Στις 16 Μαρτίου 1968, μπήκαν στρατιώτες σε ένα χωριό στη νοτιοανατολική Ασία και σκότωσαν εκατοντάδες ανθρώπους.
Ένας στρατιώτης, αναφερόμενος σε πράξεις που αργότερα χαρακτηρίστηκαν έγκλημα πολέμου, είπε: «Δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου για όσα έκανα».
Ένας άλλος στρατιώτης που συμμετείχε στην ίδια τραγωδία είπε το εξής: «Εγώ απλώς εκτελούσα εντολές.
Δεν νιώθω άσχημα για όσα έκανα».
Πώς είναι δυνατόν δύο άνθρωποι που δημιουργήθηκαν «κατά την εικόνα του Θεού» να έχουν τόσο διαφορετική αντίδραση στην ίδια εμπειρία;
Η απάντηση σχετίζεται με τη συνείδηση και την εκπαίδευσή της.
Η Γραφή διδάσκει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν συνείδηση, δηλαδή έχουν την ικανότητα να εξετάζουν τον εαυτό τους και να εκφέρουν κρίση για τις πράξεις τους.
Αυτό ισχύει ακόμη και για άτομα που δεν ξέρουν τίποτα για τον Νόμο του Θεού.
Σύμφωνα με το εδάφιο Ρωμαίους 2:15, εφόσον όλοι οι άνθρωποι έχουν έμφυτη αίσθηση περί σωστού και λάθους, «η συνείδησή τους καταθέτει και αυτή ως μάρτυρας, και από τις δικές τους σκέψεις κατηγορούνται ή και δικαιολογούνται».
Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τα λόγια εκείνων των δύο στρατιωτών.
Τον έναν τον κατηγόρησε η συνείδησή του, ενώ τον άλλον τον δικαιολόγησε.
Αλλά τι σχέση έχει αυτό με εμάς;
Είναι προφανές ότι δεν λειτουργούν σωστά όλες οι συνειδήσεις.
Μόνο η συνείδηση που είναι εκπαιδευμένη από τον Λόγο του Θεού και είναι ευαίσθητη ως προς το θέλημα του Θεού μπορεί να κρίνει ορθά τα διάφορα ζητήματα.
Με Βιβλικούς όρους, ακόμη και ένας Χριστιανός, ένας από εμάς, μπορεί να έχει συνείδηση «αδύναμη», «καυτηριασμένη» ή ακόμη και “μολυσμένη”.
Δεν απορούμε λοιπόν που ο απόστολος Παύλος, σύμφωνα με το εδάφιο Πράξεις 24:16, αγωνιζόταν “να διατηρεί καθαρή συνείδηση ενώπιον Θεού και ανθρώπων”.
Αυτό δεν θέλουμε να κάνουμε και εμείς;
Σήμερα, θα εξετάσουμε το θέμα «Να Μεταμορφώνεστε Εκπαιδεύοντας τη Συνείδησή Σας».
Είναι καλό να θυμόμαστε ότι η συνείδησή μας μπορεί να λειτουργεί σε διαφορετικά επίπεδα.
Ας δούμε τώρα μερικά Γραφικά παραδείγματα για να προσδιορίσουμε τέσσερα επίπεδα όσον αφορά τη χρήση της συνείδησης, από το πιο βασικό μέχρι το πιο αναπτυγμένο.
Έτσι θα μπορέσουμε να διακρίνουμε κάποιους τρόπους για να αναπτύξουμε ακόμη περισσότερο τη θεόδοτη συνείδησή μας. Κατ’ αρχάς, ποιο είναι το πρώτο επίπεδο συνείδησης— το βασικό επίπεδο;
Είναι όταν η συνείδηση λειτουργεί σαν δικαστής και μας κατηγορεί αν κάνουμε κάτι που είναι λάθος.
Περιγράφοντας αυτή τη βασική λειτουργία της συνείδησης, ένα εφτάχρονο παιδί είπε τα εξής: «Όταν είσαι καλός, δεν ξέρεις ότι την έχεις, αλλά όταν είσαι κακός, σε πονάει».
Σκεφτείτε τον Αδάμ και την Εύα.
Στο Γένεση 3:7 η Γραφή μάς λέει ότι αφού αμάρτησαν τα μάτια τους «ανοίχτηκαν». «Συνειδητοποίησαν ότι ήταν γυμνοί».
Ένιωσαν ντροπή και «έφτιαξαν καλύμματα για την οσφύ τους».
Και τι έκαναν κατόπιν;
Κρύφτηκαν από τον Ιεχωβά «ανάμεσα στα δέντρα».
Στο εδάφιο Γένεση 3:11, ο Ιεχωβά ρώτησε τον Αδάμ: «Ποιος σου είπε ότι ήσουν γυμνός;»
Ο Αδάμ δεν απάντησε ευθέως σε αυτή την ερώτηση, αλλά εμείς ξέρουμε την απάντηση. Μιλούσε η ένοχη συνείδησή τους— —τους έκρινε και τους κατηγορούσε. Ακόμη και ο Ιούδας είχε συνείδηση— συνείδηση πρώτου επιπέδου.
Δυστυχώς όμως δεν την ανέπτυξε περισσότερο.
Το εδάφιο Ματθαίος 27:3 λέει ότι «ένιωσε τύψεις».
Η συνείδησή του τον κατηγόρησε, αλλά δεν τον υποκίνησε να ζητήσει τη συγχώρηση του Θεού.
Ο Αδάμ, η Εύα και ο Ιούδας είχαν όλοι τους συνείδηση, αλλά σε ποιο επίπεδο λειτουργούσε;
Στο πιο βασικό.
Ποιο είναι τώρα το δεύτερο επίπεδο συνείδησης;
Η συνείδηση που υποκινεί ένα άτομο το οποίο έχει κάνει κάποιο λάθος να διορθώσει τη σχέση του με τον Ιεχωβά.
Ας το δούμε αυτό μέσα απόένα γεγονός της ζωής του Δαβίδ.
Αν θέλετε, ανοίξτε τη Γραφή σας στο 1 Σαμουήλ 24:4 και παρακολουθήστε την αφήγηση.
Προσπαθώντας να ξεφύγει από τον βασιλιά Σαούλ, στο 1 Σαμουήλ 24:3 βλέπουμε τον Δαβίδ να κρύβεται μαζί με τους άντρες του στο βάθος μιας σπηλιάς.
Και ποιος μπαίνει μέσα; Ο Σαούλ, χωρίς να ξέρει ότι ο Δαβίδ και οι άντρες του ήταν εκεί.
Ξαφνικά, δόθηκε στον Δαβίδ η ευκαιρία να κάνει κάτι που έδειχνε έλλειψη σεβασμού προς τον χρισμένο βασιλιά του Θεού, και δεν την άφησε να πάει χαμένη.
Με την προτροπή των αντρών του, ο Δαβίδ «σηκώθηκε. . . και έκοψε αθόρυβα την άκρη από το αμάνικο πανωφόρι του Σαούλ».
Τι συνέβη μετά; Το 1 Σαμουήλ 24:5 λέει: «Μετά όμως η καρδιά του Δαβίδ τον καταδίκαζε».
Η συνείδησή του τον κατηγόρησε, αλλά έκανε και κάτι άλλο.
Αφού ο Δαβίδ αμάρτησε, η συνείδησή του τον ώθησε να απομακρυνθεί από την αμαρτία και τον εμπόδισε να την επαναλάβει ή να κάνει κάτι χειρότερο.
Πόσο καλό είναι να έχουμε αναπτύξει και εμείς τη συνείδησή μας σε τέτοιον βαθμό, ώστε να μας υποκινεί να διορθώνουμε τη σχέση μας με τον Ιεχωβά όταν χρειάζεται!
Τι άλλο μπορεί να κάνει για εμάς η συνείδησή μας; Ας εξετάσουμε τη συνείδηση τρίτου επιπέδου— αυτή που μας βοηθάει να αποφεύγουμε ευθύς εξαρχής μια αμαρτωλή πορεία.
Ένα παράδειγμα από τη Γραφή που μας έρχεται αμέσως στο μυαλό είναι η περίπτωση του Ιωσήφ με τη σύζυγο του Πετεφρή.
Αν ανοίξουμε στο εδάφιο Γένεση 39:9, βλέπουμε ότι ο Ιωσήφ όχι μόνο χαρακτήρισε τη μοιχεία ως «μεγάλο κακό» και ως “αμαρτία εναντίον του Θεού”, αλλά και η συνείδησή του τον υποκίνησε να το βάλει στα πόδια, να φύγει μακριά από την αμαρτία.
Η άμεση ανταπόκριση του Ιωσήφ στη θεϊκά εκπαιδευμένη συνείδησή του τον υποκίνησε να αποφύγει εντελώς τη συμφορά και τις τρομερές συνέπειές της.
Η συνείδηση του Ιώβ λειτουργούσε και αυτή με παρόμοιο τρόπο. Στο Ιώβ 31:1 είπε: «Έχω κάνει διαθήκη με τα μάτια μου.
Πώς λοιπόν να δώσω ακατάλληλη προσοχή σε παρθένα;»
Προφανώς, η συνείδηση του Ιώβ λειτουργούσε καλά.
Τον βοηθούσε να είναι προσεκτικός στη συμπεριφορά του με το αντίθετο φύλο.
Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι τόσο ο Ιώβ όσο και ο Ιωσήφ πήραν αποφάσεις που αντανακλούσαν τον τρόπο σκέψης του Ιεχωβά, παρ’ όλο που δεν υπήρχε συγκεκριμένος νόμος εναντίον της μοιχείας.
Η συνείδησή τους έκανε περισσότερα για αυτούς από ό,τι η συνείδηση του Αδάμ, της Εύας και του Ιούδα.
Η συνείδησή τους τούς βοηθούσε να ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Ιεχωβά, τους κανόνες του, ωθώντας τους να αποφεύγουν την αμαρτία.
Μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες αν η συνείδησή μας κάνει το ίδιο! Αλλά αυτό δημιουργεί ένα άλλο ερώτημα:
Μπορεί η συνείδησή μας να κάνει ακόμη περισσότερα για εμάς;
Ναι.
Ας εξετάσουμε την πιο προηγμένη συνείδηση (τη συνείδηση τετάρτου επιπέδου) διαβάζοντας το εδάφιο 1 Τιμόθεο 1:5— 1 Τιμόθεο 1:5: «Πραγματικά, ο σκοπός αυτής της οδηγίας είναι αγάπη από καθαρή καρδιά, από αγαθή συνείδηση και από ανυπόκριτη πίστη».
Με τι συνδέει εδώ η Γραφή την αγαθή συνείδηση;
Με την πίστη και την αγάπη.
Τι μας διδάσκει αυτό;
Η συνείδησή μας όχι μόνο μας αποτρέπει από το να παραβιάζουμε τους νόμους του Θεού αλλά επίσης μας υποκινεί να κάνουμε καλά πράγματα —όμορφα πράγματα— και για τους σωστούς λόγους.
Μεταξύ άλλων, μας βοηθάει “να μεταμορφωνόμαστε”, όπως λέει το σημερινό εδάφιο, για να γίνουμε το είδος του ανθρώπου που θέλει ο Ιεχωβά να είμαστε κάθε μέρα.
Ο Ιεχωβά βλέπει πόση αγάπη και καλοσύνη μπορούμε να δείξουμε όλοι μας, και εσείς και εγώ.
Όταν ανταποκρινόμαστε στη Βιβλικά εκπαιδευμένη συνείδησή μας, μπορούμε να αντανακλούμε πληρέστερα την εικόνα του Θεού.
Ασφαλώς, ο Ιησούς είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα ανθρώπου που ανέπτυξε και άκουγε τη συνείδησή του σε τέτοιον βαθμό.
Θυμάστε πώς ανταποκρίθηκε στις ανάγκες ενός πλήθους ανθρώπων παρότι ήταν κουρασμένος;
Το εδάφιο Μάρκος 6:34 μας λέει ότι «τους σπλαχνίστηκε, . . . και άρχισε να τους διδάσκει πολλά».
Αυτό είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα που δείχνουν ότι η συνείδηση του Ιησού τον υποκινούσε να ενεργεί με καλοσύνη και αγάπη για να βοηθάει άλλους και να δοξάζει τον Πατέρα του.
Ποιο είναι λοιπόν το δίδαγμα για εμάς; <i>Η Σκοπιά</i> 1 Δεκεμβρίου 1976, στο άρθρο «Εκπαίδευσις της Συνειδήσεώς μας να Κάνει Περισσότερα για Μας», έλεγε:
“Πρέπει να θυμόμαστε ότι η συνείδηση δεν είναι απλώς μια διανοητική ενέργεια αλλά μια αντανάκλαση της ηθικής φύσης του όλου ατόμου.
Πρέπει να κάνει περισσότερα από τονα μας λέει τι <i>οφείλουμε</i> να είμαστε. Πρέπει να αποκαλύπτει τι <i>είμαστε</i> στην πραγματική ζωή”.
Ενδιαφέρον, ε;
Σαφώς λοιπόν, στην περίπτωση του Ιησού που είναι το Παράδειγμά μας, το Πρότυπό μας, η συνείδησή του αντανακλούσε τι είδους άτομο ήταν μέσα του— αγαπούσε τον Ιεχωβά, αγαπούσε τους κανόνες του Ιεχωβά και αγαπούσε τους ανθρώπους.
Ας μιμούμαστε και εμείς το παράδειγμά του.
Συνοψίζοντας, τι μάθαμε; Δύο σημεία.
Πρώτον, για να είναι αξιόπιστος οδηγός, η συνείδηση πρέπει να εκπαιδεύεται από τον Λόγο του Θεού καθώς και να είναι ευαίσθητη ως προς το θέλημά του. Και, δεύτερον, η εκπαιδευμένη συνείδηση όχι απλώς μας κατηγορεί ή μας δικαιολογεί, αλλά και μας υποκινεί να είμαστε το άτομο που θέλει ο Ιεχωβά να είμαστε.
Όλοι μας λοιπόν ας μεταμορφωνόμαστε εκπαιδεύοντας τη συνείδησή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου