Ήμασταν στη συνάθροιση στην Αίθουσα Βασιλείας μας στο Οριόλ.
Αλλά κάποια στιγμή έρχεται τρέχονταςένας διακονικός υπηρέτης και μου λέει:«Ντένις, πρέπει να έρθεις λίγο έξω στο διάδρομο».
Του είπα: «OK».
Και μόλις βγήκα στον διάδρομο,είδα να στέκονται εκεί κάποιοι άντρες με μάσκες—πολλοί αστυνομικοί και πολλοί πράκτορες της FSB.
Μου έδειξαν τις υπηρεσιακές τους ταυτότητεςκαι μου είπαν ότι θα έκαναν έρευνα στην αίθουσα.
Φυσικά, δεν ήξερα τι ακριβώς να κάνω.
Ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβαινε κάτι τέτοιο.
Αυτό που ήξερα όμωςήταν ότι είμαι πρεσβύτερος σε αυτή την εκκλησία,είμαι o ποιμένας των αδελφών μου,και ότι έπρεπε να κάνω κάτιγια να τους κρατήσω ασφαλείς και ήρεμους.
Άλλωστε, ήμουν βέβαιος ότι αργά ή γρήγορα θα βρισκόταν λύση.
Στην αρχή, συμπεριφέρθηκαν πολύ άσχημα.
Έπειτα από λίγα λεπτά όμως,ηρέμησαν εντελώς,κάθισαν στην πρώτη σειρά και με κοίταζαν απορημένοι.Σαν να έλεγαν:«Τι δουλειά έχουμε εμείς εδώ;
Εδώ υπάρχουν γιαγιάδες, γυναίκες, παιδιά, και είναι όλοι τους ειρηνικοί και ήσυχοι».
Ήμουν βέβαιος ότι από μέρους μας ήμασταν σε όλα νόμιμοι όταν μου είπαν: «Ντένις, θα σε θέσουμε υπό κράτηση δύο μέρες».
Σκέφτηκα: “Σιγά το πράγμα, θα βρεθεί λύση.
Δυο μέρες δεν είναι δύσκολο να αντέξω.
Και άλλοι αδελφοί και αδελφές έχουν βρεθεί στη φυλακή πριν από μένα, οπότε μπορώ και εγώ να τα καταφέρω”.
Και ήμουν σίγουρος ότι ο Ιεχωβά με προστάτευε.
Νομίζω ότι ήταν 11:00 το βράδυ.
Με έβαλαν στο κελί.
Ήμουν κοστουμαρισμένος.
Φορούσα το σακάκι μου, τη γραβάτα μου, το πουκάμισό μου.
Οι άλλοι κρατούμενοι με κοίταζαν λες και ήμουν εξωγήινος.
Δεν ήξερα τι να περιμένω.
Άλλωστε δεν είχα ξαναβρεθεί ποτέ στη φυλακή. Σκέφτηκα λοιπόν:
“OK, πρέπει να κάνω εγώ το πρώτο βήμα”. Πήγα στους άλλους κρατουμένους και τους είπα: «Γεια σας, με λένε Ντένις».
Το πιο δύσκολο από όλα ήταν να είμαι μακριά από τη σύζυγό μου, την Ιρίνα. Ανησυχούσα πολύ για την υγεία της:
“Έχει όσα χρειάζεται από υλική άποψη;
Μήπως την κυνηγούν και εκείνη;
Λες να καταλήξει και αυτή στη φυλακή σαν εμένα;”
Πολλά περνούσαν από το μυαλό μου, και γι’ αυτό οι δύο πρώτοι μήνες ήταν οι πιο δύσκολοι για μένα.
Το κρατητήριο βρίσκεται σε ένα σημείο όπου γενικά δεν μπορείς να δεις τους φυλακισμένους.
Προσπάθησα λοιπόν να βρω ένα μέρος από όπου μπορούσα να δω το παράθυρό του.
Και από το παράθυρό του, με έβλεπε και εκείνος καλά.
Συμφωνήσαμε λοιπόν ότι θα πήγαινα εκεί.
Και ο Ντένις μού είπε ποια ώρα ακριβώς.
Αυτή ήταν η αγαπημένη μου ώρα μέσα στη μέρα.
Περίμενα πώς και πώς να πάει 1:00 μ.μ. για να δω την Ιρίνα.
Την έβλεπα περίπου πέντε με δέκα λεπτά.
Για δύο ολόκληρα χρόνια είχαμε αυτή τη συνήθεια.
Η Ιρίνα ερχόταν κάθε μέρα!
Με χιόνια, με βροχές, με λιακάδα —ό,τι καιρό και να έκανε, η Ιρίνα ήταν κάθε μέρα εκεί.
Ήταν το μικρό μας μυστικό που τώρα το αποκαλύπτουμε.
Δύο ολόκληρα χρόνια δεν το είχαμε πει σε κανέναν.
Μου έγραφε πολύ αστεία γράμματα και μου έφτιαχνε αστείες ζωγραφιές για να με κάνει να γελάσω λίγο και να μου φτιάξει το κέφι, γιατί έτσι είμαστε εμείς στην οικογένειά μας.
Όλο γελάμε και κάνουμε αστεία.
Έκανα το καλύτερο που μπορούσα για να είμαι καλός σύζυγος.
Όταν ήμουν στο κέντρο κράτησης, προσπαθούσα να της τηλεφωνώ δύο φορές τον μήνα.
Προσπαθούσα να της γράφω γράμματα πέντε φορές την εβδομάδα.
Προτού τηλεφωνήσω στη σύζυγό μου, σκεφτόμουν από πριν, σκεφτόμουν όλη την ημέρα, τι ήθελα να της πω.
Για ποια πράγματα θέλαμε να μιλήσουμε στο τηλέφωνο;
Ποια θέματα ήταν ενδιαφέροντα;
Έγινε κάτι αστείο ή κάτι καλό που θέλω να της πω;
Ήθελα να νιώθει η γλυκιά μου Ιρίνα ότι ήταν η πιο αγαπητή σύζυγος στον κόσμο.
Της έγραφα για διάφορες απορίες που μου δημιουργούνταν καθώς διάβαζα τη Γραφή.
Της έγραφα και κάποια πράγματα για την αγάπη.
Είναι σημαντικό αυτό.
Και αυτό συνέβαλε πολύ στο να μείνουμε δεμένοι όλο αυτόν τον καιρό.
Είχα πολλούς αδελφούς να με υποστηρίζουν, να με επισκέπτονται.
Έπαιρνα πολλά γράμματα, όπως και ο Nτένις. Πολλοί μου έλεγαν: «Αν οποιαδήποτε στιγμή δεν νιώθεις καλά, πάρε μας τηλέφωνο, στείλε μας ένα μήνυμα και θα έρθουμε». «Μπορούμε να πάμε μια βόλτα μαζί, να πάμε για ψώνια, για να μη νιώθεις μοναξιά».
Με βοήθησαν με πάρα πολλούς τρόπους και τους είμαι πολύ ευγνώμων.
Μάλιστα, κάποιες αδελφές μού μαγείρευαν.
Με ενθάρρυνε πάρα πολύ όταν άκουγα τους αδελφούς στη συνάθροιση να προσεύχονται για τον σύζυγό μου, αλλά και για εμένα.
Ζητούσαν από τον Ιεχωβά να μας δώσει τη δύναμη για να τα υπομείνουμε όλα αυτά και για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε τη χαρά μας, παρά την κατάσταση που αντιμετωπίζαμε.
Αυτό ήταν πολύ ωραίο.
Ένιωθα ότι ενδιαφέρονταν για εμένα προσωπικά.
Ανησυχούσα πάρα πολύ για το σκαπανικό επειδή είχα να ασχοληθώ με ένα σωρό πράγματα.
Δεν ήξερα πού να βρω χρόνο για το έργο.
Μίλησα λοιπόν στον Ιεχωβά για αυτό.
Του είπα ότι ήθελα να συνεχίσω το σκαπανικό, και εκείνος απάντησε στις προσευχές μου με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο.
Ο καλύτερος τομέας που είχα ποτέ μου ήταν το κέντρο κράτησης.
Γνώρισα πολλά άτομα που έδειξαν ενδιαφέρον εκεί, γιατί περίμενα πολλές ώρες στην ουρά για να αφήσω φαγητό για τον άντρα μου —κάποιες φορές και δύο και τρεις και τέσσερις ώρες.
Το περισσότερο που είχε χρειαστεί να περιμένω ήταν πεντέμισι ώρες.
Είχα λοιπόν την ευκαιρία να μιλήσω με πολλούς ανθρώπους.
Και εκεί δεν έρχονταν μόνο άνθρωποι από το Οριόλ αλλά και από άλλες πόλεις, από χωριά, ακόμη και από άλλες χώρες.
Και ήταν φοβερό επειδή πολλοί από αυτούς δεν είχαν ακούσει ποτέ τους για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Και ήμουν πολύ ευγνώμων στον Ιεχωβά που μου έδωσε την ευκαιρία να τον υπηρετώ ακόμη και υπό αυτές τις περιστάσεις.
Ήξερα ότι ο Ιεχωβά με κατανοούσε πλήρως, κατανοούσε τις ανάγκες μου, σε τέτοιον βαθμό μάλιστα που εκπλήρωνε και την παραμικρή μου επιθυμία.
Καταλαβαίνει τι είναι σημαντικό για εμένα, τι έχει αξία για εμένα, και είναι πρόθυμος να μου το προσφέρει.
Είναι αρχές της άνοιξης.
Κάνει ακόμα κρύο, δεν υπάρχουν ακόμα φύλλα στα δέντρα.
Το χιόνι είναι λασπωμένο.
Και για κάποιον λόγο, δεν μου αρέσει αυτή η εποχή.
Θυμάμαι ότι κοιτούσα έξω από το παράθυρο και μιλούσα στον Ιεχωβά. Του έλεγα: «Ιεχωβά, νιώθω κάπως λυπημένη.
Θέλω λίγη ομορφιά στη ζωή μου.
Θέλω κάτι όμορφο».
Το είπα αυτό στον Ιεχωβά και την επόμενη μέρα ήρθε μια αδελφή από την εκκλησία μας και μου έδωσε ένα μεγάλο μπουκέτο λουλούδια.
Και το ενδιαφέρον είναι ότι δεν ήταν το μόνο δώρο αυτό, επειδή μόλις μαράθηκαν τα λουλούδια, μια άλλη αδελφή μού έφερε ένα άλλο μπουκέτο.
Και αυτό συνεχίστηκε μέχρι που ήταν όμορφα έξω, είχαν βγει τα φύλλα στα δέντρα, είχαν ανθίσει τα λουλούδια στις αυλές.
Έβλεπα την περίοδο που έμεινα στη φυλακή ως διορισμό από τον Ιεχωβά.
Δεν βρέθηκα εκεί μόνο για να εκτίσω την ποινή μου —βρέθηκα εκεί για να κηρύξω, για να μιλήσω για τον Ιεχωβά, για τη Γραφή, για τον Ιησού, για τη Βασιλεία του Θεού σε ανθρώπους που δεν θα μπορούσαμε να τους βρούμε στο σπίτι γιατί ήταν στη φυλακή.
Πήρα αμέσως την απόφαση ότι η λύπη και η αποθάρρυνση δεν θα με κυρίευαν.
Η φυλακή δεν είναι το καλύτερο μέρος για να βρίσκεται κανείς.
Σίγουρα δεν είναι, αλλά και εκεί ζουν οι άνθρωποι και η ζωή συνεχίζεται.
Με τη βοήθεια του Ιεχωβά και με το πνεύμα του, είναι εφικτό και εκεί να έχεις στην καρδιά σου ειρήνη και χαρά —να είσαι χαρούμενος.
Όταν γίνονταν δικαστήρια, προσπαθούσα πάρα πολύ να δείξω στους αδελφούς και στις αδελφές που είχαν έρθει για να με στηρίξουν ότι ήμουν καλά.
Οπότε, πολλές φορές τους μιλούσα στο δικαστήριο και τους χαμογελούσα.
Ευχαριστώ που είστε εδώ.
Κάποιες φορές, τους έδειχνα και τις ζωγραφιές που μου έστελναν τα παιδάκια.
Ήθελα πολύ να τους ενισχύσω και να τους ενθαρρύνω ώστε να μπορούν να καταλάβουν ότι ο Ιεχωβά είναι όντως μαζί μου και ότι, αν συμβεί κάτι σε κάποιον άλλον αδελφό ή αδελφή μας, δεν πρέπει να φοβηθούν.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, εκτιμώ πολύ τη στήριξή σας.
Μου δίνουν μεγάλη χαρά όλα σας τα γράμματα, οι σκέψεις σας, οι προσευχές σας.
Το εκτιμώ πάρα πολύ.
Προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ, προσπαθώ να υπηρετώ τον Ιεχωβά όσο καλύτερα μπορώ.
Και θα το κάνω αυτό για πάντα.
Μου άρεσε πολύ η στάση του άντρα μου, το ότι ήταν πραγματικός ποιμένας για το ποίμνιο, επειδή όλοι όσοι έρχονταν στο δικαστήριο έφευγαν εμψυχωμένοι, ενθαρρυμένοι.
Και μετά έλεγαν σε όλους πόσο ενδιαφέρουσα ήταν η δίκη και, κατά κάποιον τρόπο, υποκινούσαν και τους άλλους και τους ωθούσαν να έρθουν και εκείνοι στο δικαστήριο.
Άρχισα να προσεύχομαι συστηματικά να μάθω να αγαπώ τους εχθρούς μου, επειδή τώρα έπρεπε να μιλάω συνεχώς με την Ανακριτική Επιτροπή, με την FSB, με τα δικαστήρια, με τους υπαλλήλους στο κέντρο κράτησης.
Και σε αυτά τα μέρη οι άνθρωποι δεν είναι και πολύ φιλικοί.
Είναι απίστευτο το πώς απάντησε ο Ιεχωβά στις προσευχές μου.
Για παράδειγμα, ο επικεφαλής του κέντρου κράτησης μου συμπεριφερόταν πολύ καλά.
Μου έλεγε: «Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;
Τι μπορώ να κάνω για σένα;
Αν χρειαστείς κάποια βοήθεια, να έρθεις σε εμένα».
Αυτό που κατάλαβα είναι ότι όλοι οι δικαστές, οι εισαγγελείς, οι υπάλληλοι του κέντρου κράτησης είναι απλοί άνθρωποι που έχουν ανάγκη να ακούσουν τα καλά νέα.
Και προσπάθησα να τους δείξω με τη συμπεριφορά μου ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ειρηνικοί άνθρωποι.
Κατά τη διάρκεια της δίκης, θυμάμαι συγκεκριμένα τη στήριξη των αδελφών.
Ήταν απίστευτο!
Θα ήταν πολύ πιο δύσκολο χωρίς τη στήριξή τους.
Εμφανίστηκα πολλές φορές στο δικαστήριο —τουλάχιστον 75 φορές.
Υπήρχαν αδελφοί και αδελφές σε κάθε δικαστήριο. Και πάντα σκεφτόμουν:
“Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο σημαντικό είναι για εμένα που είστε εδώ”.
Κάποιες φορές υπήρχαν πάρα πολλοί —η αίθουσα ήταν κατάμεστη.
Και ξέρω επίσης ότι πολλοί από αυτούς είχαν θυσιάσει τον χρόνο τους, είχαν πάρει άδεια από τη δουλειά τους μόνο και μόνο για να είναι εκεί, για να με ενισχύσουν και να με στηρίξουν.
Κάποιες φορές, παρευρίσκονταν στα δικαστήρια αδελφοί και αδελφές από άλλες πόλεις.
Και κάποιες φορές μπορεί να κρατούσαν ένα χαρτί που έλεγε: «Είμαστε από την τάδε πόλη.
Κάνε κουράγιο, Ντένις.
Σε αγαπάμε!» και άλλα τέτοια. Με ενίσχυε πολύ όλο αυτό και σκεφτόμουν:
“Κοίτα να δεις, έχουν και αυτοί τα προβλήματά τους, αλλά αφιέρωσαν χρόνο για να είναι εδώ κοντά μου σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.
Είναι φοβερό.
Είναι υπέροχο!”
Δεν συμφωνώ με αυτή την απόφαση.
Είναι εντελώς άδικη.
Αλλά σας ευχαριστώ όλους που ήρθατε.
Είμαι πολύ χαρούμενος που είστε εδώ.
Σας ευχαριστώ!
Όταν μου ανακοίνωσαν την ποινή μου —έξι χρόνια φυλάκισης— υπήρχαν πάρα πολλά άτομα στο ακροατήριο.
Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δημοσιογράφοι αλλά και αδελφοί και αδελφές μας.
Ήμουν προετοιμασμένη για αυτή την απόφαση.
Δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση το αποτέλεσμα.
Όταν άκουσα την απόφαση, ήμουν πολύ ψύχραιμη.
Φυσικά, το να αποχωριστώ τον σύζυγό μου ήταν κάτι τρομερό.
Όταν πήγα σε αυτή τη φυλακή, θυμάμαι συγκεκριμένα μια περίπτωση, που μίλησα με τον υποδιευθυντή της φυλακής.
Ήξερε ότι ήμουν από τη Δανία, ήξερε ότι είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά. Και μου είπε: «Ντένις, το ξέρω ότι στη Δανία έχετε διαφορετικό σωφρονιστικό σύστημα, αλλά εδώ στη Ρωσία όποιος μπαίνει στη φυλακή πρέπει να υποφέρει. Σε αυτή τη φυλακή δεν θα κηρύττεις.
Εδώ δεν θα μιλάς σε άλλους για την πίστη σου, δεν θα τους μιλάς για τη Γραφή.
Έγινα κατανοητός;»
Κατάλαβα ότι ήθελαν να με κάνουν να λυγίσω.
Και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα επειδή με έστελναν ξανά και ξανά στην απομόνωση.
Ανησυχούσα για τον σύζυγό μου όταν τον είχαν στην απομόνωση και δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε καθόλου στο τηλέφωνο.
Οχτώ μήνες δεν μιλήσαμε καθόλου ένας στον άλλον.
Επικοινωνούσαμε μόνο με γράμματα.
Πώς τα κατάφερα;
Όπως είπα, είχα αποφασίσει καιρό πριν ότι η λύπη και η αποθάρρυνση δεν θα με κυρίευαν.
Απέφευγα να κάνω τέτοιες σκέψεις.
Πρόσεχα πάρα πολύ τη στάση μου, επειδή βασικά ήξερα αυτό που λέει στις Παροιμίες:
“Αν είσαι λυπημένος, τότε θα χάσεις και τη δύναμή σου”.
Ήξερα ότι ο αγώνας θα ήταν μακρύς, αλλά ήθελα να υπομείνω.
Όταν μπήκα στη φυλακή, δεν είχα Αγία Γραφή.
Αλλά πήγα στη βιβλιοθήκη και ξέρετε ποια Γραφή βρήκα εκεί;
Τη μισή <i>Μετάφραση Νέου Κόσμου</i>.
Την πήρα αμέσως.
Το πρώτο μισό ήταν η ρωσική συνοδική, ενώ το άλλο μισό η <i>Μετάφραση Νέου Κόσμου</i>.
Προσπαθούσα να διαβάζω τη Γραφή κάθε μέρα, όπως συνήθιζα, και να στοχάζομαι.
Είχα ένα σημειωματάριο όπου έγραφα όλες τις όμορφες σκέψεις από τη Γραφή που με ενίσχυαν.
Όταν το μυαλό ξεχειλίζει με αυτές τις θετικές σκέψεις δεν υπάρχει χώρος για αρνητικές σκέψεις.
Κάθε πρωί λοιπόν, μετά την πρωινή αναφορά, διάβαζα τη Γραφή μου.
Τα εδάφια που διάβαζα με βοηθούσαν να παραμένω ήρεμος και χαρούμενος.
Για παράδειγμα, σκεφτόμουν συχνά το εδάφιο Ησαΐας 30:15, όπου λέει ότι πρέπει “να μένουμε ήρεμοι και να δείχνουμε εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά”.
Και ότι αυτό θα είναι η δύναμή μας.
Ένα άλλο εδάφιο ήταν το Ρωμαίους 12:21, όπου λέει ότι πρέπει “να νικάμε το κακό με το καλό”.
Γιατί είναι σημαντικό αυτό;
Επειδή η φυλακή δεν είναι νηπιαγωγείο.
Υπάρχουν πραγματικοί εγκληματίες εκεί, άνθρωποι που συμπεριφέρονται πολύ άσχημα.
Προσπαθούσα να μη φέρομαι όπως εκείνοι, να μην είμαι επιθετικός. Είχα συνεχώς στον νου μου το εξής:
“Αυτό που βλέπω είναι κακό.
Δεν πρέπει να το νικήσω με το κακό, αλλά με το καλό.
Πρέπει να παραμείνω Χριστιανός”.
Ένα άλλο εδάφιο που με ενίσχυε ήταν το Ψαλμός 84:11, που λέει ότι ο Ιεχωβά δεν θα στερήσει τις ευλογίες του από εκείνους που ενεργούν άψογα.
Αυτό σημαίνει ότι, αν εμείς κάνουμε το σωστό, ακόμα και αν όλοι οι άλλοι γύρω μας κάνουν ό,τι θέλουν, ο Ιεχωβά δεν θα μας στερήσει τις ευλογίες του.
Βέβαια, σε δύσκολες καταστάσεις πρέπει οπωσδήποτε να προσεύχεσαι, γιατί τίποτα άλλο δεν μπορεί να σε ηρεμήσει.
Μερικές φορές, όταν περνούσα δύσκολα δεν προσευχόμουν μόνο μια φορά.
Προσπαθούσα να κάνω πιο συγκεκριμένες τις προσευχές μου.
Σκεφτόμουν από πριν για ποια πράγματα ήθελα να μιλήσω στον Ιεχωβά. Μια αδελφή μού έγραψε σε ένα γράμμα: «Αν θέλεις να είναι οι προσευχές σου σημαντικές για τον Ιεχωβά, πρέπει να είναι σημαντικές και για εσένα». Επίσης, προσευχόμουν συχνά να έχω ειρήνη στην καρδιά μου, να με βοηθάει ο Ιεχωβά να διατηρώ τη χαρά μου, να είμαι ευτυχισμένος, επειδή έτσι ήθελα να είμαι.
Μερικές φορές εκεί που στεκόμασταν για την πρωινή αναφορά, οι άλλοι φυλακισμένοι μου έλεγαν: «Ντένις, πάλι χαμογελάς.
Τι σκέφτεσαι;»
Και εγώ τους έλεγα «Τίποτα, απλά θυμήθηκα κάτι καλό, κάτι όμορφο».
Και μετά όλοι γελούσαν μαζί μου.
Αν και η φυλακή και η σωφρονιστική αποικία δεν είναι και τα καλύτερα μέρη στον κόσμο, σίγουρα δεν είναι και τα χειρότερα.
Και όταν θυμάσαι για ποιον λόγο είσαι εκεί και είσαι απασχολημένος με καλά πράγματα —ίσως γράφοντας γράμματα σε άλλους, για παράδειγμα σε αδελφούς, σε αδελφές, σε παιδιά, σε ηλικιωμένους ή κάνοντας έργο— τότε έχεις την ευκαιρία να είσαι ευτυχισμένος.
Αυτή είναι η χαρά που πρέπει να έχουμε όλοι μας.
Η χαρά που δεν εξαρτάται από το τι συμβαίνει γύρω μας, αλλά εξαρτάται από το τι συμβαίνει μέσα μας. Επίσης σκεφτόμουν συχνά:
“Ναι, εντάξει, μπορείτε να μου στερήσετε την ελευθερία μου.
Μπορείτε να με κάνετε να μη βλέπω την οικογένειά μου και να μην μπορώ να τους αγκαλιάζω όσο συχνά θα ήθελα.
Αλλά την ειρήνη που νιώθω μέσα μου δεν θα σας αφήσω να μου τη στερήσετε.
Δεν θα σας αφήσω να μου στερήσετε τη χαρά μου.
Θέλω να είμαι ευτυχισμένος, να υπηρετώ τον Ιεχωβά, να κάνω αυτό που θέλει, γιατί εκείνος είναι ευτυχισμένος Πατέρας”.
Και εγώ τον αγαπάω.
Βασικά συνειδητοποίησα από την αρχή ότι δεν γίνεται να πέσεις στην αυτολύπηση και να σκέφτεσαι:
“Γιατί να συμβεί αυτό σε εμάς;”
Αυτές οι σκέψεις σου κάνουν κακό και προσπάθησα να τις διώχνω αμέσως, με το που εμφανίζονταν και να τις αντικαθιστώ με κάτι θετικό.
Και έπιασε. Ο Ντένις μια φορά μού έγραψε κάτι πολύ ενδιαφέρον: «Αν θέλεις να είσαι χαρούμενη, να κάνεις τους άλλους χαρούμενους».
Και αυτή η σκέψη με βοήθησε πολύ. Τα εδάφια 2 Κορινθίους 1:3, 4 είναι από τα αγαπημένα μου: «Δοξασμένος να είναι ο Θεός και Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο Πατέρας του τρυφερού ελέους και ο Θεός κάθε παρηγοριάς, ο οποίος μας παρηγορεί σε κάθε μας δοκιμασία για να μπορούμε να παρηγορούμε άλλους που περνούν οποιοδήποτε είδος δοκιμασίας με την παρηγοριά που λαβαίνουμε από τον Θεό».
Aυτά τα εδάφια με βοήθησαν να καταλάβω ότι δεν πρέπει να εστιάζω στα δικά μου προβλήματα, αλλά εφόσον με έχει παρηγορήσει ο Θεός πρέπει και εγώ να παρηγορώ τους άλλους, επειδή πολλοί γύρω μου χρειάζονταν βοήθεια, χρειάζονταν κάποιον να τους καθησυχάσει, να τους πει δυο καλά λόγια για να χαρούν. Ήμουν πάντα πολυάσχολη, κοιτούσα συνεχώς ποιον μπορούσα να βοηθήσω —ποιον να επισκεφτώ, σε ποιον να πάω ψώνια, ποιος ήταν άρρωστος για να τον επισκεφτώ. Όταν με προφυλάκισαν, ήταν πολύ δύσκολο και αυτό γιατί είσαι σε ένα κέντρο κράτησης χωρίς να έχεις δικαστεί ακόμα.
Οπότε ό,τι έλεγες, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου.
Μετά, όταν με μετέφεραν στις φυλακές είχα λίγο περισσότερη ελευθερία, επειδή εκεί έχεις την ευκαιρία να σε επισκεφτεί κάποιος δικός σου για τρεις ημέρες.
Αυτό σήμαινε ότι μπορούσε να έρθει να με επισκεφτεί η γυναίκα μου.
Μπορούσα να φοράω τα δικά μου ρούχα, να μαγειρεύω το δικό μου φαγητό, να έχω λίγη παρέα.
Επίσης, ήξερα πολύ καλά ότι η αγαπημένη μου σύζυγος έκανε ένα σωρό πράγματα έξω.
Έτρεχε όλη την ώρα. Το είχα καθιερώσει λοιπόν:
Κάθε φορά που ερχόταν, ετοίμαζα εγώ το φαγητό.
Μαγείρευα, έπλενα τα πιάτα.
Ήθελα να νιώθει σαν είναι καλεσμένη μου —να περάσει όμορφα, να ξεκουραστεί, να νιώθει σαν στο σπίτι μας.
Το είχα πολλή ανάγκη εκείνη την περίοδο.
Όταν τον επισκεπτόμουν στη φυλακή, περνούσα πολύ ωραία.
Εκείνες οι τρεις μέρες ήταν πολύ ευχάριστες. Ήμουν πολύ ευγνώμων στον σύζυγό μου που με φρόντιζε τόσο καλά.
Ειλικρινά σας το λέω, η σχέση μας έγινε πιο δυνατή όταν ο Ντένις ήταν στη φυλακή, επειδή ποτέ δεν είχα ακούσει τόσο πολλές εκφράσεις αγάπης μαζεμένες από τον άντρα μου.
Υπάρχει ένα Βιβλικό πρόσωπο που τώρα το εκτιμώ ακόμη περισσότερο από ότι όταν μπήκα στη φυλακή.
Δεν είναι άλλος από τον απόστολο Παύλο.
Επειδή, όταν διαβάζω τώρα τις επιστολές που έγραψε όσο ήταν στη φυλακή, νιώθω ότι μερικές φορές έκανα ακριβώς τις ίδιες σκέψεις με εκείνον.
Νιώθω ότι τώρα τον καταλαβαίνω περισσότερο.
Ήθελα πολύ να του μοιάσω και να ενεργώ όπως εκείνος.
Τι έκανε ο Παύλος όσο ήταν στη φυλακή;
Ήθελε να κηρύττει, να μιλάει σε άλλους.
Έκανε όμως και κάτι άλλο.
Έγραφε επιστολές.
Αυτό λοιπόν αποτέλεσε κίνητρο για εμένα.
Είχα έναν στόχο.
Προσπαθούσα να γράφω τρία γράμματα την ημέρα.
Ήθελα να ενισχύω τους άλλους, ήθελα να τους ενθαρρύνω.
Ήθελα να τους δώσω λίγη χαρά επειδή αγαπάω πάρα πολύ τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Ένας υπάλληλος της φυλακής μού είπε: «Ντένις, βλέπω ότι είσαι πολύ χαρούμενος». Και εγώ του είπα: «Ναι, σε λίγο θα είμαι ελεύθερος.
Το μυαλό μου είναι όλη την ώρα εκεί.
Είναι σαν να μην είμαι εδώ.
Είμαι ήδη έξω». Και μετά μου είπε: «Εσύ, Κρίστενσεν, δεν ήσουν ποτέ εδώ μέσα.
Ήσουν πάντα έξω.
Ήσουν πάντα ελεύθερος.
Ήσουν πάντα χαρούμενος και ευτυχισμένος».
Επίσης, πολλές φορές φανταζόμουν τη μέρα που θα έβγαινα έξω, που θα έβλεπα και πάλι τους αδελφούς και τις αδελφές μου και την οικογένειά μου, και που θα τους αγκάλιαζα.
Με έχουν μέσα στο αμάξι με τις χειροπέδες και, με το που βγαίνουμε από τη φυλακή, βλέπω εκεί όλους τους αδελφούς και τις αδελφές μαζεμένους.
Παρότι τους είδα πέντε δευτερόλεπτα μόνο, παρότι τους άκουσα πέντε δευτερόλεπτα μόνο, αυτό με ενίσχυσε απίστευτα.
Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει από χαρά, και είμαι πολύ ευγνώμων σε αυτούς τους αδελφούς και τις αδελφές.
Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν είδα πόσο πολλά άτομα είχαν μαζευτεί.
Ήταν εκεί από νωρίς, και είχαν έρθει και άτομα από άλλες πόλεις.
Κρατούσαν αφίσες, είχαν φουσκώσει μπαλόνια, μου έδωσαν πάρα πολλά λουλούδια —μεγάλες ανθοδέσμες— και μου είπαν πολύ όμορφα λόγια.
Είναι εκπληκτικό που δεν είσαι μόνος σου σε μια τέτοια κατάσταση.
Είμαστε όλοι μια μεγάλη οικογένεια.
Μετά από αυτό, ταξιδεύαμε οχτώ ώρες μέχρι το αεροδρόμιο.
Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος που πήγαινα προς το αεροδρόμιο.
Σε λίγο, όλα θα τελείωναν και θα ήμουν και πάλι με την Ιρίνα.
Όταν έφτασα στο αεροδρόμιο της Μόσχας, με συνάντησε εκεί η Ιρίνα με τον δικηγόρο μου και την αστυνομία του αεροδρομίου.
Καλά ήταν, εντάξει, αλλά ταλαιπωρήθηκα λίγο.
Ναι.
Οχτώ ώρες μέσα στο αμάξι— .
Έχεις δίκιο.
Όταν ήμασταν στο αεροδρόμιο, έβλεπα ότι κάποιοι άνθρωποι μού χαμογελούσαν πολύ. Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν αδελφοί και αδελφές μας.
Και ο αξιωματικός της Διεύθυνσης Αλλοδαπών κοίταξε τριγύρω και είπε: «Όλοι αυτοί είναι δικοί σας;»
Και του είπα: «Ναι, είναι φίλοι μας».
Και έπειτα ο Ντένις πήγε και τους αγκάλιασε όλους.
Είχαν έρθει πάρα πολλοί φίλοι μας στο αεροδρόμιο. Και πριν χαμογελούσα, αλλά τώρα το χαμόγελο έφτασε μέχρι τα αφτιά.
Ήταν υπέροχο! Και αυτό δείχνει και κάτι άλλο: τι αγάπη έχουμε μεταξύ μας!
Είναι αληθινή.
Συγνώμη. Συγκινήθηκα.
Πρώτα από όλα θέλω να πω ότι ... ... σήμερα είναι μια μέρα μεγάλης χαράς, επειδή επιτέλους απελευθερώθηκα από τη φυλακή και είμαι επιτέλους πίσω στην Κοπεγχάγη, στη
Δανία, όπου μπορώ να είμαι πάλι με τους
φίλους μου και με την πολυαγαπημένη μου
οικογένεια.
Κάτι άλλο που θα ήθελα επίσης να πω είναι ότι ... ... είμαι πολύ χαρούμενος και εκτιμώ πάρα πολύ όλα όσα έκαναν για εμένα οι αδελφοί και οι αδελφές αυτά τα πέντε χρόνια. Δεν είχα κανέναν αδελφό κοντά μου.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήμουν ολομόναχος αυτά τα πέντε χρόνια στη φυλακή.
Αλλά ποτέ δεν ένιωσα ότι ήμουν μόνος.
Είμαι πλέον σπίτι μου ελεύθερος με τους δικούς μου, με τη σύζυγό μου, αλλά σκέφτομαι ακόμα όλους τους αγαπητούς αδελφούς και αδελφές στη Ρωσία, επειδή πολλοί από αυτούς συνεχίζουν να υποφέρουν.
Πάντα ένιωθα ότι ... το χέρι του Ιεχωβά δεν ήταν ποτέ τόσο μικρό, ώστε να μην μπορεί να με σώσει, να με στηρίξει και να με βοηθήσει.
Είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρος ότι το ίδιο θα συμβεί και με εκείνους. Πολλοί με ρωτάνε: «Πω πω, Ντένις, ήσουν τόσον καιρό στη φυλακή.
Σε διέλυσε αυτό, σε τσάκισε;»
Όχι βέβαια, καθόλου!
Είχα βάλει στόχο μου, όταν βγω από τη φυλακή, να είμαι ακόμη πιο ισχυρός πνευματικά από ότι ήμουν όταν με έβαλαν.
Και να σας πω κάτι;
Είμαι πιο αποφασισμένος από ποτέ να μείνω πιστός στον Ιεχωβά, είμαι πιο αποφασισμένος να κηρύττω τα καλά νέα και να βοηθάω τους αδελφούς και τις αδελφές και άλλους ανθρώπους να φτάσουν στον στόχο.
Και ο στόχος είναι η αιώνια ζωή στον Παράδεισο, όπου όλοι θα μπορούμε να υπηρετούμε και να αινούμε τον Ιεχωβά για πάντα.
Ούτε με διέλυσε λοιπόν ούτε με τσάκισε.
Είμαι ακόμα εδώ, έτοιμος για δράση!
Τώρα πλέον ζούμε στη Δανία.
Πρέπει να κάνουμε μια νέα αρχή εδώ, να ξεκινήσουμε από το μηδέν.
Ξέρω ότι δεν θα είναι εύκολο για την Ιρίνα, αλλά θα είμαι δίπλα της.
Θα τη στηρίζω απόλυτα, θα τη βοηθάω και θα συνεχίσω να προσπαθώ να είμαι καλός σύζυγος.
Θα συνεχίσω να της δείχνω ότι την αγαπάω και θα την φροντίζω.
Η εμπειρία που ζήσαμε ήταν ανεκτίμητη και μοναδική, και θέλουμε να την αξιοποιήσουμε για να βοηθήσουμε άλλους.
Θέλουμε να ξέρουν οι αδελφοί και οι αδελφές μας ότι μπορούν να τα καταφέρουν και ότι ο Ιεχωβά θα είναι κοντά τους.
Και ότι δεν πρέπει ποτέ να παραιτηθούν.
Δεν πρέπει ποτέ να το βάλουν κάτω.
Έμαθα να εμπιστεύομαι στον Ιεχωβά και να στηρίζομαι πλήρως σε εκείνον και να μην έχω καμία αμφιβολία ότι εκείνος θα βρει την καλύτερη διέξοδο σε οποιαδήποτε κατάσταση.
Ο Ιεχωβά έχει αποδείξει ότι πάντα θα μας βοηθάει.
Σας διαβεβαιώνω ότι όλες αυτές οι δοκιμασίες ενίσχυσαν την πίστη μου.
Έχω νιώσει τον Ιεχωβά στο πλευρό μου.
Έχω δει ότι ο Ιησούς κατευθύνει την οργάνωσή μας με έναν θαυμάσιο τρόπο και ότι είναι πολύ στοργικός Βασιλιάς, γιατί ό,τι ανάγκες και αν είχαμε κατά καιρούς, τις κάλυπτε όλες. Είχα διάφορα προβλήματα, αλλά με βοήθησε να τα αντιμετωπίσω.
Έτσι λοιπόν, ο Ιεχωβά έγινε πιο πραγματικός για εμένα.
Θα έλεγα ότι η φυλακή είναι ένα πολύ καλό σχολείο για να λειάνεις τις Χριστιανικές σου ιδιότητες.
Ο Ιεχωβά ξέρει επίσης ότι είμαστε χωματένιοι άνθρωποι.
Δεν περιμένει από εμάς περισσότερα από όσα μπορούμε να δώσουμε ή να κάνουμε και αυτό του είναι αρκετό.
Αξιοποίησε την κάθε κατάσταση όσο μπορείς.
Κάνε το καλύτερο που μπορείς και ο Ιεχωβά θα φροντίσει για τα υπόλοιπα.
Τώρα είμαι ελεύθερος και χαίρομαι πολύ για αυτό.
Αλλά συνεχίζω να προσεύχομαι για τους αδελφούς και τις αδελφές μου που είναι ακόμα στη φυλακή. Μάλιστα, τώρα προσεύχομαι ακόμη περισσότερο για εκείνους γιατί ξέρω τι περνάνε.
Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά είμαι βέβαιος ότι ο Ιεχωβά τούς βοηθάει όπως βοήθησε και εμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου