https://www.jw.org/finder?locale=el&lank=pub-jwb-113_1_VIDEO&docid=1011214&applanguage=G
Με χαρά σας καλωσορίζουμε στο JW Broadcasting® για
τον Ιούνιο του 2024! Στις 9 Μαρτίου
2024, σπουδαστές από όλο τον κόσμο αποφοίτησαν από την 155η τάξη της Γαλαάδ.
Προέρχονταν από 5 ηπείρους, εκπροσωπούσαν πάνω από 20 χώρες και μιλούσαν πάνω από 35 γλώσσες.
Ποια ήταν τα τελικά λόγια
που είπαν στους αποφοίτους μέλη του Κυβερνώντος Σώματος, οι εκπαιδευτές τους και άλλοι;
Ποιες συναρπαστικές ομιλίες παρουσιάστηκαν;
Για ποιες χώρες μιλούν οι σπουδαστές σε αυτή τη <i>Γνωριμία με την
Τάξη</i>;
Ελάτε να μάθουμε.
Ας παρακολουθήσουμε το Πρώτο Μέρος!
Διακρίνω έναν ενθουσιασμό
και είναι λογικό.
Χαιρόμαστε για εσάς.
Το πρόγραμμα της αποφοίτησης σήμερα θα ωφελήσει όποιον το ακούσει, αλλά να έχετε υπόψη ότι το πρόγραμμα έχει
ετοιμαστεί κυρίως για εσάς τους
σπουδαστές.
Στο τέλος της ημέρας θα νιώθετε ότι ήταν ένα πρόγραμμα που τίμησε τον Ιεχωβά και που επιβεβαίωσε την αγάπη του για εσάς αλλά και τη δική μας αγάπη για εσάς.
Τους περασμένους πέντε μήνες της εκπαίδευσής σας, σας ζητήθηκε να αντλήσετε σημαντικές Βιβλικές
αρχές από πολλές αφηγήσεις της Γραφής,
έτσι δεν είναι;
Και πολλές από αυτές τις αφηγήσεις επικεντρώνονταν σε υπηρέτες του Θεού που με τη βοήθειά του κατάφεραν να επιτελέσουν το θέλημά του.
Και σίγουρα τώρα συμφωνείτε περισσότερο από ποτέ με τα λόγια του αποστόλου Παύλου, στο Φιλιππησίους 4:13: «Για όλα έχω τη δύναμη μέσω αυτού που μου δίνει δύναμη».
Και ξέρετε ποιον εννοεί εδώ—τον Ιεχωβά.
Και μας δίνει αυτή τη δύναμη μέσω του Γιου του.
Σας έδωσε τη δύναμη να τα καταφέρετε σε αυτή τη σχολή, το είδαμε αυτό.
Δεν πρέπει να ξεχάσετε ποτέ αυτή την ευλογία.
Σας βοήθησε και πάντα θα σας βοηθάει.
Για παράδειγμα, όταν θα έρθετε αντιμέτωποι στο μέλλον με μια εργασία ή μια δυσκολία που μπορεί να φαίνεται μεγάλη ή τρομακτική να θυμάστε πώς σας βοήθησε όλη αυτή την
περίοδο.
Να έχετε κατά νου Βιβλικά παραδείγματα όπως αυτό του
Δαβίδ.
Ο Δαβίδ θυμόταν ότι
από τα νιάτα του χρειαζόταν τη βοήθεια του Ιεχωβά. Στον Ψαλμό 71:5, 17, είπε: «Διότι εσύ είσαι η ελπίδα μου,
Υπέρτατε Κύριε Ιεχωβά·
σε εσένα εμπιστεύομαι από τα νιάτα μου».
«Με διδάσκεις από τα νιάτα μου, και
μέχρι τώρα διακηρύττω τα θαυμαστά σου έργα».
Και εσείς έτσι δεν νιώθετε, καθώς ο Ιεχωβά σας έχει βοηθήσει όλα αυτά τα
χρόνια, αλλά και τώρα στη διάρκεια αυτής
της εκπαίδευσης;
Και φτάσατε στη μέρα της αποφοίτησης.
Τι συναρπαστική μέρα είναι αυτή —δεν θα τη ξεχάσετε ποτέ!
Ο Δαβίδ λοιπόν ήταν ευγνώμων και θυμόταν τη βοήθεια του Ιεχωβά, το ίδιο κάνουμε και εμείς.
Ο Δαβίδ είχε πίστη και εμπιστευόταν στη βοήθεια του
Ιεχωβά, το ίδιο και εμείς.
Αυτές τις ωραίες ιδιότητες τις βλέπουμε και σε εσάς και σας αγαπάμε για αυτό.
Γι’ αυτό και είστε πεπεισμένοι ότι θα αντεπεξέλθετε σε οτιδήποτε προκύψει
στο μέλλον.
Αξιοποιήστε την εκπαίδευση της Γαλαάδ στα γραφεία τμήματος όπου θα υπηρετείτε.
Ο Ιεχωβά θα σας αγαπάει για αυτό.
Και είναι απόλυτα βέβαιο
ότι και οι αδελφοί και οι αδελφές σας θα σας αγαπάνε για αυτό.
Τώρα λοιπόν θα απολαύσουμε μια σειρά από ενθαρρυντικές
ομιλίες που, όπως είπαμε προηγουμένως, θα ενισχύσουν την πίστη μας, θα αυξήσουν την εμπιστοσύνη μας στον Θεό και θα τονίσουν τον υπέροχο σκοπό του Θεού τον οποίο υποστηρίζουμε.
Ας αρχίσουμε με την πρώτη ομιλία του προγράμματος.
Ας δώσουμε την προσοχή μας στον αδελφό Τζόναθαν Σμιθ —ο οποίος υπηρετεί ως βοηθός της Επιτροπής
Υπηρεσίας— και θα αναπτύξει την ομιλία
με θέμα
«Τι Χρειάζεται να Κάνω;»
“Τι χρειάζεται να κάνω;”
Κάνατε ποτέ στον εαυτό σας αυτή την ερώτηση;
Αν είστε σαν και εμένα,
κάνετε αυτή την ερώτηση κάθε μέρα,
ακόμα και πολλές φορές τη μέρα.
“Τι χρειάζεται να κάνω μετά;”
Αλλά η ερώτηση έχει και συνέχεια που ίσως δεν έχετε σκεφτεί τώρα τελευταία,
“Τι χρειάζεται να κάνω
για να κληρονομήσω αιώνια ζωή;”
Ίσως κάνατε αυτή την ερώτηση όταν αρχίσατε να μελετάτε τη Γραφή, και δικαιολογημένα.
Ή ίσως κάνατε αυτή την ερώτηση αρκετές φορές στη διάρκεια της εκπαίδευσής σας στη Γαλαάδ.
Στην Αγία Γραφή, υπήρξαν
δύο άνθρωποι που έκαναν στον Ιησού την
ίδια ακριβώς ερώτηση.
Και οι δύο έκαναν στον Ιησού την ερώτηση τους τελευταίους έξι μήνες της επίγειας
διακονίας του.
Ίδια ερώτηση —διαφορετικές
απαντήσεις.
Ας δούμε την πρώτη περίπτωση, Λουκάς 10, εδάφιο 25: «Τότε κάποιος ειδήμονας στον Νόμο σηκώθηκε να τον δοκιμάσει και είπε: “Δάσκαλε, τι χρειάζεται να κάνω για να κληρονομήσω
αιώνια ζωή;”»
Ο Ιησούς αντιλαμβάνεται σαφώς ότι ήδη αυτός ο άνθρωπος είναι ειδήμων στον
Νόμο.
Προφανώς δεν είναι ανίδεος, αλλά φαίνεται ότι το κίνητρό του είναι περισσότερο να δοκιμάσει τον Ιησού παρά να πάρει απάντηση.
Τι κάνει λοιπόν ο Ιησούς;
Ο Ιησούς αφήνει εκείνον
να απαντήσει στη δική του ερώτηση
στο εδάφιο 26: «Τι είναι γραμμένο
στον Νόμο;
Τι διαβάζεις;»
Στο εδάφιο 27, ο
άνθρωπος δίνει μια εκπληκτική απάντηση.
Μέσα σε μία πρόταση,
αυτός ο άνθρωπος συνοψίζει
ολόκληρο τον Μωσαϊκό Νόμο.
Το κάνει ακριβώς με τον τρόπο με τον οποίο το είχε κάνει και ο Ιησούς σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις.
Αναμφίβολα εντυπωσιασμένος, ο Ιησούς του λέει στο εδάφιο 28: «Σωστά απάντησες· εξακολούθησε να το κάνεις αυτό και θα
αποκτήσεις ζωή». Υπάρχουν ωραία
διδάγματα εδώ:
Στη διακονία μας, όταν
μιλάμε σε ανθρώπους για τη Γραφή, μερικές
φορές ίσως δούμε ότι γνωρίζουν κάποια πράγματα.
Αντιστρέψτε την ερώτηση: «Τι
πιστεύετε εσείς;» ή καλύτερα «Τι διαβάζετε;»
Το εδάφιο 28 λέει κάτι άλλο που μπορούμε να κάνουμε.
Να επαινείτε ένα άτομο όταν απαντάει σωστά.
Να του δείχνετε πως
πιστεύετε ότι μπορεί να ζήσει για πάντα.
Αλλά τώρα αποκαλύπτεται ένα δεύτερο κίνητρο αυτού του
ανθρώπου.
Δεν θέλει μόνο να δοκιμάσει τον Ιησού, αλλά και να αποδειχτεί δίκαιος. Στο εδάφιο 29, λέει: «Και ποιος είναι ο πλησίον μου;»
Φυσικά, ως Ιουδαίος και ειδήμων στον Νόμο, ήδη έχει κάτι υπόψη του για αυτό. Ίσως σκέφτεται:
“Θα μου πει ο Ιησούς αυτό που θέλω να ακούσω —ότι ο πλησίον μου είναι οι Ιουδαίοι φίλοι μου ή οι συγχωριανοί μου, ειδικά όσοι από αυτούς τηρούν τον Νόμο;”
Αν αλήθευε αυτό, δεν
θα ήταν η ερώτηση κάπως περιοριστική; Η
ερώτηση: «Και ποιος είναι ο πλησίον
μου;» δεν είναι και η πιο σωστή.
Πώς παρακάμπτει λοιπόν ο Ιησούς το κίνητρό του, που είναι να αποδειχτεί δίκαιος, και συγχρόνως διορθώνει την άποψή του για το ποιος είναι πλησίον;
Όπως ξέρετε, εδώ
έχουμε την ωραία παραβολή του καλού Σαμαρείτη,
όπου ο Ιησούς περιγράφει ένα περιστατικό
στα εδάφια 30 έως 32.
Κάποιος κατεβαίνει από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ, πέφτει θύμα ληστών, τον γυμνώνουν, τον χτυπούν και τον αφήνουν μισοπεθαμένο.
Αλλά κατά σύμπτωση,
κάποιος ιερέας κατεβαίνει από εκείνον τον δρόμο, όμως προσπερνάει από την απέναντι πλευρά.
Το ίδιο κάνει και ένας Λευίτης.
Προσπερνάει από την απέναντι πλευρά.
Αυτοί είναι άντρες
που έχουν θέσεις ευθύνης στην οργάνωση του Θεού.
Πόση σκληρότητα!
Πόση αναισθησία!
Να ένα καλό δίδαγμα για εμάς.
Ίσως έχουμε διορισμούς
που περιλαμβάνουν ευθύνη στην οργάνωση του Ιεχωβά.
Ας μην επιτρέψουμε ποτέ σε κάτι τέτοιο να μας κάνει
σκληρούς ως προς τις ανάγκες των άλλων, βάζοντας ακόμα και το διάλειμμά μας, σαν να
λέγαμε, πάνω από τη φροντίδα κάποιου.
Προσέξτε όμως ότι ο Σαμαρείτης διαφέρει πολύ. 33 και 34:
Ταξιδεύει από αυτόν τον δρόμο και τον σπλαχνίζεται.
Τον πλησιάζει, δένει τα τραύματά του, βάζει πάνω τους λάδι και κρασί, ανεβάζει εκείνον τον καημένο στο ζώο του, τον φέρνει σε ένα πανδοχείο και τον
φροντίζει, προφανώς όλη μέρα.
Την επόμενη μέρα (εδάφιο 35), βγάζει δύο δηνάρια (δύο μεροκάματα), τα δίνει στον πανδοχέα και λέει: «Φρόντισέ τον, και ό,τι παραπάνω ξοδέψεις θα σου το ξεπληρώσω εγώ όταν ξαναέρθω».
Δύο μεροκάματα —προφανώς
ξόδεψε όλα όσα είχε, αφού θα έπρεπε να
ξαναπάει για να δώσει στον πανδοχέα
περισσότερα —και όλα αυτά τα έκανε για
κάποιον Ιουδαίο ο οποίος υπό κανονικές
συνθήκες μπορεί και να μην τον
χαιρετούσε.
Μετά ο Ιησούς έκανε μια άλλη ερώτηση, αλλά αυτή τη φορά, αλλάζει την ερώτηση εκείνου του ανθρώπου —όχι «Ποιος είναι ο πλησίον μου;» αλλά «Ποιος από τους τρεις πιστεύεις ότι έκανε τον εαυτό του πλησίον στον άνθρωπο που έπεσε θύμα των ληστών;»
Αυτή η ερώτηση δεν είναι πιο σωστή;
Όχι “Ποιος είναι ο πλησίον μου;” αλλά “Πώς εγώ θα κάνω τον εαυτό μου πλησίον;”
Ο άνθρωπος καταλαβαίνει το σημείο και απαντάει πάλι σωστά.
Δεν λέει: “Ο Σαμαρείτης”.
Ίσως δεν του βγαίνει,
αλλά λέει: «Εκείνος που ενήργησε με έλεος». Τώρα ο Ιησούς τού λέει: «Πήγαινε και κάνε και εσύ το ίδιο».
Και η αφήγηση τελειώνει εδώ με θετικές εντυπώσεις για εμάς.
Επομένως, μαθαίνουμε πολλά για το πώς να μιλάμε με τους ανθρώπους στη
διακονία ή ακόμα και κάθε μέρα στη
δουλειά ή με τους αδελφούς και τις
αδελφές μας.
Όταν ρωτούν κάτι, ποτέ
μην υποτιμάτε την ερώτηση.
Απλώς βοηθήστε τους να φτάσουν στο σωστό συμπέρασμα.
Ας μην επικρίνουμε ποτέ κάποιον επειδή ίσως δεν έχει το καλύτερο κίνητρο.
Ας απαντάμε απλώς ευγενικά.
Μια παραβολή, ένα παράδειγμα, ίσως τους βοηθήσει να καταλάβουν το σημείο.
Όπως είπαμε, αυτή
η ερώτηση δεν έγινε στον Ιησού μόνο εκείνη τη φορά.
Ας δούμε μια άλλη περίπτωση.
Τώρα λοιπόν ας
πάμε στο εδάφιο Λουκάς κεφάλαιο 18 και εδάφιο 18.
Ο άνθρωπος που βρίσκουμε εδώ δεν είναι ειδήμονας στον Νόμο, αλλά είναι άρχοντας και η Γραφή λέει ότι είναι «πολύ πλούσιος».
Ένα άλλο Ευαγγέλιο λέει επίσης ότι είναι νεαρός.
Και πλούσιος, και νεαρός και άρχοντας —όχι κατ’ ανάγκην ό,τι καλύτερο.
Προσέξτε όμως εδώ, στο εδάφιο 18, η συζήτηση αρχίζει καθώς εκείνος τρέχει προς τον Ιησού, γονατίζει και τον ρωτάει: «Δάσκαλε Αγαθέ, τι πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω αιώνια
ζωή;»
Φυσικά, ο Ιησούς δεν γίνεται να μην τον διορθώσει.
Ο τίτλος του Αγαθού Δασκάλου ανήκει μόνο στον Ιεχωβά και δεν πρέπει να αποδίδεται στον Ιησού.
Γι’ αυτό, ο Ιησούς
τον διορθώνει με ήπιο τρόπο στο εδάφιο 19.
Και έπειτα, στο εδάφιο 20, ο Ιησούς βέβαια αναφέρει κάποιες από τις Δέκα
Εντολές.
Αλλά στο εδάφιο 21,
ο άνθρωπος λέει: «Όλα αυτά τα
τηρώ από παιδί».
Με άλλα λόγια: “Τι άλλο μου λείπει”;
Όταν το ακούει αυτό,
ο Ιησούς επιβεβαιώνει στο εδάφιο 22
ότι πράγματι κάτι λείπει, μόνο
ένα πράγμα: «Πούλησε όλα όσα έχεις και μοίρασε τα χρήματα στους φτωχούς, και θα έχεις θησαυρό στους ουρανούς· και έλα να γίνεις ακόλουθός μου».
Αυτό πια του φάνηκε ακατόρθωτο!
Η αφήγηση του Μάρκου μάς λέει σε αυτό το σημείο ότι ο Ιησούς «ένιωσε αγάπη για αυτόν» επειδή διέκρινε ότι ήταν ειλικρινής.
Όμως παρ’ όλο που ρώτησε με ειλικρίνεια, δεν μπορούσε να κάνει αυτό που έπρεπε. «Όταν εκείνος το άκουσε αυτό, λυπήθηκε βαθιά, γιατί ήταν πολύ πλούσιος».
Ο Μάρκος λέει ότι «είχε πολλά αποκτήματα».
Μάθαμε αρκετά πράγματα από αυτό το περιστατικό.
Μάθαμε ότι μερικές φορές άνθρωποι που έχουν καλά κίνητρα δεν έχουν καλές ιδιότητες.
Εδώ ο νεαρός ήταν τόσο δεμένος με τα αποκτήματά του ώστε έχασε ένα από μεγαλύτερα προνόμια που θα μπορούσε να έχει ως ακόλουθος του
Ιησού.
Άρα, από τις δύο αφηγήσεις μάθαμε μερικά πράγματα.
Πρώτον, μάθαμε ότι
μπορούμε να διδαχτούμε από έναν «Σαμαρείτη».
Έχετε διδαχτεί ποτέ από κάποιον «Σαμαρείτη»;
Εγώ πάντως έχω.
Πριν από πολλά χρόνια,
εκεί που οδηγούσα, έπαθα λάστιχο.
Και είχα μεν ρεζέρβα,
αλλά από εργαλεία ... τίποτα.
Τότε φυσικά δεν υπήρχαν κινητά, οπότε πάω στο κοντινότερο σπίτι και λέω: «Μπορώ, παρακαλώ, να καλέσω γερανό από το
τηλέφωνό σας;»
Και ο άνθρωπος λέει: «Τι πάθατε;»
Λέω: «Έπαθα λάστιχο».
Και λέει: «Θα βοηθήσω εγώ».
Οπότε βγαίνει από το σπίτι, παίρνει τα εργαλεία του και μου αλλάζει το λάστιχο στο λεπτό. Εγώ τον παρακολουθώ και σκέφτομαι:
“Έχει άλλη θρησκεία,
άλλον πολιτισμό και είναι από άλλη φυλή.
Και όμως μου αλλάζει το λάστιχο”. Φεύγοντας, σκέφτομαι:
“Ο Ιεχωβά με δίδαξε κάτι σήμερα από έναν «Σαμαρείτη»”.
Οπότε τι μάθαμε;
Δεν είναι άσχημη ιδέα
να κάνουμε κάποιες φορές την
ερώτηση που έκαναν εκείνοι οι δύο άντρες.
Δυστυχώς, τουλάχιστον ο ένας δεν έκανε ό,τι έπρεπε. Αλλά, κάποιες φορές, αν λέμε στον Ιεχωβά: «Σε παρακαλώ,
τι χρειάζεται να κάνω για να κληρονομήσω αιώνια ζωή;» ας είμαστε βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά θα απαντήσει, ίσως στην προσωπική μελέτη ή στην ανάγνωση
της Γραφής ή ίσως ακόμη και μέσω ενός
«Σαμαρείτη».
Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ, αδελφέ Σμιθ, για αυτή την ένθερμη και πρακτική ομιλία.
Ας δώσουμε τώρα την προσοχή μας στον αδελφό Πολ Γκίλις, που υπηρετεί ως βοηθός της Επιτροπής
Συντονιστών, ο οποίος θα αναπτύξει το
θέμα «Δώρο Θεού».
Ο Ιεχωβά είναι το πιο γενναιόδωρο Πρόσωπο στο σύμπαν.
Είναι ο Δότης “κάθε καλού και τέλειου δώρου”.
Αναμφίβολα, εσείς οι σπουδαστές της Γαλαάδ έχετε ευχαριστήσει πολλές φορές τον Ιεχωβά για τα πολλά πνευματικά δώρα που λάβατε τους τελευταίους πέντε μήνες. Θυμάμαι, όταν συστηθήκατε, κάποιος από εσάς
είπε: «Η Γαλαάδ είναι ένα δώρο που δεν
αξίζουμε». Τώρα θα ήθελα να σας ρωτήσω: «Έχετε γευτεί αυτούς τους πέντε μήνες “το
δώρο του Θεού” που αναφέρεται στον
Εκκλησιαστή, κεφάλαιο 3, εδάφια 12, 13;»
Ας δούμε μαζί αυτά τα εδάφια. Εκκλησιαστής 3:12, 13: «Συμπέρανα ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο
για αυτούς από το να χαίρονται και να κάνουν καλό όσο ζουν, καθώς επίσης ότι ο καθένας πρέπει να τρώει
και να πίνει και να χαίρεται για όλη τη
σκληρή εργασία του.
Αυτό είναι δώρο Θεού».
Αυτό το εδάφιο δίνει μια πολύ απλή συνταγή για να απολαμβάνουμε τη ζωή αν έχουμε ευλογηθεί με καλή υγεία.
Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να τρώμε και να πίνουμε και να χαιρόμαστε για τη σκληρή εργασία.
Γιατί;
Επειδή αυτό είναι «δώρο Θεού».
Σύμφωνα με το εδάφιο 12,
η εργασία που φέρνει χαρά και ικανοποίηση είναι, όπως προσέξατε, το “να κάνουμε καλό”, δηλαδή καλές πράξεις προς όφελος των άλλων. Όπως είπε ο Ιησούς: «Μεγαλύτερη ευτυχία νιώθει κάποιος όταν δίνει παρά όταν λαβαίνει».
Το εδάφιο Παροιμίες 8:30
μας λέει επίσης ότι ως «δεξιοτέχνης εργάτης» ο Ιησούς ευφραινόταν ή αλλιώς, όπως υποδηλώνει η εβραϊκή λέξη εδώ, περνούσε καλά.
Ναι, περνούσε καλά ενόσω εργαζόταν με τον Πατέρα του δισεκατομμύρια χρόνια, δημιουργώντας το σύμπαν.
Εμείς βέβαια δεν είμαστε ούτε κατά διάνοια δεξιοτέχνες εργάτες, αλλά όλοι μπορούμε να νιώθουμε ικανοποίηση καθώς κάνουμε καλή εργασία στην υπηρεσία του
Ιεχωβά.
Δεν συμφωνείτε ότι αυτό ακριβώς το συναίσθημα αποτελεί δώρο από τον Θεό;
Αν ανοίξετε μαζί μου στον Εκκλησιαστή κεφάλαιο 5, τα εδάφια 18 και 19 αναλύουν αυτή τη σκέψη. Εκκλησιαστής 5:18, 19: «Να τι έχω δει ότι είναι καλό και σωστό: να τρώει κανείς και να πίνει και να βρίσκει
ευχαρίστηση για όλη τη σκληρή εργασία
την οποία επιτελεί μοχθώντας κάτω από
τον ήλιο τις λίγες ημέρες ζωής που του
έδωσε ο αληθινός Θεός, επειδή αυτή είναι
η ανταμοιβή του.
Επίσης, όταν ο αληθινός Θεός δίνει σε έναν άνθρωπο πλούτη και υλικά
αποκτήματα, καθώς και τη δυνατότητα να
τα απολαμβάνει, εκείνος πρέπει να
παίρνει την ανταμοιβή του και να
χαίρεται με τη σκληρή του εργασία.
Αυτό είναι δώρο Θεού».
Στην ουσία, ο
Βιβλικός συγγραφέας συνιστά εδώ με σοφία δύο πράγματα: (1) Να εργαζόμαστε με επιμέλεια κάθε μέρα και (2) να απολαμβάνουμε ό,τι έχουμε αυτή τη
στιγμή.
Όταν αναγνωρίζουμε ότι η ευημερία μας είναι δώρο από τον Θεό, νιώθουμε προσωπικά μεγάλη χαρά με ό,τι
έχουμε.
Και προσέξατε ότι δύο φορές σε αυτά τα εδάφια, αυτό το «δώρο Θεού» περιγράφεται ως
«ανταμοιβή» από τον Ιεχωβά σε εμάς;
Δεν είναι υπέροχο που ο Ιεχωβά επιλέγει να μας ανταμείβει για τη σκληρή εργασία μας;
Και ασφαλώς συμφωνείτε
ότι η Γαλαάδ πρόσθεσε πολλούς πνευματικούς θησαυρούς στα αποκτήματά σας.
Στο μέλλον, θα νιώθετε χαρά ξανά και ξανά όταν θυμάστε την εξήγηση ενός εδαφίου που ανακαλύψατε στην προσωπική σας μελέτη ή μάθατε
από κάποιον εκπαιδευτή σας την ώρα του μαθήματος στην τάξη.
Όπως οι ταξιδιώτες,
έτσι και εσείς έχετε μαζέψει ανεκτίμητα σουβενίρ.
Αν είστε ακόμα στον Εκκλησιαστή κεφάλαιο 5, ας δούμε το
εδάφιο 20 επειδή αυτό εξηγεί πώς “το
δώρο του Θεού” μπορεί να επηρεάσει την
άποψή μας για τη ζωή.
Λέει: «Διότι δεν θα καταλάβει [υποσημείωση, «δεν θα θυμάται», δεν θα καταλάβει] πώς περνούν οι ημέρες της
ζωής του, επειδή ο αληθινός Θεός τον
κρατάει απασχολημένο με τη χαρά της
καρδιάς του». Στο Μπέθελ λέμε συχνά: «Ο χρόνος κυλάει σαν νερό».
Και όντως έτσι δεν είναι;
Όταν απολαμβάνουμε την εργασία μας, δεν καταλαβαίνουμε πώς περνούν οι ημέρες, οι εβδομάδες, τα χρόνια, ακόμα και ολόκληρη η ζωή μας.
Επομένως, η συμβουλή είναι να απολαμβάνουμε τη στιγμή. Όπως έχει ειπωθεί σχετικά: «Το χτες έκανε φτερά· το αύριο ακόμα να φανεί.
Τώρα είναι η ζωή!
Γι’ αυτό, ζήσε τη στιγμή!»
Ωφελούμαστε όταν είμαστε απασχολημένοι.
“Το δώρο του Θεού” μάς βοηθάει να προστατεύουμε την ψυχική μας υγεία.
Όταν είμαστε απορροφημένοι σε ενδιαφέρουσα εργασία, δεν ανησυχούμε υπερβολικά που η ζωή είναι
σύντομη, γεμάτη προβλήματα και
αβεβαιότητες.
Αντίθετα, χαιρόμαστε τόσο πολύ κάνοντας το καλό —όπως ο Ιησούς περνούσε καλά— που οι αρνητικές πτυχές της ζωής παύουν να κυριαρχούν στις σκέψεις μας.
Όπως καταλαβαίνετε, χαιρόμαστε πραγματικά.
Γι’ αυτό, να απολαμβάνετε αυτό το συναίσθημα.
Είναι δώρο από τον Θεό.
Τις τελευταίες 20 εβδομάδες εκπαίδευσης όντως εργαστήκατε σκληρά.
Διανοητικά, αγγίξατε τα όριά σας.
Και όμως, ο χρόνος κύλησε γρήγορα από πέρσι, στις 6 Νοεμβρίου, που μας συστηθήκατε.
Τώρα μπορείτε να χαλαρώσετε —να φάτε και να πιείτε (μετρημένα, βέβαια) με την οικογένεια και τους φίλους σας, καθώς αναλογίζεστε ό,τι ζήσατε στη Γαλαάδ.
Τώρα λοιπόν ήρθε η στιγμή
να απολαύσετε την ανταμοιβή από τον Ιεχωβά.
Ο ίδιος σοφός συγγραφέας
τόνισε την ισορροπία ανάμεσα στην εργασία και στην ανάπαυση όταν έγραψε στο Εκκλησιαστής 4:6: «Καλύτερα μία χούφτα ανάπαυση παρά δύο χούφτες σκληρή εργασία».
Σκεφτείτε το λίγο.
Ο εργασιομανής δεν έχει ποτέ χρόνο ή δυνάμεις για χαλαρωτικές δραστηριότητες που μας αναζωογονούν και μας ξανανιώνουν.
Οπότε χρειάζεται μετριοπάθεια στην εργασία, ιδίως όταν μας αρέσει πολύ ο διορισμός μας.
Η Γραφή συνιστά την ισορροπία.
Να δουλεύετε σκληρά
και να απολαμβάνετε τις ανταμοιβές.
Ίσως απολαμβάνουμε την εργασία μας, αλλά ας θυμόμαστε ότι γίνεται ακόμα πιο
απολαυστική αν αφιερώνουμε χρόνο για να
χαλαρώσουμε και να αναλογιστούμε με
ευχαρίστηση όσα κάνουμε.
Εφόσον είναι πιθανό
ότι πολλοί θα λάβετε νέα και απολαυστικά προνόμια, τα οποία θα αυξήσουν τον φόρτο εργασίας σας, δεν είναι αυτή η Βιβλική συμβουλή σωστή και
επίκαιρη;
Τώρα, ας ανοίξουμε στη 2 Τιμόθεο κεφάλαιο 1, εδάφιο 6.
Αυτό το εδάφιο μεταδίδει
μια άλλη θετική πτυχή της έννοιας «δώρο
του Θεού» σε σχέση με τους μελλοντικούς
σας διορισμούς. Λέει: «Γι’ αυτόν τον λόγο, σου υπενθυμίζω να αναζωπυρώνεις το χάρισμα του Θεού, το οποίο έλαβες όταν έθεσα τα χέρια μου πάνω
σου». Αν δείτε τη σημείωση μελέτης, λέει
τα εξής: «Το χάρισμα που αναφέρει εδώ ο
Παύλος φαίνεται ότι ήταν χάρισμα του
αγίου πνεύματος —μία ιδιαίτερη ικανότητα
που είχε λάβει ο Τιμόθεος, η οποία τον
βοηθούσε να εκπληρώνει τον διορισμό του».
Φυσικά, ο Θεός δεν κάνει τους σπουδαστές της Γαλαάδ
λογίους δίνοντάς τους τις ανάλογες
ικανότητες. Όταν μας συστηθήκατε, ένας
από εσάς είπε: «Είμαστε συνηθισμένοι
Μπεθελίτες που ζουν πολύ ασυνήθιστη
ζωή».
Αυτό μπορεί να ισχύει.
Παρ’ όλα αυτά, η εκπαίδευση στη Γαλαάδ ίσως σας βοήθησε να ανακαλύψετε και να καλλιεργήσετε κρυφά ταλέντα τα οποία δεν ξέρατε ότι είχατε, σωστά;
Θα το βεβαιώσουν οι εκπαιδευτές σας.
Όλοι εμείς που απολαμβάνουμε προνόμια υπηρεσίας όπως ο Τιμόθεος πρέπει να θεωρούμε πολύτιμο το «χάρισμα του
Θεού».
Τα προνόμια υπηρεσίας
είναι εκδηλώσεις της παρ’ αξίαν καλοσύνης του Ιεχωβά, όχι ανταμοιβή της σκληρής μελέτης.
Στην ουσία, όλες
οι δυνάμεις, οι ικανότητες και τα ταλέντα μας
είναι χαρίσματα—δώρα—από τον Ιεχωβά.
Και μας τα δίνει για να κάνουμε καλό σε άλλους.
Αν εμείς έχουμε αυτή την άποψη και αυτό το κίνητρο, πραγματικά θα απολαμβάνουμε τον διορισμό μας.
Προσέξτε επίσης ότι εδώ ο Παύλος είπε στον Τιμόθεο “να αναζωπυρώνει το χάρισμα του Θεού” το οποίο είχε λάβει.
Σίγουρα φλέγεστε από ζήλο
και ανυπομονείτε να εργαστείτε σκληρά στον διορισμό σας.
Όμως, όπως λέει η σημείωση μελέτης, η φράση «“να αναζωπυρώνεις” φανερώνει συνεχή
δράση· ένας λόγιος το ερμηνεύει ... “να διατηρείς τη φλόγα της φωτιάς δυνατή”».
Άρα, η παρότρυνση είναι
να εργαζόμαστε στους διορισμούς μας ολόκαρδα και ολόψυχα.
Να φλέγεστε, αλλά μην καείτε.
Η φλόγα της φωτιάς θα παραμένει δυνατή αν θυμόμαστε πάντα να εξισορροπούμε την
εργασία με την ανάπαυση.
Πράγματι, η ζωή μας περνάει γρήγορα.
Αυτό ισχύει τώρα, αλλά
μόνο προς το παρόν.
Στον νέο κόσμο, θα
απολαμβάνουμε την εργασία πλήρως.
Θα χαιρόμαστε τη ζωή όλο και περισσότερο, ιδίως όταν θα έχουμε τέλεια υγεία.
Θα έχουμε επίσης τη χαρά να τρώμε και να πίνουμε προϊόντα που δεν θα είναι μολυσμένα.
Άρα, χαρείτε τη ζωή!
Χαρείτε την με τους δικούς σας ανθρώπους!
Απολαύστε ό,τι έχετε τώρα!
Απολαύστε τους διορισμούς σας!
Δώστε όλο σας το είναι, αλλά με ισορροπία.
Η απλή συνταγή που έδωσε ο Εκκλησιαστής θα ισχύει για δισεκατομμύρια χρόνια, σε όλη την αιωνιότητα.
“Να τρώτε και να πίνετε
και να χαίρεστε για όλη τη σκληρή εργασία σας, επειδή αυτό είναι δώρο Θεού”.
Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ, αδελφέ Γκίλις.
Να είσαι σίγουρος ότι η ομιλία σου ήταν για εμάς ένα
δώρο.
Μας άρεσε πολύ.
Τώρα ο αδελφός Έντουαρντ Αλτζιάν, ο οποίος εργάζεται στο Συγγραφικό Τμήμα, θα παρουσιάσει την επόμενη ομιλία με θέμα «Το Πρόβλημα και η Λύση».
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές από την 155η τάξη της
Γαλαάδ, σύντομα πρόκειται να
αποφοιτήσετε και να πάρετε τους
διορισμούς σας που σίγουρα θα τους
απολαύσετε.
Έτσι όπως είναι όμως η ζωή, ξέρετε ότι κατά καιρούς προκύπτουν
προβλήματα.
Ένα πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίσετε εσείς προσωπικά κάποια στιγμή στο μέλλον είναι το να μην μπορείτε να καταλάβετε μια
προσαρμογή σε μια οργανωτική ή
θεοκρατική διευθέτηση.
Ίσως πρόκειται για μια αλλαγή στις μεθόδους κηρύγματος ή στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η
εκκλησία ή στις διαδικασίες του γραφείου
τμήματος ή κάτι παρόμοιο.
Συνήθως, εκτιμούμε τέτοιες οργανωτικές εκλεπτύνσεις σε αρμονία με το Ησαΐας 60:17.
Αλλά τα έντυπά μας, ακόμη και η ίδια η Γραφή, αναγνωρίζουν ότι, κάποια στιγμή, οποιοσδήποτε από εμάς μπορεί να δυσκολευτεί να κάνει αυτή τη μετάβαση από τον τρόπο που συνηθίζαμε να κάνουμε κάτι στον τρόπο που τώρα μας λένε οι οδηγίες να το
κάνουμε.
Γιατί όμως μας δυσκολεύει αυτό;
Επειδή μας επηρεάζει προσωπικά;
Μήπως επηρεάζει το πού υπηρετούμε ή αυτό που κάνουμε;
Ίσως ναι.
Ίσως και όχι.
Ίσως απλώς δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε ποιος είναι ο ουσιαστικός λόγος πίσω από την
αλλαγή.
Ναι, είμαστε όσιοι, θα ακολουθήσουμε τις νέες οδηγίες, αλλά το μυαλό μας μάς λέει:
“Γιατί πηγαίνουμε προς αυτή την κατεύθυνση;
Εμένα μου φαίνεται ότι θα ήταν καλύτερο να πηγαίναμε προς την άλλη κατεύθυνση”.
Αν λοιπόν μας έχει δοθεί μια νέα κατεύθυνση αλλά, μέσα στο μυαλό μας, έχουμε έντονους
ενδοιασμούς, τότε έχουμε ένα πρόβλημα, αλλά επίσης έχουμε και τη λύση.
Αυτή βρίσκεται στην Προς Φιλιππησίους, κεφάλαιο 3.
Ανοίγετε τη Γραφή σας;
Εδώ ο Παύλος αναφέρεται σε ένα πρόβλημα που υπήρχε εκείνη την εποχή σε μερικές
εκκλησίες.
Ήταν μεγάλο το πρόβλημα στους Φιλίππους;
Προφανώς όχι.
Αλλά επειδή ο Παύλος ανέμενε ότι θα μπορούσε να είναι πρόβλημα για κάποια
άτομα εκεί, αναφέρεται σε αυτό εδώ, στην Προς Φιλιππησίους 3:15, 16.
Λέει: «Γι’ αυτό, όσοι είμαστε ώριμοι ας έχουμε αυτή τη διανοητική στάση, και αν έχετε διαφορετική διανοητική διάθεση
από κάποια άποψη, ο Θεός θα σας
αποκαλύψει τη σωστή στάση.
Όπως και να έχει, στον
βαθμό στον οποίο έχουμε κάνει πρόοδο, ας
συνεχίσουμε να περπατάμε εύτακτα στην ίδια πορεία».
Σε τι αναφέρεται λοιπόν ο Παύλος;
Σε μια πολύ μεγάλη οργανωτική προσαρμογή —τη μετάβαση από τον Μωσαϊκό Νόμο στη
Χριστιανοσύνη.
Και ο Παύλος καταλάβαινε γιατί είχε γίνει.
Δεν είχε κανέναν ενδοιασμό μέσα στο μυαλό του.
Είχε αφήσει πίσω του την προσκόλληση στον Νόμο· κάθε προσωπικό όφελος που ίσως του έφερνε ο
Νόμος, όπως εξοχότητα, γόητρο μεταξύ των
Ιουδαίων, όλα αυτά τα άφησε πίσω του.
Αλλά σε κάποιους Ιουδαίους Χριστιανούς πήρε χρόνια για να ωριμάσουν τόσο ώστε να αφήσουν πίσω τους τον Νόμο και να υιοθετήσουν πλήρως κάθε πτυχή της
Χριστιανοσύνης.
Γιατί τους πήρε τόσον καιρό; Θα ήταν εύκολο να πούμε: «Ήταν πεισματάρηδες.
Είχαν κακή στάση».
Κάποιοι ήταν έτσι.
Υπήρχαν κάποιοι, για παράδειγμα, που ήθελαν να τηρούν μερικά πράγματα του
Νόμου απλώς και μόνο για να αποφύγουν
τον διωγμό.
Συνέβαιναν και αυτά.
Σκεφτείτε όμως και το εξής: πριν
από τη Χριστιανοσύνη, ο Μωσαϊκός Νόμος
ήταν η διευθέτηση του Ιεχωβά για λατρεία.
Άρα κάποιοι Ιουδαίοι πιστοί, προτού γίνουν Χριστιανοί, πρέπει να ήταν πολύ όσιοι στον Μωσαϊκό Νόμο.
Και εφόσον ήταν τόσο όσιοι, τι νομίζετε ότι έκαναν;
Υπάκουαν απλώς στον Νόμο;
Όχι, πρέπει να έκαναν περισσότερα.
Πρέπει να είχαν προσπαθήσει σκληρά να καλλιεργήσουν έντονη εκτίμηση για τον Νόμο —βαθιά αγάπη
για το πώς αντανακλούσαν οι διάφορες πτυχές του Νόμου την προσωπικότητα του Ιεχωβά, τις οδούς του, τις σκέψεις του.
Ίσως κάποιοι είχαν αφιερώσει χρόνια για να φτάσουν την εκτίμησή τους σε αυτό το
υψηλό επίπεδο.
Και τώρα, ο Νόμος ξαφνικά παύει να ισχύει.
Μπορείτε λοιπόν να καταλάβετε γιατί κάποια όσια άτομα ίσως δυσκολεύονταν να επεξεργαστούν στο μυαλό τους αυτή την
αλλαγή.
Μπορεί κάτι τέτοιο να συμβεί και σήμερα;
Φυσικά! Ίσως
είχατε μάθει πριν από χρόνια: «Έτσι
κηρύττουμε, και αυτός είναι ο λόγος».
Ή «Έτσι χειρίζεται η εκκλησία κάποιες καταστάσεις, και αυτός είναι ο λόγος».
Ή «Έτσι γίνονται στο γραφείο τμήματος κάποιες
διαδικασίες, και αυτός είναι όντως ο
καλύτερος τρόπος».
Και εφόσον είστε όσιοι, τι κάνατε εσείς;
Τα αποδεχτήκατε πλήρως
—όχι μόνο την ίδια τη διευθέτηση αλλά
και τη λογική πίσω από αυτήν.
Αν ερχόταν κάποιος και την αμφισβητούσε, εσείς με οσιότητα την υπερασπιζόσασταν.
Και ίσως σας πήρε χρόνια για να φτάσετε την εκτίμησή σας σε τόσο υψηλό επίπεδο, αλλά με οσιότητα το κάνατε.
Και τώρα που τα καταφέρατε, η διευθέτηση αλλάζει, και ίσως μάλιστα και η λογική πίσω από τη
διευθέτηση.
Άρα, όπως συνέβαινε με μερικούς από εκείνους τους
Ιουδαίους Χριστιανούς, η οσιότητά σας
στην προηγούμενη θεοκρατική διευθέτηση ίσως
σας δυσκολεύει να κατανοήσετε αμέσως πόσο
σοφή είναι η καινούρια προσαρμογή.
Όπως είπαμε, αυτό είναι το πρόβλημα.
Ποια είναι η λύση;
Στην πράξη, τι μπορούμε να κάνουμε;
Τρία πράγματα, και
βρίσκονται και τα τρία στα εδάφια που μόλις διαβάσαμε.
Πρώτον, να κάνετε υπομονή.
Τι είπε ο Παύλος στο εδάφιο 15; «Γι’ αυτό, όσοι είμαστε ώριμοι ας έχουμε αυτή τη διανοητική στάση, και αν έχετε διαφορετική διανοητική διάθεση
..., ο Θεός θα σας αποκαλύψει τη σωστή
στάση».
Αν έχετε λοιπόν προσπαθήσει ειλικρινά, με ένθερμη προσευχή, να καταλάβετε τη λογική πίσω από την αλλαγή και δεν μπορείτε, αφήστε το προς το παρόν.
Κάντε υπομονή, επειδή
θα έρθει η μέρα (ίσως σύντομα, αλλά ίσως
και αργότερα), που τα κομμάτια του παζλ
θα μπουν τελικά στη θέση τους και θα
αντιληφθείτε πόσο σοφή ήταν η προσαρμογή.
Δεύτερον, να
περπατάτε εύτακτα.
Δηλαδή;
Η σημείωση μελέτης στο εδάφιο 16 εξηγεί ότι αυτό περιλαμβάνει το να κινούμαστε ενωμένα προς τα εμπρός ως
Χριστιανοί.
Άρα, στα πλαίσια όσων συζητάμε τώρα, το να περπατάμε εύτακτα σημαίνει να υποστηρίζουμε τη νέα διευθέτηση χωρίς αντιδράσεις, χωρίς παράπονα, επειδή πού οδηγούν τα παράπονα και οι
αντιδράσεις;
Στο να περπατάμε άτακτα,
στο να προωθούμε διαιρέσεις.
Όχι λοιπόν, εμείς
περπατάμε εύτακτα και υποστηρίζουμε τη διευθέτηση.
Και τώρα, το τρίτο.
Να παραμένετε πολυάσχολοι στο θεοκρατικό σας πρόγραμμα επειδή, στο εδάφιο 16, ο Παύλος παροτρύνει όλους τους Φιλιππησίους να συνεχίζουν να κάνουν «πρόοδο».
Το ίδιο ισχύει και για όλους εμάς.
Σίγουρα υπάρχουν πολλές πτυχές της αλήθειας τις οποίες εκτιμούμε και καταλαβαίνουμε και σημειώνουμε πρόοδο.
Ωραία.
Να εστιάζετε εκεί.
Αντί να σας γίνεται έμμονη ιδέα κάτι που, προς το παρόν, δεν μπορείτε να
καταλάβετε, να είστε πολυάσχολοι στον
διορισμό σας και να παραμένετε
απορροφημένοι στο εβδομαδιαίο πνευματικό
σας πρόγραμμα.
Αυτό θα σας δώσει αμέσως χαρά.
Ας συνοψίσουμε.
Αν έχουμε ποτέ πρόβλημα
να καταλάβουμε μια προσαρμογή σε μια θεοκρατική διευθέτηση, έχουμε και τη λύση:
Φιλιππησίους 3:15, 16.
Να κάνουμε υπομονή,
να περπατάμε εύτακτα και να
παραμένουμε πολυάσχολοι στο θεοκρατικό μας πρόγραμμα.
Κλείνοντας, σε σχέση με το τελευταίο σημείο, θα ήθελα να σας πω ένα παράδειγμα που δείχνει πόσο σημαντικό είναι να μένουμε
πολυάσχολοι στο θεοκρατικό μας πρόγραμμα επειδή είναι η λύση όχι μόνο σε αυτό που
συζητάμε τώρα αλλά και σε πολλές άλλες
καταστάσεις της ζωής.
Αυτό το παράδειγμα το είχα ακούσει πριν από αρκετά χρόνια σε μια αποφοίτηση της Γαλαάδ.
Τι σύμπτωση, ε;
Ένας από τους εκπαιδευτές σας μας μίλησε για τα παλιά ατμόπλοια που λειτουργούσαν με κάρβουνο.
Επάνω βρισκόταν ο καπετάνιος με το πλήρωμα, ενώ κάτω
ήταν αυτοί που έριχναν κάρβουνο στο καζάνι του πλοίου.
Φανταστείτε λοιπόν τώρα έναν εργάτη να αφήνει κάτω το φτυάρι, να πλησιάζει τον διπλανό του και να του λέει: «Κατάλαβα καλά;
Φάνηκε ότι το πλοίο άρχισε να στρίβει αριστερά.
Κάτι δεν πάει καλά εδώ.
Σε αυτό το σημείο του ταξιδιού θα έπρεπε να πηγαίνουμε
ευθεία, όχι να αλλάζουμε κατεύθυνση.
Αναρωτιέμαι αν ο καπετάνιος ξέρει στ’ αλήθεια τι κάνει.
Άκου, ανεβαίνω τώρα πάνω για να του πω δύο λογάκια!»
Εκείνη τη στιγμή, ο ομιλητής σταματάει να περιγράφει τη σκηνή, σκύβει μπροστά, πλησιάζει στο μικρόφωνο και λέει: «Ρίξτε απλώς κάρβουνο».
Αυτό δεν κάνουμε εμείς;
Εσείς και εγώ ρίχνουμε κάρβουνο.
Είμαστε πολυάσχολοι στο έργο που μας έχει αναθέσει ο
Ιεχωβά, είμαστε απορροφημένοι σε αυτό.
Αφήνουμε τον Ιεχωβά να φροντίσει για το Ησαΐας 60:17 —“τον χαλκό, το χρυσάφι, το ασήμι”.
Εμείς φροντίζουμε για το κάρβουνο, παραμένοντας απορροφημένοι και πολυάσχολοι στο θεοκρατικό μας πρόγραμμα.
Και τότε, καθώς ο Ιεχωβά οδηγεί την οργάνωσή του, θα οδηγεί και εμάς ώστε να έχουμε τη σωστή
στάση, να είμαστε ικανοποιημένοι, και θα μας οδηγήσει και στην πιο υπέροχη
προσαρμογή από όλες —από αυτό το
σύστημα, στη ζωή στον νέο κόσμο.
Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ, αδελφέ Αλτζιάν, για αυτή την τρίπτυχη λύση σε ένα πολύ
υπαρκτό πρόβλημα.
Τώρα ένας από τους εκπαιδευτές σας, ο αδελφός Ρίτσαρντ Τσίλτον, θα παρουσιάσει την ομιλία με θέμα «Σας Έχουν Ξεγελάσει Ποτέ;»
Επιτέλους, έφτασε αυτή η μεγάλη μέρα.
Τα καταφέρατε!
Κάποιοι από εσάς θα επιστρέψετε στα μέρη σας.
Κάποιοι άλλοι όμως θα πάτε σε ένα καινούριο μέρος.
Ανεξάρτητα από το πού θα πάτε όμως, ένα πράγμα είναι σίγουρο, και ισχύει για όλους σας —όλοι σας θα αρχίσετε ένα νέο κεφάλαιο στη
ζωή σας.
Καθώς το συνειδητοποιείτε αυτό, μπορεί να νιώθετε μέσα σας κάποιον
ενθουσιασμό, αλλά μπορεί να νιώθετε και
λίγη ανησυχία. Στο μυαλό σας μπορεί να
τριγυρνούν ερωτήματα: “Ποιος είμαι
πραγματικά τώρα;
Μπορώ να ανταποκριθώ σε όσα αναμένονται από εμένα;
Μπορώ όντως να τα καταφέρω;”
Αν εντοπίσετε οποιοδήποτε από αυτά τα συναισθήματα μέσα
σας, να θυμάστε το εξής:
Δεν είστε οι μόνοι.
Στο διάβα των ετών, πιστοί υπηρέτες του Θεού είχαν τα ίδια αισθήματα με εσάς.
Ας δούμε από πιο κοντά λίγο έναν από αυτούς, πηγαίνοντας στο βιβλίο της Γραφής που έχει το
όνομά του, τον Ιερεμία. Ιερεμίας, κεφάλαιο 1, και προσέξτε τι λέει ο ίδιος αρχίζοντας από
το εδάφιο 4: «Ήρθε σε εμένα ο εξής λόγος
του Ιεχωβά:
“Πριν σε πλάσω στην κοιλιά σε γνώρισα, και πριν γεννηθείς σε αγίασα.
Σε κατέστησα προφήτη στα έθνη”».
Τι λέτε, κολακεύτηκε ο Ιερεμίας από το ότι ο Ιεχωβά έβλεπε τέτοιες προοπτικές
σε εκείνον;
Μάλλον το αντίθετο. Προσέξτε την απάντησή του στο εδάφιο 6: «Αλλά εγώ είπα:
“Αλίμονο, Υπέρτατε Κύριε Ιεχωβά!
Εγώ δεν ξέρω πώς να μιλήσω, γιατί είμαι παιδί”». Με άλλα λόγια είπε:
“Δεν νομίζω ότι έχω τα προσόντα για αυτό που μου ζητάς να κάνω”. Προσέξτε όμως τι κάνει ο Ιεχωβά στο εδάφιο 9: «Τότε ο Ιεχωβά άπλωσε το χέρι του και άγγιξε το στόμα μου. Και μου είπε ο Ιεχωβά:
“Έβαλα τα λόγια μου στο στόμα σου”». Ο Ιεχωβά διαβεβαίωνε τον Ιερεμία:
“Μην ανησυχείς.
Εγώ είμαι εδώ, θα σε βοηθήσω”.
Τελικά, ο αγχωμένος προφήτης δέχτηκε τον διορισμό του που, ομολογουμένως, δεν ήταν πάντα εύκολος.
Κάθε τόσο, αντιμετώπιζε πύρινη εναντίωση.
Του επιτέθηκε όχλος, τον φυλάκισαν, τον άφησαν μέσα στη λάσπη στον πυθμένα μιας άδειας στέρνας για να πεθάνει.
Το σίγουρο είναι ότι πέρασε πολλά και κάποια στιγμή σκέφτηκε ακόμα και να τα
παρατήσει.
Προσέξτε τι λέει στο κεφάλαιο 20, κεφάλαιο 20, από τη μέση του εδαφίου 8. Λέει: «Για
εμένα ο λόγος του Ιεχωβά έγινε αιτία
προσβολών και χλευασμών όλη την ημέρα. Είπα
λοιπόν:
“Δεν πρόκειται να μιλήσω για αυτόν και δεν θα πω τίποτα πια στο όνομά του”». Σαν τον Ιερεμία, μπορεί και εμείς κάποιες στιγμές να νιώθουμε ότι η μόνη λύση είναι να τα παρατήσουμε. Για να διαβάσουμε τη συνέχεια του εδαφίου 9: «Αλλά στην καρδιά μου ο λόγος του [το άγγελμα που είχε να διακηρύξει] έγινε σαν φωτιά κλεισμένη μέσα στα
κόκαλά μου, και κουράστηκα να τον
κρατώ μέσα μου· δεν άντεχα άλλο».
Τι συμβαίνει τώρα εδώ; Παρά τις κακουχίες, είναι ξεκάθαρο ότι το παιδί είχε μεταμορφωθεί σε θαρραλέο προφήτη του
Ιεχωβά. Αλλά αυτό που θέλω να σας ρωτήσω
είναι:
Πώς συνέβη αυτό;
Ο ίδιος ο Ιερεμίας μάς λέει στο εδάφιο 11. Λέει: «Ο
Ιεχωβά ήταν μαζί μου σαν φοβερός
πολεμιστής».
Και με αυτόν τον φοβερό Πολεμιστή στο πλευρό του, ο Ιερεμίας από εκεί που δεν μπορούσε να
μιλήσει τώρα δεν μπορούσε να
συγκρατηθεί.
Δείτε την αλλαγή!
Έκανε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών και ήξερε πολύ καλά σε ποιον το όφειλε αυτό.
Μας λέει στο εδάφιο που είναι και το θέμα της ομιλίας
μας, στο ίδιο κεφάλαιο, στο κεφάλαιο 20,
εδάφιο 7. Δείτε τι λέει στον Ιεχωβά: «Με ξεγέλασες, Ιεχωβά, και ξεγελάστηκα.
Χρησιμοποίησες τη δύναμή σου εναντίον μου και
υπερίσχυσες».
Ο Ιεχωβά είχε ξεγελάσει τον Ιερεμία με τη θετική έννοια.
Όταν ο Ιερεμίας ένιωθε ότι δεν άντεχε άλλο, ο Ιεχωβά αποδείχτηκε πιο ισχυρός από τις
αδυναμίες του Ιερεμία και του έδωσε τη
δύναμη να συνεχίσει.
Μπόρεσε να κάνει στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών επειδή, πρώτον, δέχτηκε τον διορισμό, δεύτερον, εμπιστεύτηκε στον Ιεχωβά και, τρίτον, έδωσε χρόνο στο πνεύμα του Θεού να δουλέψει μέσα του.
Και αν νομίζετε ότι ο Ιερεμίας ήταν η μοναδική περίπτωση,
κάνετε λάθος.
Ο Μωυσής έκανε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών.
Από εκεί που ήταν «βραδύστομος», έγινε ο κραταιός ηγέτης ενός ολόκληρου έθνους.
Ο Ιωνάς έκανε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών.
Από εκεί που ήθελε να γλιτώσει από τον διορισμό του πηγαίνοντας στην αντίθετη κατεύθυνση, έγινε θαρραλέος κήρυκας στους Νινευίτες.
Ο Πέτρος έκανε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών.
Από εκεί που αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές, έγινε ο βράχος που ο Ιησούς ήξερε ότι μπορούσε να γίνει.
Εσάς, σας έχει ξεγελάσει ποτέ ο Ιεχωβά;
Θα ήθελα να σας διαβάσω ένα μήνυμα που μου έστειλε πρόσφατα μια απόφοιτος της
Γαλαάδ. Ακούστε τι λέει: «Όταν πρωτομάθαμε ότι θα διοριζόμασταν σε μια
χώρα όπου υπήρχε πολλή φτώχεια,
αναταραχές και αρρώστιες, ήθελα να πω
στον Ιεχωβά:
“Είσαι σίγουρος;
Θέλεις να στείλεις εμένα εκεί;
Δεν μου αρέσουν τα ζωύφια και φοβάμαι τις αρρώστιες.”
Όταν έφτασε η μέρα να αναχωρήσουμε, ακόμη θυμάμαι τα δάκρυα που έχυνα καθώς αποχαιρετούσα το σπίτι μου και τους
φίλους μου».
Δέχτηκε όμως τον διορισμό.
Ο καιρός πέρασε.
Έπειτα από κάποια χρόνια, πήραν με τον σύζυγό της νέο διορισμό για να υπηρετήσουν σε άλλη χώρα. Προσέξτε τι λέει μετά: «Όταν έφευγα από τις Ηνωμένες Πολιτείες νόμιζα ότι αυτό θα ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που θα έκανα ποτέ, αλλά ήμουν εντελώς γελασμένη, επειδή η λύπη που ένιωσα όταν έπρεπε να αποχωριστώ τους καινούριους μου
φίλους ήταν απερίγραπτη.
Δεν έχω ξανακλάψει τόσο πολύ στη ζωή μου». Ακούστε το απόσταγμα της εμπειρίας της: «Ο Ιεχωβά με δίδαξε κάτι με τον πιο στοργικό τρόπο.
Πριν από τη Γαλαάδ, έβαζα τον εαυτό μου σε ένα κουτάκι —το κουτάκι “αυτά μπορώ να κάνω”.
Αλλά δεν σκεφτόμουν ότι αυτός που ξέρει καλύτερα τι μπορώ να κάνω είναι ο Ιεχωβά. Ήταν σαν να μου είπε:
“Όχι μόνο θα προσαρμοστείς στον νέο σου διορισμό, αλλά και θα τον αγαπήσεις τόσο πολύ που δεν θα θέλεις να φύγεις ποτέ από εκεί”.
Και αυτό ακριβώς συνέβη.
Αγάπησα πολύ τους ανθρώπους στον διορισμό μας, και μπορώ να πω με ειλικρίνεια ότι τα τελευταία λίγα χρόνια ήταν και από τα πιο ευτυχισμένα μου.
Τώρα δεν φοβάμαι τόσο πολύ τις αλλαγές όσο προηγουμένως.
Απλώς εμπιστεύομαι τον Ιεχωβά —εμπιστεύομαι τον τρόπο που ενεργεί».
Δεν είναι εκπληκτικό;
Έκανε και εκείνη στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών.
Την ξεγέλασε και εκείνη ο Ιεχωβά όπως είχε κάνει με τον Ιερεμία.
Και βγήκε από όλο αυτό πιο δυνατή και πιο ευτυχισμένη.
Γιατί συνέβη αυτό;
Επειδή όταν μας ξεγελάει ο Ιεχωβά, συμβαίνουν τρία σημαντικά πράγματα.
Πρώτον, ερχόμαστε πιο κοντά του.
Δεύτερον, γευόμαστε καινούριες χαρές που ίσως δεν περιμέναμε ποτέ.
Και, τρίτον, ανοίγουμε στον Ιεχωβά τον δρόμο για να μας δώσει επιπλέον εκπαίδευση.
Τι θέλουμε να σας μείνει;
Απλώς να αγαπάτε τους ανθρώπους.
Και θα σας αγαπούν και εκείνοι.
Και τότε θα αγαπήσετε τον διορισμό σας.
Να είστε πρόθυμοι να
περάσετε όποια πόρτα ανοιχτεί μπροστά σας, όπου και αν σας οδηγεί.
Με τον φοβερό Πολεμιστή στο πλευρό σας, δεν θα αποτύχετε ποτέ.
Να είστε πάντα πρόθυμοι να ξεγελαστείτε από τον Ιεχωβά επειδή τότε θα γευτείτε κάτι πραγματικά
εκπληκτικό.
Και μάλιστα θα είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σας.
Σε ευχαριστούμε πολύ και εσένα, αδελφέ Τσίλτον.
Εκτιμήσαμε πολύ τα
σημεία που τόνισες σχετικά με τον Ιερεμία —ήταν ένας άνθρωπος σαν και εμάς.
Και τώρα θα ακούσουμε έναν άλλον εκπαιδευτή σας, τον αδελφό Τρεντ Λίπολντ, ο οποίος θα παρουσιάσει μια ενδιαφέρουσα
ομιλία με θέμα «Λάδι στη Μηχανή».
Έγραψε περίπου το ένα τέταρτο των Χριστιανικών Ελληνικών
Γραφών —σχεδόν όσο ο απόστολος Παύλος.
Το όνομά του αναφέρεται μόνο τρεις φορές, και υπάρχουν μόλις τέσσερις λέξεις που χρησιμοποιούνται για να τον περιγράψουν.
Όλοι μας ξέρουμε πολύ καλά το όνομα του γιατρού Λουκά, αλλά δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα για αυτόν.
Σε έναν κόσμο όπου
οι άνθρωποι προσπαθούν να φαίνονται σπουδαίοι, ο Λουκάς μάς δείχνει <i>τι
είναι</i> σπουδαίο.
Ας δούμε τι μπορούμε να μάθουμε από τον γιατρό Λουκά.
Η πρώτη αναφορά σε αυτόν υπάρχει στην επιστολή Προς τους Κολοσσαείς, κεφάλαιο 4, εδάφιο 14.
Ο απόστολος Παύλος τον περιγράφει εκεί ως τον “αγαπητό γιατρό”.
Ήταν γιατρός.
Επικεντρωθήκαμε σε αυτό όταν εξετάζαμε το Ευαγγέλιο του Λουκά.
Ο Λουκάς χρησιμοποιεί ιατρικούς όρους στα συγγράμματά
του, αλλά η δουλειά του γιατρού δεν ήταν απλώς ένα επάγγελμα για τον Λουκά, ήταν λειτούργημα.
Χαιρόταν να φροντίζει τους άλλους, το έκανε με την καρδιά του.
Ας δούμε ένα παράδειγμα.
Ανοίξτε παρακαλώ στο Ευαγγέλιο του Λουκά κεφάλαιο 4 —Λουκάς 4:38, 39. Εδάφιο 38: «Αφού έφυγε από τη συναγωγή [εννοεί εδώ τον
Ιησού], μπήκε στο σπίτι του Σίμωνα.
Η δε πεθερά του Σίμωνα βασανιζόταν από υψηλό πυρετό, και τον παρακάλεσαν να τη βοηθήσει.
Εκείνος στάθηκε από πάνω της, επέπληξε τον πυρετό και αυτός την άφησε.
Ευθύς αμέσως εκείνη σηκώθηκε και άρχισε να τους υπηρετεί». Στο εδάφιο 38, ο Λουκάς αναφέρει ότι η πεθερά του Σίμωνα είχε «υψηλό πυρετό».
Δείτε όμως λίγο πιο προσεκτικά.
Τι έκανε εντύπωση στον Λουκά;
Ότι είχε απλώς υψηλό πυρετό; Δείτε το εδάφιο:
“Η πεθερά του Σίμωνα <i>βασανιζόταν</i> από
υψηλό πυρετό”.
Ο Ματθαίος δεν το ανέφερε αυτό ούτε και ο Μάρκος.
Ο Λουκάς το πρόσεξε.
Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα στον Λουκά 22, εδάφιο 44,
Λουκάς 22:44.
Βρισκόμαστε στον κήπο της Γεθσημανή, και ο Ιησούς προσεύχεται εκεί.
Δείτε όμως τι έγραψε ο Λουκάς, τι τράβηξε την προσοχή του στο εδάφιο 44: «Αλλά ένιωθε τόση αγωνία, ώστε συνέχισε να προσεύχεται πιο ένθερμα· και ο ιδρώτας του έγινε σαν σταγόνες αίματος που έπεφταν στο έδαφος».
Ο γιατρός Λουκάς πρόσεξε το σύμπτωμα, ότι «ο ιδρώτας του έγινε σαν σταγόνες
αίματος».
Δείτε όμως πάλι.
Αναφέρει ότι «ένιωθε τόση <i>αγωνία</i> ... και ο ιδρώτας του έγινε σαν σταγόνες αίματος».
Άρα, αυτό που τράβηξε την προσοχή του Λουκά ήταν η συναισθηματική κατάσταση του Ιησού, η αγωνία του, όχι μόνο το σωματικό σύμπτωμα.
Ο Λουκάς περιγράφει τον Ιησού ως κάποιον που έβλεπε τους ανθρώπους όπως ήταν πραγματικά.
Έβλεπε τους ανθρώπους χωρίς διακρίσεις, τους έβλεπε και τους αγαπούσε όλους.
Ο Λουκάς παρουσιάζει τον Ιησού ως κάποιον που συμπονούσε κάθε άνθρωπο που υπέφερε στη ζωή του.
Αυτό έκανε εντύπωση στον Λουκά.
Σκεφτείτε το Ευαγγέλιο του Λουκά —αυτά που έχουν καταγραφεί μόνο από τον Λουκά.
Μόνο ο Λουκάς μάς μιλάει για την ηλικιωμένη Ελισάβετ και για τον
Ζαχαρία.
Ο Λουκάς μάς μιλάει για την Άννα και για τον Συμεών.
Ο Λουκάς μάς μιλάει για τη χήρα της Ναΐν, για τη γυναίκα που ήταν διπλωμένη στα δύο 18
χρόνια και για τη γυναίκα που έπλυνε τα
πόδια του Ιησού με τα δάκρυά της, για τον λεπρό Σαμαρείτη, για τον πλούσιο φοροεισπράκτορα Ζακχαίο, για τον κακούργο που κρεμόταν δίπλα στον
Ιησού.
Η στάση του Ιησού απέναντι
σε αυτούς τους ανθρώπους άγγιξε τον Λουκά.
Και ο Λουκάς συμμεριζόταν την άποψη του Ιησού, γιατί και για τον Λουκά άνθρωποι όλων των ειδών μπορούν να γευτούν το έλεος του Θεού.
Και αυτή η στάση διάνοιας και καρδιάς έκαναν τον Λουκά αγαπητό, “τον αγαπητό γιατρό”.
Και αναμφίβολα αυτή του η διάθεση μείωνε τις εντάσεις ανάμεσα σε όσους ταξίδευαν και κήρυτταν μαζί με τον Παύλο τον πρώτο
αιώνα.
Η δεύτερη περιγραφή για τον Λουκά βρίσκεται στον Φιλήμονα, εδάφιο 24.
Εκεί, ο Λουκάς περιγράφεται ως “συνεργάτης”.
Ανοίξτε, παρακαλώ, μαζί μου στις Πράξεις, Πράξεις κεφάλαιο 16, θα αρχίσουμε να διαβάζουμε από το εδάφιο 8 —Πράξεις 16:8.
Λέει: «Προσπέρασαν λοιπόν [εννοεί τον Παύλο, τον Τιμόθεο, τον Σίλα και
τους συνταξιδιώτες του] τη Μυσία και
κατέβηκαν στην Τρωάδα».
Εκεί ήταν που είδε ο Παύλος το όραμα που του ειπώθηκε να “περάσει στη Μακεδονία”. Δείτε το εδάφιο 10: «Μόλις εκείνος [ο Παύλος] είδε το όραμα, [προσέξτε] <i>προσπαθήσαμε</i> να
πάμε στη Μακεδονία». Και στο εδάφιο 11
λέει: <i>«</i><i>Αποπλεύσαμε</i>
λοιπόν από την Τρωάδα».
Εδώ είναι που μπαίνει στην ιστορία ο Λουκάς.
Ο Λουκάς ποτέ δεν εξυψώνει τον εαυτό του.
Ποτέ δεν γράφει για τον εαυτό του.
Καταλαβαίνουμε ότι ταξιδεύει με τον Παύλο όταν το πρόσωπο των ρημάτων αλλάζει από τρίτο πληθυντικό σε πρώτο πληθυντικό.
Βρισκόμαστε στο δεύτερο ιεραποστολικό ταξίδι του Παύλου, και εδώ στην Τρωάδα αρχίζει να τον συνοδεύει ο
Λουκάς.
Ταξιδεύει μαζί του και στους Φιλίππους.
Και δείτε τώρα τι κάνει τον Λουκά συνεργάτη, τι μπορούμε να μάθουμε από αυτόν.
Είμαστε στο εδάφιο 13, έχουν φτάσει στους Φιλίππους.
Εδάφιο 13: «Την ημέρα του Σαββάτου βγήκαμε έξω από την πύλη, κοντά σε έναν
ποταμό, όπου πιστεύαμε ότι υπήρχε τόπος
προσευχής, και καθίσαμε και αρχίσαμε να
μιλάμε στις γυναίκες που ήταν μαζεμένες
εκεί».
Και στη συνέχεια είναι η αφήγηση για τη Λυδία που η Λυδία δέχεται την αλήθεια, το άγγελμα
της Βασιλείας. Προσέξατε όμως που λέει: <i>«</i><i>Βγήκαμε</i>
έξω»;
Ο Λουκάς πήγε μαζί τους.
Λέει: <i>«</i><i>Πιστεύαμε</i>
ότι υπήρχε τόπος προσευχής».
Ο Λουκάς είχε συμμετοχή στη σκέψη, στη συζήτηση, στην απόφαση, για το πού να
πάνε, και ο Λουκάς είχε συμμετοχή και σε
αυτά που τους είπαν. Ο Λουκάς
συμμετείχε, δεν είχε πάει απλώς για την
παρέα, δεν ήταν ένας συνταξιδιώτης
απλώς, ένας χρονικογράφος.
Ο Λουκάς ήταν συνεργάτης. Και εδώ παίρνουμε ένα πολύ ωραίο δίδαγμα όλοι
μας:
Να έχετε συμμετοχή.
Να είστε παραδείγματα. Να είστε δραστήριοι στους διορισμούς που σας δίνονται.
Ίσως ο Λουκάς να έμεινε στους Φιλίππους από το 50 έως το 56 Κ.Χ.
Δεν ξέρουμε, αλλά ίσως να έμεινε επειδή συνόδευσε και πάλι τον Παύλο στο τρίτο ιεραποστολικό του ταξίδι το 56 Κ.Χ. από τους Φιλίππους.
Τι έκανε στους Φιλίππους;
Δεν ξέρουμε ακριβώς.
Ως συνήθως, δεν ακούγονται πολλά για αυτόν, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε ότι ήταν ένας δραστήριος συνεργάτης εκεί στους
Φιλίππους —χωρίς πολλούς εντυπωσιασμούς,
ήταν απλώς ένας δραστήριος συνεργάτης.
Συνοδεύει και πάλι τον Παύλο το 56 Κ.Χ. από τους
Φιλίππους και ταξιδεύει μαζί του στην
Ιερουσαλήμ.
Ήταν στην Ιερουσαλήμ στη φασαρία εκεί στον ναό.
Ταξίδεψε μαζί του στην Καισάρεια, όπου ο Παύλος φυλακίστηκε, και τον συνόδευσε μέχρι τη Ρώμη, όπου ο Παύλος ήταν και εκεί φυλακισμένος.
Ο Λουκάς όμως δεν ήταν φυλακισμένος.
Αλλά ήταν δίπλα στον Παύλο.
Πόσο παρηγορητικό πρέπει να ήταν για τον Παύλο να έχει τον συνεργάτη του μαζί του!
Όταν σκέφτεστε τον Παύλο, τους αμέτρητους ξυλοδαρμούς, το μαστίγωμα, τον λιθοβολισμό, τα ναυάγια, όλα αυτά πρέπει να είχαν αφήσει τα σημάδια
τους πάνω του, για να μη μιλήσουμε για
το «αγκάθι στη σάρκα» που τον βασάνιζε.
Ένας από τους συνταξιδιώτες του ήταν ο Τιμόθεος που είχε “συχνές αρρώστιες”.
Τι ανακούφιση θα ήταν για αυτούς
να έχουν τον Λουκά, τον γιατρό, μαζί τους!
Ο Λουκάς λοιπόν αποτελεί παράδειγμα μακρόχρονης αφοσίωσης στο έργο της Βασιλείας και ακλόνητης προσκόλλησης στον Παύλο και
στους συνεργάτες του. Μάλιστα, το πόσο πολύ αγαπούσε ο Παύλος τον Λουκά ως
συνεργάτη του ίσως το περιγράφει
κατάλληλα η τελευταία αναφορά στον Λουκά στο εδάφιο 2 Τιμόθεο 4:11. Στα τελευταία του λόγια, ο Παύλος είπε μεταξύ
άλλων:
“Ο Λουκάς μόνο είναι μαζί μου”.
Από όλους τους συνεργάτες του, ίσως ο πιο αγαπητός ή από τους πιο αγαπητούς
ήταν ο Λουκάς.
Τα συγγράμματα του Λουκά περιείχαν όσο το δυνατόν λιγότερες αναφορές
στον εαυτό του αλλά δεν έχουμε αμφιβολία
ότι ήταν εξαιρετικά χρήσιμος στον Παύλο και σε όλους τους γύρω του.
Το σίγουρο είναι ότι
βοήθησε τον Παύλο να κάνει πολύ περισσότερα από αυτά που θα μπορούσε να κάνει μόνος του.
Δεν ήθελε τους προβολείς στραμμένους πάνω του.
Στο Ευαγγέλιό του, τα φώτα είναι στραμμένα στον Χριστό.
Στο βιβλίο των Πράξεων, τα φώτα είναι στραμμένα στο έργο κηρύγματος
της Βασιλείας.
Και ίσως να είναι σκόπιμο το ότι δεν υπάρχει άμεση αναφορά στον Λουκά
στη Γραφή.
Ασφαλώς, όλο αυτό μας διδάσκει κάτι.
Για λίγους άλλους εξέχοντες υπηρέτες λέγονται τόσο λίγα. Και εδώ είναι το δίδαγμα από τη ζωή του Λουκά:
Να είστε παράδειγμα υπηρέτη που με ταπεινοφροσύνη θα αντλεί χαρά υπηρετώντας τους άλλους.
Υπήρχε ήδη ένας Παύλος.
Ο Λουκάς υπηρετούσε στο παρασκήνιο αποδεικνύοντας ότι ήταν γνήσιος υπηρέτης.
Δεν είχε ανάγκη τα φώτα της δημοσιότητας για να κάνει ό,τι έκανε.
Δεν ήταν αυτός η μηχανή, ήταν το λάδι στη μηχανή.
Κλείνοντας αν οι μόνες δύο λέξεις που θα χρησιμοποιούν για να σας περιγράφουν είναι «αγαπητός συνεργάτης», τότε η εκπαίδευσή σας εδώ στη Γαλαάδ ήταν επιτυχημένη.
Και τότε εσείς σαν τον Λουκά, θα είστε το λάδι στη μηχανή.
Σε ευχαριστούμε πάρα, πάρα πολύ, αδελφέ Λίπολντ.
Μας άρεσε πολύ που τόνισες το παράδειγμα του Λουκά και το πώς εφάρμοσες αυτό το ενδιαφέρον θέμα
σε εκείνον —«Λάδι στη Μηχανή».
Τι βαθιές και ενθαρρυντικές ομιλίες!
Ελπίζουμε να απολαύσατε το Πρώτο Μέρος.
Να έχετε τον νου σας για τα Μέρη 2 και 3, που θα είναι διαθέσιμα στο jw.org αργότερα
μέσα στον μήνα.
Δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε το πρόγραμμά μας όμως αν δεν επισκεπτόμασταν τους αδελφούς και τις
αδελφές μας σε άλλη μια πανέμορφη χώρα.
Αυτόν τον μήνα θα επισκεφτούμε την Αϊτή, που σημαίνει «Χώρα των Βουνών».
Η Αϊτή είναι ένα τροπικό νησί στην Καραϊβική Θάλασσα και έχει πανέμορφες λευκές αμμουδιές, ποτάμια, καταρράκτες και, ναι, επιβλητικά
βουνά.
Η κουλτούρα και η γλώσσα της Αϊτής έχουν μοναδικό
χαρακτήρα. Πολλοί μιλούν γαλλικά, αλλά η μητρική γλώσσα των περισσοτέρων είναι η
αϊτινή κρεολή —μια πολύ εκφραστική
γλώσσα που συνδυάζει γαλλικές λέξεις με
γραμματική της Δυτικής Αφρικής.
Οι κάτοικοί της είναι ένα πολύχρωμο μείγμα αφρικανικών και ευρωπαϊκών χαρακτηριστικών και
πολιτισμών.
Στους Αϊτινούς αρέσει πολύ να χορεύουν, να τραγουδούν και να γελούν και φυσικά να απολαμβάνουν νόστιμα φαγητά όπως
το <i>τόμτομ.</i>
Το <i>τόμτομ</i> είναι πουρές αρτόκαρπου και συνήθως τρώγεται μαζί με σάλτσα μπάμιας.
Η Αϊτή έχει πλούσια θεοκρατική ιστορία.
Από τα αρχεία δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς έφτασαν πρώτη φορά τα καλά νέα
εδώ.
Αλλά ήδη από τον Φεβρουάριο του 1887, <i>Η Σκοπιά της Σιών</i>
κατονομάζει την Αϊτή ως ένα από τα μέρη από
τα οποία είχαν σταλεί επιστολές από ενδιαφερόμενα άτομα.
Οι πρώτοι ιεραπόστολοι της Σκοπιάς έφτασαν στην Αϊτή το 1945.
Ένας από αυτούς ήταν ο Ρόλαντ Φρεντέτ, ο οποίος αργότερα έγινε ο πρώτος επίσκοπος
τμήματος.
Φιλόπονες και τολμηρές αδελφές ιεραπόστολοι, όπως η Γκλόρια Χιλ, η Νάομι Άνταμς, η Έλεν Ντ’ Αμίκο και η Φράνσις Μπέιλι, συνέβαλαν καθοριστικά στο έργο κηρύγματος τη δεκαετία του 1950.
Οι Αϊτινοί ενδιαφέρονται πάρα πολύ για τον Λόγο του Θεού.
Σήμερα υπάρχουν εκεί πάνω από 17.000 δραστήριοι ευαγγελιζόμενοι.
Αυτοί οι ζηλωτές και χαρούμενοι ευαγγελιζόμενοι κηρύττουν στην αϊτινή κρεολή, στην αμερικανική νοηματική και στην ισπανική.
Και επειδή οι εκδόσεις στην αϊτινή κρεολή βγαίνουν και στην Μπράιγ, ακόμη και όσοι είναι τυφλοί μαθαίνουν την
αλήθεια.
Αυτή η ορεινή χώρα δεν τρομάζει τους αφοσιωμένους κήρυκες των
καλών νέων.
Στη διάρκεια του καλοκαιριού, αδελφοί και αδελφές όλων των ηλικιών πηγαίνουν σε τομείς που καλύπτονται σπάνια.
Και παρότι η Αϊτή έχει αντιμετωπίσει οικονομικές
δυσκολίες και πρόσφατα χτυπήθηκε από
φυσικές καταστροφές, οι αδελφοί και οι
αδελφές μας παραμένουν θετικοί και
επικεντρώνονται στο να ενθαρρύνουν άλλους να αποβλέπουν στο μέλλον χωρίς φόβο.
Η πόλη Καπ Αϊσιέν βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του νησιού, και εκεί θα βρείτε τους 113 ευαγγελιζομένους της εκκλησίας Μορν Ρουζ.
Θέλουν να σας στείλουν τους χαιρετισμούς τους.
Και θέλουν να ξέρετε όλοι ότι σας αγαπάνε πάρα πολύ. Και εμείς λέμε στην αϊτινή κρεολή: <i>«</i><i>Νου ρανμάν νου
του»,</i> που σημαίνει «Και εμείς
σας αγαπάμε».
Παρακολουθήσατε το JW Broadcasting από τα Παγκόσμια Κεντρικά Γραφεία των Μαρτύρων
του Ιεχωβά.
