«Να χαίρεστε με όσους χαίρονται· να κλαίτε με όσους κλαίνε». Όταν σκεφτόμαστε το αρχαίο έθνος του Ισραήλ, τους Ιουδαίους, το πώς αντιδρούσαν σε χαρούμενες καταστάσεις και σε θλιβερές περιστάσεις, γενικά μιλώντας είχαν λίγες, αν όχι καθόλου, αναστολές.
Δεν έκρυβαν τα συναισθήματά τους, το πώς ένιωθαν.
Έσκιζαν τα ρούχα τους από λύπη ή στενοχώρια ή χόρευαν και έβγαζαν χαρούμενες κραυγές όταν ήταν πολύ χαρούμενοι.
Θυμηθείτε τον βασιλιά Δαβίδ όταν η κιβωτός της διαθήκης μεταφέρθηκε στην Ιερουσαλήμ. Ήταν ολόκληρος άντρας, και μάλιστα βασιλιάς του Ισραήλ. Στο 2 Σαμουήλ 6:14 λέει: «Ο Δαβίδ χόρευε ενώπιον του Ιεχωβάμε όλη του τη δύναμη».
Κάντε εικόνα στο μυαλό σας τον Δαβίδ να χορεύει μπροστά από την κιβωτό της διαθήκης.
Τι λέτε, δεν είναι υπέροχο που ο Δαβίδ δεν είχε καθόλου αναστολές, δεν τον απασχόλησε ούτε για μια στιγμή τι σκέφτονταν οι άλλοι καθώς τον έβλεπαν να συμπεριφέρεταιμε τέτοιον τρόπο;
Τον Δαβίδ τον είχε συνεπάρει τελείως «η χαρά του Ιεχωβά».
Και αυτό ήταν πολύ ωραίο.
Όμως σκεφτείτε τη σύζυγο του Δαβίδ, τη Μιχάλ.
Πώς ένιωθε εκείνη βλέποντας τον Δαβίδ να χορεύει στον δρόμο και να χοροπηδάει γεμάτος χαρά;
Χαιρόταν και εκείνη μαζί με τον Δαβίδ;
Όχι.
Εκείνη δεν σκεφτότανούτε τον Ιεχωβά και τη λατρεία του, ούτε τη χαρά που είχε πλημμυρίσει τον Δαβίδ, επειδή η κιβωτός της διαθήκης ερχόταν στην Ιερουσαλήμ.
Απεναντίας, τη Μιχάλ το μόνο που την το μόνο που την απασχολούσε ήταν ο εαυτός της και πιθανώς η εικόνα πουέβγαζε προς τα έξω ως κόρη βασιλιά και ως σύζυγος βασιλιά.
Δυστυχώς, της έλειπε «η χαρά του Ιεχωβά».
Της ήταν αδύνατον να χαρεί μαζί με τον Δαβίδ, να συμμεριστεί τη χαρά που ένιωθε εκείνος.
Είναι λυπηρό αν το καλοσκεφτούμε.
Ήταν δέσμια της υπερηφάνειάς της και της μεγάλης ιδέας που είχε για τον εαυτό της.
Πολλοί σήμερα δείχνουν τα συναισθήματά τους, αλλά και πολλοί δεν τα δείχνουν.
Κάποιοι από εμάς μπορεί να μάθαμεαπό τους γονείς μας ή από άλλους ότι πρέπει να συγκρατούμαστεκαι να μην δείχνουμε συναισθήματα. Και σε μερικούς πολιτισμούς αυτός είναι ο κανόνας:
Μη δείχνεις κανένα συναίσθημα.
Βέβαια, πρέπει να παραδεχτούμε ότιείναι καλό να έχουμε αυτοέλεγχο.
Ωστόσο, αυτό που δεν θα θέλαμε είναι να μας ελέγχουν οι αναστολές, αισθήματα που μας κάνουν να νιώθουμε ανασφάλεια και δεν μας επιτρέπουν να συμπεριφερόμαστε άνετα και φυσικά.
Τέτοιου είδους έλεγχο δεν τον χρειαζόμαστε.
Ο Παύλος μάς συμβουλεύει να μη φοβόμαστε να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, και ιδιαίτερα όταν παρηγορούμε άλλους ή όταν χαιρόμαστε μαζί με άλλους.
Θυμάμαι κάτι που είχε συμβεί σε μια συνέλευση στην Ουάσινγκτον DC το 1968.
Εκείνον τον καιρό, υπηρετούσαμε εκεί ως ειδικοί σκαπανείς με τη σύζυγό μου.
Η συνέλευση γινόταν στο στάδιο RFK και παρουσιαζόταν ένα δράμα για την κόρη του Ιεφθάε.
Πίσω μας εκείνη την ημέρα καθόταν ένας επίσκοπος περιφερείας με τη σύζυγό του.
Το δράμα έγινε πολύ συγκινητικό κάποια στιγμή.
Και γύρισα πίσω μου καικοίταξα τον επίσκοπο περιφερείας, και είδα δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό του.
Δεν είναι ενδιαφέρον;
Ο αδελφός μας δεν φοβόταν να δείξει τα συναισθήματά του.
Το δράμα τον είχε συνεπάρει.
Δεν ντρεπόταν για τα δάκρυαπου κυλούσαν στο πρόσωπό του.
Πόσο υπέροχο είναι να μην έχουμε τέτοιες αναστολές, να μη φοβόμαστε μήπως μας δει κάποιος με δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια μας!
Σας έτυχε ποτέ να βουρκώσετε καθώς βλέπατε ίσως ένα βίντεο σχετικά με θαρραλέους αδελφούς μας;
Σε όλους μας έχει συμβεί αυτό.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν πρέπει να φοβόμαστε να δείξουμε τα συναισθήματά μας, ιδίως όταν πάμε να παρηγορήσουμε κάποιον και να τον βοηθήσουμε.
Όταν δείχνουμε τα συναισθήματά μας, οι άλλοι καταλαβαίνουν πώς νιώθουμε.
Το βλέπουν στο πρόσωπό μας, ακούν στη φωνή μας τι αισθανόμαστε.
Και συχνά αυτό μπορεί να τους παρηγορήσει περισσότεροαπό τα λόγια που θα πούμε.
Είναι καλό επίσης να θυμόμαστε ότι δεν βιώνουν ούτε εκφράζουν όλοι τη θλίψη τους με τον ίδιο τρόπο.
Κάποιοι θέλουν να το συζητάνε και αυτό είναι καλό.
Άλλοι δεν θέλουν να μιλάνεγια τα προβλήματα και τις δυσκολίες τους.
Σεβόμαστε την επιθυμία τους. Το Παροιμίες 14:10 λέει: «Η καρδιά γνωρίζει την ίδια της την πίκρα, και κανένας άλλος δεν μπορείνα συναισθανθεί τη χαρά της».
Και αυτό είναι αλήθεια.
Δεν μπορούμε να εκφράσουμε πλήρως τι νιώθουμε μέσα στην καρδιά μας όταν βρισκόμαστε κάτω από μεγάλη πίεση ή αντιμετωπίζουμε ένα τρομερό πρόβλημα.
Δεν βρίσκουμε τις λέξεις.
Δεν ξέρουμε τι να πούμε.
Όταν είμαστε χαρούμενοι, μπορεί να είναι πιο εύκολονα μιλήσουμε για το πώς νιώθουμε. Προσέξτε όμως τι είχε γράψει <i>Η Σκοπιά</i> σχετικά με το Παροιμίες 14:10: «Μπορούμε άραγε να εκφράζουμεπάντα τα ενδόμυχα αισθήματά μας —είτε στενοχώρια είτε χαρά— στους άλλους και να μοιραζόμαστε μαζί τους ό,τι ακριβώς νιώθουμε;» Στη συνέχεια ρωτούσε: «Επίσης, μπορούμε πάντοτε να κατανοούμε πλήρως πώς νιώθει κάποιο άλλο άτομο;
Η απάντηση και στις δύο ερωτήσεις είναι όχι». Ωστόσο, ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν τα συναισθήματά μας ή όχι, ο Ιεχωβά καταλαβαίνει.
Υπάρχουν φορές που μόνο σεαυτόν μπορούμε να καταφύγουμε και να του ανοίξουμε την καρδιά μας, και διαπιστώνουμε ότι εκείνος μπορεί να διαβάσει την καρδιά μας και να δει πώς ακριβώς νιώθουμε και τι περνάμε.
Είναι καλό να θυμόμαστε ότι, όταν πάμε να παρηγορήσουμε κάποιον, συνήθως αυτό που χρειάζεται είναιπερισσότερο συμπόνια παρά απαντήσεις, παρηγοριά παρά λύσεις.
Μια αδελφή που έλαβε παρηγοριάαπό τους ομοπίστους της μετά την απώλεια της κόρης της είπε: «Το εκτιμούσα όταν οι αδελφοί έρχονταν στο σπίτι και απλώς έκλαιγαν μαζί μου».
Αντλούσε παρηγοριά και μόνο από την παρουσία τους.
Μια αδελφή, η Ρασέλ, της οποίας η μητέρα έπαθε βαριά κατάθλιψη, είπε κάτι πολύ ενδιαφέρον.
Επειδή όταν κάποιος είναι συναισθηματικά καταβαρημένος, καταθλιμμένος, ίσως μερικές φορές λέει πράγματα αγενή και άστοργα —ακόμη και εξωφρενικά.
Αλλά δεν χρειάζεται να παίρνουμε πάντα τοις μετρητοίς αυτά που λέει. Η αδελφή είπε τα εξής για τη μητέρα της: «Πολλές φορές η μητέρα μου έκανε κακεντρεχή σχόλια.
Τις περισσότερες φορές προσπαθούσανα θυμίσω στον εαυτό μου τι είδους άτομο είναι <i>πραγματικά</i> —στοργική, καλοσυνάτη και γενναιόδωρη.
Έμαθα ότι τα άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη λένε πολλά πράγματα που δεν τα εννοούν.
Το χειρότερο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να ανταποδώσει με άσχημες λέξεις ή ενέργειες».
Ναι, αυτό που χρειάζεται είναι να παραμείνουμε ήρεμοι αν βρεθούμε σε μια τέτοια κατάσταση.
Ο Ιώβ ουσιαστικά περιέγραφε αυτό που είπε η Ρασέλ σχετικά με τα καταθλιμμένα άτομα.
Ανοίξτε τη Γραφή σας στο Ιώβ 6:2-4. Να τι είπε ο Ιώβ—Ιώβ 6:2-4: «Αχ, και να ζυγιζόταν πλήρως ο πόνος μου και να έμπαινε στη ζυγαριά μαζί με τη συμφορά μου!
Τώρα είναι πιο βαρύς από την άμμο των θαλασσών». Και ακούστε τι λέει μετά: «Γι’ αυτό και τα λόγια μου ήταν αχαλίνωτα».
Βλέπετε; Ο Ιώβ εκφράστηκε με αχαλίνωτα λόγια και το παραδέχτηκε. Προσέξτε τι λέει στο επόμενο εδάφιο: «Τα βέλη του Παντοδυνάμου με διατρύπησαν, και το πνεύμα μου πίνει το δηλητήριό τους· τρόμοι από τον Θεό παρατάσσονται εναντίον μου».
Ναι, μιλούσε «αχαλίνωτα» εξαιτίας όλης της πίεσης που υφίστατο εκείνη την περίοδο ο δύστυχος αυτός άνθρωπος.
Επομένως οι άνθρωποι, όταν είναι καταθλιμμένοι, λένε πράγματα που μπορεί να μας σοκάρουν.
Ας τους αφήνουμε να εκφράζονται χωρίς να διορθώνουμε αμέσως κάθε “αχαλίνωτη” έκφραση που λένε.
Όταν ηρεμήσουν τα πράγματα, ίσως καταφέρουμε να βοηθήσουμε το άτομο να ανακτήσει την ψυχραιμία του, όπως έκανε ο Ελιού με τον Ιώβ.
Περίμενε να περάσουν αρκετές μέρες πριν μιλήσει.
Και όταν τελικά μίλησε, τα λόγια του ήταν καθησυχαστικά και βοήθησαν τον Ιώβ να ηρεμήσει.
Θα μπορέσουμε να κάνουμε και εμείς το ίδιο αν εφαρμόζουμε τις καλές συμβουλές που υπάρχουν στον Λόγο του Ιεχωβά.
