«Συνιστούμε τον Εαυτό μας ως Διάκονο του Θεού με το να Υπομένουμε»—Όταν Κηρύττουμε

 

 

-Γεια σου, Γκέιμπ! -Έι, Ολίβια!

Τι κάνεις;

Ε, καλά, εδώ, όπως τα ξέρεις.

Γράφω πάλι επιστολές για το έργο.

Μια απ’ τα ίδια.  Κατάλαβα—

Γκέιμπ, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!

Γεια σου, Σου! Κι εγώ χαίρομαι.

Ο Γκέιμπ είναι; Γεια σου, αγόρι μου.

Πώς πάει το Μπέθελ;  Γεια σου, μαμά. Πολύ τρέξιμο, αλλά τέλεια.

Μαθαίνω τόσο πολλά.

Κοίτα ποιος μπήκε μόλις από τη δουλειά.  -Γεια σου, Γκέιμπ. -Έι, Μαξ.

Να σας πω, μπορείτε να μου στείλετε μερικά πράγματά μου ακόμη;

Θα σας στείλω μια λίστα.

Εννοείται! Θα το κανονίσω εγώ.

Τέλεια, σ’ ευχαριστώ πολύ.

Ολίβια, σε αφήνω να συνεχίσεις με τις επιστολές.  -Τέλεια. -Ώπα!

Έγινε, τα λέμε! Φιλιά!

Φιλιά.

Γεια!

Ολίβια, νόμιζα ότι σου άρεσε να γράφεις επιστολές.

Δεν ξέρω. Τι νόημα έχει;

Νιώθω λες και γράφουμε επιστολές,  τις βάζουμε σε φακέλους  και καταλήγουν όλες στη μαύρη τρύπα.  -Χμ. -Μαύρη τρύπα;

Ναι, μαύρη τρύπα  που ρουφάει τα πάντα αλλά δεν βγαίνει τίποτα μετά από αυτήν.

Έλα, τα παραλές.

Τι εννοείς;

Εσύ δεν μου έλεγες πριν ότι κανείς δεν σου έχει απαντήσει;

OK, εντάξει, κι εγώ αγχώνομαι αν θα μου απαντήσουν.

Έστειλα π.χ. στην παλιά μου συμμαθήτρια τη Σάρα,  αλλά ακόμα δεν μου έχει απαντήσει κάτι.

Ελπίζω μόνο να μην το παράκανα.

Για δες.

Της έγραψα πολλά;

Μήπως το παράκανα;

Μάλλον το παράκανα.

Κοίτα, εμ,  είμαι σίγουρος ότι θα σου απαντήσει.

Νομίζω αυτό  είναι το τελευταίο από τα πράγματα που ζήτησε ο Γκέιμπ.

Σ’ ευχαριστώ!

Τουλάχιστον, άνοιξε λίγο ο χώρος  για όταν θα μετακομίσει η μαμά σου εδώ.

Ναι.

Τέλος πάντων,  ο Γκέιμπ θα χαρεί πάρα πολύ όταν τα πάρει αυτά.

Τις προάλλες μου έλεγε πόσο του λείπει το ψάρεμα.  Τι λες να δοκιμάζαμε κάτι άλλο στην οικογενειακή λατρεία αυτή την εβδομάδα;

Γιατί όχι;

Εδώ ερχόσασταν για ψάρεμα με τον Γκέιμπ, ε;

Ναι.

Μάθαμε πολλά πράγματα για το ψάρεμα εδώ.  Τον τελευταίο καιρό,  το έργο μοιάζει σαν μαύρη τρύπα, σωστά;

Έχουμε τον κατάλληλο εξοπλισμό,  αλλά τι χρειάζεται πάνω απ’ όλα ένας ψαράς;

Δεύτερη Κορινθίους 6:4.

Λέει: «Αλλά με κάθε τρόπο συνιστούμε τον εαυτό μας ως διάκονο του Θεού ...»

Και τι λέει μετά το εδάφιο, Ολίβια;

Ναι, λέει εδώ: «Με το να υπομένουμε πολλά».

Υπομονή λοιπόν.

Μας βοηθάει να προσπαθούμε ξανά και ξανά,  να μην τα παρατάμε.

Και δεν ρίχνουμε τα δίχτυα μας σε μια μαύρη τρύπα,  αλλά σε μια γαλάζια θάλασσα γεμάτη με αξίους.

Εμείς μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε,  αλλά ο Ιεχωβά ξέρει ότι υπάρχουν.

Και μπορεί να πάρει χρόνο  αλλά, αν κάνουμε υπομονή, μαζί θα τους βρούμε.

Η Αϊρίν έχει κάποιες ωραίες ιδέες  για το πώς να φανερώνουν οι επιστολές μας περισσότερο ενδιαφέρον.