπόν αν έχουμε περάσει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη φυσιολογική επιθυμία και στην απληστία;
Ένας τρόπος είναι να κάνουμε στον εαυτό μας δύο ερωτήσεις. Η πρώτη είναι:
“Τι είναι αυτό που με υποκινεί κατά βάθος να θέλω κάτι;” Και η δεύτερη ερώτηση:
“Αυτό που θέλω το έχω όντως ανάγκη;”
Θα μας βοηθήσει και ένα παράδειγμα να καταλάβουμε αν έχουμε περάσει τη διαχωριστική γραμμή.
Η διαφορά ανάμεσα στη φυσιολογική επιθυμία και στην απληστία είναι σαν τη διαφορά ανάμεσα σε μια μικρή φωτιά και σε μια ανεξέλεγκτη πυρκαγιά.
Οι φυσιολογικές επιθυμίες είναι σαν μια φωτιά στην οποία ψήνουμε κάτι ή που μας ζεσταίνει μια κρύα νύχτα.
Αλλά η απληστία είναι σαν μια πύρινη λαίλαπα που κατατρώει τα πάντα στο πέρασμά της.
Στη Γραφή υπάρχουν πολλά παραδείγματα ατόμων που άφησαν τις επιθυμίες τους να γίνουν ανεξέλεγκτες:
Ο Αδάμ και η Εύα, ο Αχάν, ο Βαλαάμ, ο Γιεζί, οι Ισραηλίτες που μάζευαν ορτύκια και φυσικά ο Ιούδας ο Ισκαριώτης.
Άρα, η απληστία αποτελεί σοβαρό κίνδυνο ακόμη και για υπηρέτες του Ιεχωβά.
Τα εδάφια Τίτο 1:7 και 1 Τιμόθεο 3:8 υποδηλώνουν ότι η απληστία καθιστά έναν αδελφό ακατάλληλο για να υπηρετεί ως πρεσβύτερος ή διακονικός υπηρέτης στην εκκλησία.
Αυτό δείχνει ότι ορισμένοι Χριστιανοί τον πρώτο αιώνα ίσως είχαν μολυνθεί από το πνεύμα της απληστίας.
Σήμερα, ζούμε σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η απληστία.
Επομένως, είναι σημαντικό να μην κυριευτούμε και εμείς από αυτό το αποκρουστικό, αντιχριστιανικό χαρακτηριστικό.
Για να το καταφέρουμε αυτό πρέπει, πρώτον, να κρατάμε τις επιθυμίες μας υπό έλεγχο και, δεύτερον, να παραμένουμε προσηλωμένοι σε πνευματικά ζητήματα.
Ο Ιησούς το έδειξε αυτό καθαρά στα συμφραζόμενα του σημερινού εδαφίου.
Ας ανοίξουμε στον Λουκά, στο κεφάλαιο 12 για να δούμε τι ώθησε τον Ιησού να δώσει αυτή την προειδοποίηση για την απληστία στο εδάφιο 15.
Στον Λουκά κεφάλαιο 12, αρχικά στο εδάφιο 1, βλέπουμε ότι Ιησούς είπε στους ακροατές του να προσέχουν την υποκρισία των Φαρισαίων.
Παρακάτω, στα εδάφια 4 και 5, προσέξτε ότι τους είπε να “μη φοβηθούν εκείνους που μπορούν να θανατώσουν το σώμα, αλλά δεν μπορούν να μας στερήσουν την προοπτική της αιώνιας ζωής”.
Στα εδάφια 6 και 7, διαβεβαίωσε τους μαθητές του ότι “άξιζαν περισσότερο από πολλά σπουργίτια” και στο εδάφιο 12, τους υποσχέθηκε ότι, καθώς θα κήρυτταν, το άγιο πνεύμα θα τους βοηθούσε να δώσουν μαρτυρία.
Αυτά ήταν πολύ σημαντικά πράγματα.
Τόσο οι μαθητές όσο και το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί είχαν ανάγκη να τα ακούσουν.
Ξαφνικά όμως τι γίνεται;
Δείτε στο εδάφιο 13. Πετάγεται ένας νεαρός και λέει: «Δάσκαλε, πες στον αδελφό μου να μοιραστεί την κληρονομιά μαζί μου».
Φανταστείτε να παρακολουθούμε μια ομιλία στη συνέλευση σήμερα και να σηκωθεί όρθιος ξαφνικά κάποιος στο ακροατήριο και να φωνάξει: «Πες στον αδελφό Τάδε να μου δώσει τα χρήματα που μου χρωστάει». Μάλλον θα σκεφτόμασταν:
“Μα καλά, τι έγινε τώρα;”
Στην περίπτωση του νεαρού και του Ιησού είναι λογικό να αναρωτηθούμε:
“Άκουγε καν αυτός ο νεαρός όσα έλεγε ο Ιησούς;”
Μάλλον όχι.
Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να πάρει θέση ο Ιησούς στο οικονομικό ζήτημα που τον απασχολούσε.
Τι δεν πήγαινε καλά με αυτόν τον νεαρό;
Ο Νόμος του Μωυσή ήταν ξεκάθαρος στα κληρονομικά ζητήματα.
Ακόμη και αν αυτός ο νεαρός είχε βάσιμο λόγο να παραπονεθεί, δεν ήταν ούτε ο κατάλληλος χρόνος ούτε ο κατάλληλος τόπος για να το κάνει αυτό.
Προφανώς, αυτός ο νεαρός είχε ελάχιστη εκτίμηση για τα πνευματικά ζητήματα.
Βέβαια, η αφήγηση δεν αποκαλύπτει τον βαθμό της απληστίας που υπήρχε στην καρδιά του νεαρού, αλλά φαίνεται ότι είχε περάσει τη γραμμή ανάμεσα στις φυσιολογικές επιθυμίες και στην απληστία.
Ο Ιησούς εντόπισε εδώ μια σοβαρή πνευματική ανεπάρκεια και χρησιμοποίησε το παράδειγμα αυτού του νεαρού για να δείξει πόσο επικίνδυνη είναι η απληστία.
Αφού προειδοποίησε το ακροατήριό του “να φυλάγεται από κάθε είδος απληστίας” στο εδάφιο 15, ο Ιησούς αφηγήθηκε την αφυπνιστική παραβολή για τον πλούσιο του οποίου η γη είχε καλή καρποφορία.
Μπορούμε να αντλήσουμε εμείς κάποιο δίδαγμα;
Ασφαλώς.
Μπορεί να βρισκόμαστε στη συνάθροιση και ξαφνικά να συνειδητοποιήσουμε ότι το μυαλό μας ταξιδεύει σε πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που ακούγονται από το βήμα.
Αν συμβεί κάτι τέτοιο, είναι καλό να σκεφτούμε τι μας έκανε να χάσουμε τη συγκέντρωσή μας.
Μήπως απασχολούσαν το μυαλό μας υλικά πράγματα;
Αν ναι, τότε ίσως αυτό σημαίνει ότι, μεταφορικά μιλώντας, κάποιες σπίθες από την μικρή φωτιά έχουν αρχίσει να πετάγονται και υπάρχει κίνδυνος να προκαλέσουν πυρκαγιά.
Πώς μπορούμε όσοι είμαστε στην ειδική ολοχρόνια υπηρεσία να προσέχουμε ώστε να μην περάσουμε τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις φυσιολογικές επιθυμίες και στην απληστία;
Μπορεί εμείς προσωπικά να μην έχουμε οικονομική άνεση.
Αλλά ίσως να θέλαμε πολύ να έχουμε το τελευταίο μοντέλο μιας ηλεκτρονικής συσκευής.
Ή θα θέλαμε πολύ να πάμε σε μια διεθνή συνέλευση.
Μετά πηγαίνουμε στο σπίτι κάποιων αδελφών και μας δείχνουν τι αγόρασαν πρόσφατα ή μας λένε τι ταξίδια κανονίζουν.
Αν οι αδελφοί μας πάρουν την πρωτοβουλία να μας προσφέρουν τέτοια πράγματα, ίσως θα μπορούσαμε με ευγνωμοσύνη και εκτίμηση να τα δεχτούμε.
Ωστόσο, δεν πρέπει ποτέ να πετάμε υπονοούμενα για το πόσο πολύ θα θέλαμε το ένα ή το άλλο.
Αντίθετα, κρατάμε τη φωτιά των επιθυμιών μας υπό έλεγχο.
Ανοίξτε, παρακαλώ, στην 1 Τιμόθεο, κεφάλαιο 6.
Θα διαβάσουμε τα εδάφια 6 έως 8.
Καθώς θα τα διαβάζουμε, ας εντοπίσουμε μια ιδιότητα που θα μας βοηθήσει να αποφεύγουμε την παγίδα της απληστίας. Πρώτη Τιμόθεο 6:6-8: «Ασφαλώς η θεοσεβής αφοσίωση μαζί με αυτάρκεια αποφέρει μεγάλο κέρδος.
Διότι δεν φέραμε τίποτα στον κόσμο ούτε και μπορούμε να πάρουμε μαζί μας τίποτα.
Έτσι λοιπόν, αν έχουμε τροφή και ρούχα, θα είμαστε ικανοποιημένοι με αυτά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου