Πέμπτη 8 Αυγούστου
Ο Ιώβ άρχισε να μιλάει και να καταριέται την ημέρα που γεννήθηκε.—Ιώβ 3:1.
Φανταστείτε τη σκηνή. Καθισμένος μέσα στις στάχτες, ο Ιώβ πονάει αδιάκοπα. (Ιώβ 2:8) Οι φίλοι του επιτίθενται ανελέητα στο ήθος του και προσπαθούν να καταστρέψουν την υπόληψή του. Οι δοκιμασίες του τον πλακώνουν σαν ασήκωτες πέτρες, ενώ η θλίψη για την απώλεια των παιδιών του τού ξεσκίζει την καρδιά. Στην αρχή, ο Ιώβ είναι σιωπηλός. (Ιώβ 2:13) Αν οι φίλοι του ερμηνεύουν τη σιωπή του ως ένδειξη ότι θα στρέψει τα νώτα στον Δημιουργό του, έχουν πέσει πολύ έξω. Κάποια στιγμή, ο Ιώβ—πιθανώς σηκώνοντας το κεφάλι και κοιτώντας τους κατάματα—λέει: «Ώσπου να πεθάνω, δεν θα απαρνηθώ την ακεραιότητά μου!» (Ιώβ 27:5) Μέσα σε όλες αυτές τις συμφορές, πώς βρήκε ο Ιώβ τέτοιο θάρρος και δύναμη; Ακόμα και στη χειρότερη φάση της δοκιμασίας του, ποτέ δεν έχασε την ελπίδα του ότι ο στοργικός Θεός του τελικά θα του έφερνε ανακούφιση. Ήξερε ότι, ακόμα και αν πέθαινε, ο Ιεχωβά επρόκειτο να τον αναστήσει.—Ιώβ 14:13-15. w22.06 σ. 22 ¶9
https://drive.google.com/file/d/1StRS_MS9zOmsdvxmPOZwHWMOKeDvky4B/view?usp=sharing
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου