Όταν περνούσα δυσκολίες στα παιδικά μου χρόνια, ο Ιεχωβά ήταν Πατέρας για μένα.
Ήταν το καταφύγιό μου.
Η πρώτη ανάμνηση που έχω από τον μπαμπά μου είναι όταν πήγα να τον επισκεφτώστη ... στη φυλακή που βρισκόταν.
Ζητούσα συνέχεια από τον Ιεχωβάνα γυρίσει ο μπαμπάς στο σπίτι.
Μια μέρα η μαμά μου μού είπε:«Σήμερα έρχεται ο μπαμπάς».
Πήγα στο σχολείο, και όταν γύρισα ήταν εκεί.
Νόμιζα ότι είχε έρθει για να μείνει για πάντα μαζί μας.
Αλλά μετά από λίγο καιρό άκουσα τη μαμά μουκαι τη γιαγιά μου να κλαίνε, και μου είπαν ότι ο μπαμπάς ξαναμπήκε στη φυλακή
Από εκείνο το σημείο άρχισα να νιώθωμίσος, αγανάκτηση και θυμό απέναντι στον πατέρα μου, αλλά και στον Ιεχωβά.
Έμπλεξα με τα ναρκωτικά και άρχισα να ζω μια ανήθικη και βίαιη ζωή.
Μια μέρα δυο αδελφές μού έδωσαν ένα περιοδικό.
Καθώς το ξεφύλλιζα είδα την εμπειρία του Ντάστιν.
Άρχισα να θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια όταν έβρισκα καταφύγιο στον Ιεχωβάκαι ένιωθα όπως ο Ντάστιν. Έλεγα: «Ο Ιεχωβά είναι δίπλα μου. Δεν με έχει εγκαταλείψει».
Ο Ντάστιν ποτέ δεν αμφέβαλλε για την αγάπη του Ιεχωβά,μέχρι τη μέρα που πέθανε.
Το ίδιο εκείνο βράδυ προσευχήθηκα στον Ιεχωβά.
Του ζήτησα να με συγχωρήσει επειδή, τόσα χρόνια τον κατηγορούσα άδικα.
Άνοιξα την καρδιά μου στον Ιεχωβά,του είπα ό,τι ένιωθα.
Αυτό το βάρος που κουβαλούσα, επιτέλους έφυγε.
Ένιωθα την αγάπη του Ιεχωβά σε κάθε βήμα μου.
Την έβλεπα στους αδελφούςπου δεν με έκριναν για αυτά που είχα κάνει.
Δεν έχει σημασία πόσα προβλήματα έχουμεή πόσο έχουμε ξεμακρύνει από τον Ιεχωβά. Εκείνος ποτέ δεν μας εγκαταλείπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου