Τα Εφηβικά μου Χρόνια—Πώς Μπορώ να Διορθώσω τα Λάθη Μου;

 

8. Κάντε Ενέργειες για να Διορθώσετε τα Λάθη Σας

(15 λεπτά) Συζήτηση.

Όσο σκληρά και αν προσπαθούμε, όλοι μας κάνουμε λάθη. (1Ιω 1:8) Όταν κάνουμε ένα λάθος, δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψουμε στην ντροπή ή στον φόβο μήπως μπλέξουμε να μας εμποδίσουν να στραφούμε στον Ιεχωβά για συγχώρηση και βοήθεια. (1Ιω 1:9) Το πρώτο που πρέπει πάντα να κάνουμε για να διορθώσουμε ένα λάθος είναι να στραφούμε στον Ιεχωβά.

Διαβάστε Ψαλμός 51:1, 2, 17. Μετά ρωτήστε:

• Πώς μπορούν τα λόγια του Δαβίδ να μας υποκινήσουν να στραφούμε στον Ιεχωβά για βοήθεια αν κάνουμε ένα σοβαρό λάθος;

  Η απάντησή σας

Βάλτε να παίξει το ΒΙΝΤΕΟ Τα Εφηβικά μου Χρόνια—Πώς Μπορώ να Διορθώσω τα Λάθη Μου; Μετά ρωτήστε:

• Τι οδήγησε την Ταλίλα και τον Χοσέ σε λάθη;

  Η απάντησή σας

• Ποιες ενέργειες έκαναν για να διορθώσουν τα λάθη τους;

  Η απάντησή σας

• Πώς ωφελήθηκαν ενεργώντας έτσι;

  Η απάντησή σας
• 
  

Τα Εφηβικά μου Χρόνια—Πώς Μπορώ να Διορθώσω τα Λάθη Μου;

Άρχισα να κάνω πολλούς φίλους στο σχολείο και μετά το σχολείο μάθαινα να κάνω ρόλερς. Έτσι, όποτε έβγαινα για εξάσκηση, γνώριζα πολλά άτομα. Έκανα κάποια λάθη λόγω των κακών συναναστροφών. Αρχίσαμε να βγαίνουμε έξω τα βράδια και κάποιες φορές πίναμε λίγο αλκοόλ. Αλλά φτάσαμε στο σημείο να πίνουμε πολύ. Όταν συνειδητοποίησα τι συνέβαινε, μου είχε γίνει πια συνήθεια. Τότε ήμουν 17 χρονών. Γίναμε κολλητοί φίλοι. Ήταν τα πάντα για εμένα και τους εμπιστευόμουν πολύ. Έκαναν κάποια άσχημα πράγματα —έπαιρναν ναρκωτικά, έβριζαν. Αλλά εγώ σκεφτόμουν: “Απλά παρέα κάνουμε. Από τη στιγμή που δεν κάνω αυτά που κάνουν, δεν υπάρχει πρόβλημα”. Άρχισα να βρίσκω δικαιολογίες. Σκεφτόμουν ότι δεν πειράζει και ότι στην πραγματικότητα δεν έκανα και τίποτα κακό. Το πνευματικό μου πρόγραμμα είχε μόνο συναθροίσεις. Άρχισα να χάνω κάποιες συναθροίσεις. Δεν προσευχόμουν ποτέ και δεν ήξερα καν πώς να κάνω προσωπική μελέτη. Δεν διάβαζα τη Γραφή κάθε μέρα. Στην παρέα μου υπήρχε ένα αγόρι που του άρεσα, και μου ζήτησε να βγούμε. Και, αφού όλες οι φίλες μου τα είχαν με κάποιον, σκέφτηκα: “Γιατί όχι και εγώ;” Άρχισα λοιπόν να βγαίνω μαζί του, και οι γονείς μου δεν είχαν ιδέα. Έλεγα ψέματα για το πού πήγαινα, τι έκανα, με ποιον ήμουν. Ήταν σαν να είμαι δύο διαφορετικοί άνθρωποι. Αλλιώς ήμουν στο σπίτι μου, και αλλιώς όταν ήμουν με τους φίλους μου. Προσπαθούσα να προσευχηθώ στον Ιεχωβά, αλλά δεν μπορούσα. Ντρεπόμουν, γιατί μέσα μου ήξερα ότι ο Ιεχωβά δεν χαιρόταν με αυτά που έκανα. Η συνείδησή μου με ενοχλούσε πάρα πολύ. Σε κάποια φάση, το αγόρι μου και μερικοί από αυτούς τους φίλους μου με απογοήτευσαν πολύ. Και τότε άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν είχα κανέναν άλλον στη ζωή μου. Μια φορά που ήμασταν όλοι μαζί και πίναμε, ένα κορίτσι μάς είπε να πάμε όλοι στο σπίτι της. Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα τι θα συνέβαινε αν έλεγα ναι και πήγαινα. Ήξερα ότι θα υπήρχε πολύ ποτό, ναρκωτικά, και ίσως συνέβαινε και κάτι ανήθικο. Τότε, αν και είχα πολύ καιρό να προσευχηθώ, έκλεισα τα μάτια μου και είπα: «Ιεχωβά, σε παρακαλώ, βοήθησέ με. Νιώθω τόσο μόνη. Δεν έχω κανέναν». Ένιωθα ότι όλοι με είχαν εγκαταλείψει. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, έκανα μια προσευχή στον Ιεχωβά και του είπα ότι, αν με βοηθούσε να πω όχι, από εκείνη τη μέρα και έπειτα θα σταματούσα να κάνω παρέα με αυτούς τους φίλους και θα τον υπηρετούσα με όλη μου την καρδιά. Ζήτησα πολλές φορές από τον Ιεχωβά να με συγχωρήσει. Του έλεγα: «Ιεχωβά, μόνο εσένα έχω. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με». Και αυτό ακριβώς έκανε. Μετά από εκείνη την προσευχή, βρήκα τη δύναμη να φύγω. Άρχισα να σκέφτομαι όλα όσα είχα κάνει και ότι έβαζα σε κίνδυνο όχι μόνο τη ζωή μου αλλά και τη σχέση μου με τον Ιεχωβά. Σκέφτηκα: “Θα μιλήσω στους πρεσβύτερους”. Επειδή είμαι πολύ ντροπαλός, μου φαινόταν πολύ δύσκολο το να πάω και να ομολογήσω τα λάθη μου. Τους μίλησα και τους είπα όλα όσα είχαν συμβεί. Ήταν σαν να έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Κατάλαβα ότι τελικά δεν ήμουν μόνη. Ακόμα θυμάμαι ένα εδάφιο που μου διάβασαν, το Ψαλμός 86:5. Με βοήθησε να καταλάβω ότι η συγχώρηση του Ιεχωβά δεν έχει όρια, αν μετανιώσω ειλικρινά. Ήξερα ότι ο Ιεχωβά θα με συγχωρούσε. Όμως οι πρεσβύτεροι μου είπαν ότι έπρεπε να το πω και στους γονείς μου, και αυτό ήταν το δύσκολο. Σκέφτηκα: “Πρέπει να τους τα πω όλα”. Έτσι, τους ανοίχτηκα και τους είπα όλα όσα είχαν συμβεί. Αποφάσισα να μιλήσω σε έναν πρεσβύτερο, και αυτός μου διάβασε ένα εδάφιο, το Φιλιππησίους 4:7, που λέει ότι «η ειρήνη του Θεού η οποία υπερβαίνει κάθε κατανόηση θα περιφρουρήσει την καρδιά [μας]». Κατάφερα λοιπόν να προσευχηθώ και πάλι και ήξερα ότι, αν όντως άλλαζα, θα ένιωθα αυτή την ειρήνη που έρχεται από τον Ιεχωβά. Άρχισα να κάνω σοβαρή μελέτη της Γραφής. Σταμάτησα να κάνω παρέα με εκείνους τους φίλους και άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με πνευματικά πράγματα. Είχα το προνόμιο να βαφτιστώ, να γίνω τακτική σκαπάνισσα και τώρα υπηρετώ στο Μπέθελ. Είχα το προνόμιο να προσκληθώ στην οικοδόμηση, αλλά το πιο μεγάλο προνόμιο είναι η στενή φιλία που έχω με τον Ιεχωβά και επίσης το ότι έχω πραγματικούς φίλους. Έχω καταλάβει ότι ο Ιεχωβά ήταν πάντοτε στο πλευρό μου. Ακόμη και τότε που δεν ήθελα να είμαι κοντά του, ο Ιεχωβά ποτέ δεν με εγκατέλειψε.