Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 όταν έκανα σκαπανικό, το πολιτικό σκηνικό στη χώρα άλλαζε πολύ γρήγορα και ήταν δύσκολο για τους αδελφούς να παραμείνουν ουδέτεροι.
Τους αδελφούς τους χτυπούσαν και έκαιγαν τις Γραφές και τα έντυπά τους επειδή αρνούνταν να αγοράσουν κάρτες του κόμματος.
Έκαψαν τα σπίτια των αδελφών και την Αίθουσα Βασιλείας της περιοχής μου.
Εμένα με έπιασαν επειδή δεν είχα κάρτα του κόμματος.
Μου έδεσαν τα χέρια και άρχισαν να με χτυπούν πολύ άσχημα.
Όταν πήγαν να φάνε βραδινό, άφησαν πίσω κάποιον για να με φυλάει.
Εκείνος με λυπήθηκε πολύ και μου είπε: «Όταν γυρίσουν θα σε σκοτώσουν».
Μου είπε λοιπόν ότι, αν ήμουνέστω σε θέση να συρθώ στο έδαφος, θα με έλυνε και θα με άφηνε να το σκάσω.
Έξω ήταν πολύ σκοτεινά.
Σύρθηκα μέχρι το σπίτι ενός αδελφού που με βοήθησε καλοσυνάτα.
Ο Ιεχωβά μού προμήθευσε τη διέξοδο για να μπορέσω να υπομείνω.
Ανακοινώθηκε επισήμως ότι το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά τέθηκε υπό απαγόρευση.
Κάναμε τις συναθροίσεις μας τη νύχτα από τις 9 περίπου το βράδυ μέχρι τη 1 το πρωί για να μη μας ανακαλύψουν.
Δεν μπορούσαμε να χειροκροτήσουμε όταν ακούγαμε κάτι καλό ούτε να ψάλλουμε ύμνους γιατί θα μας έβρισκαν.
Αλλά για να δείξουμε τη χαρά μας τρίβαμε έτσι τα χέρια μας.
Εκεί που δούλευα μαθεύτηκε ότι ήμουν Μάρτυρας του Ιεχωβά και με συνέλαβαν.
Με πήγαν στις φυλακές Τσιτσίρι και αργότερα μεταφέρθηκα στις φυλακές Ζόμπα, όπου κρατούσαν τους επικίνδυνους εγκληματίες.
Με έβαλαν σε ένα κελί που ήταν δίπλα στις κρεμάλες.
Νόμιζα ότι θα με εκτελούσαν και εμένα.
Ο Ιεχωβά με ηρεμούσε και, όταν θυμόμουν τα εδάφια Ρωμαίους 8:38, 39, ήμουν πεπεισμένος ότι ούτε ο θάνατος “δεν θα με χώριζε από την αγάπη του Θεού”.
Όταν βγήκα από τη φυλακή, ήμουν πολύ χαρούμενος που ήμουν με τη Βάιολετ, τη γυναίκα μου, και τα παιδιά.
Αλλά επειδή ήταν πολύ επικίνδυνο να μείνουμε στη Μαλάουι τότε, αναγκαστήκαμε να πάμε στη Μοζαμβίκη στο στρατόπεδο προσφύγων Μλαγκένι, όπου μείναμε 3 χρόνια.
Εκεί μας επέτρεπαν να έχουμε Γραφές, υμνολόγια και άλλα έντυπα.
Όταν σκεφτόμαστε όσα ζήσαμε στο στρατόπεδο Μλανγκένι, καταλαβαίνουμε ότι ο Ιεχωβά μάς βοηθούσε να προετοιμαστούμε για αυτά που έρχονταν.
Έπρεπε να μάθουμε απέξω εδάφια και ύμνους.
Για παράδειγμα, το 1974, το εδάφιο του έτους ήταν από τον Αββακούμ 3:17,18. Το εδάφιο 18 λέει:
Πού να ξέραμε πόσο θα μας βοηθούσε αυτό το εδάφιο στο μέλλον!
Επειδή έγινε εμφύλιος στη Μοζαμβίκη, αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε στη Μαλάουι το 1975.
Με συνέλαβαν και με έστειλαν στις φυλακές Τζαλέκα.
Δουλεύαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ χωρίς φαγητό ή ξεκούραση.
Ήμασταν στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες μέσα στα κελιά και οι περισσότεροι κοιμούνταν στο πάτωμα.
Τα εδάφια και ύμνοι που είχαμε μάθει απέξω όταν ήμασταν στο στρατόπεδο προσφύγων στη Μοζαμβίκη μάς ενίσχυσαν πάρα πολύ όταν βρισκόμασταν στις φυλακές Τζαλέκα.
Εκείνη την περίοδο ήταν που μας βοήθησε το εδάφιο του έτους που είχαμε πάρει όταν ήμασταν στη Μοζαμβίκη.
Ένας αδελφός έλεγε «Αββακούμ».
Και ένας άλλος αδελφός απαντούσε «3:17, 18».
Και μετά, οι άλλοι έλεγαν τα λόγια αυτών των εδαφίων.
Και αυτό ενίσχυε την πίστη μας.
Την πνευματική τροφή τη μετέφεραν κρυφά στη χώρα ποδηλάτες που ταξίδευαν εκατοντάδες χιλιόμετρα.
Τα περιοδικά τυπώνονταν σε χαρτί σαν αυτό που έχει η Γραφή, που είναι πολύ πιο ελαφρύ από το κανονικό χαρτί, και έτσι οι ποδηλάτεςμπορούσαν να μεταφέρουν διπλάσια ποσότητα.
Μας έφερναν επίσης περιοδικά σε μικρό μέγεθος που μπορούσαν να διπλωθούν και να χωρέσουν στην τσέπη. Μια μέρα, μας έφεραν στα κρυφά ένα <i>Βιβλίο του Έτους,</i> που τότε περιείχε και το εδάφιο της ημέρας.
Και εμείς τι κάναμε;
Αντιγράψαμε όλα τα εδάφια της ημέρας σε χαρτί υγείας.
Και μετά στείλαμε μερικά από αυτά σε αδελφές μας που βρίσκονταν σε άλλα κτίρια των φυλακών.
Όλα αυτά ήταν θαυμάσιες προμήθειες από τον Ιεχωβά που μας βοήθησαν πάρα πολύ να μείνουμε πνευματικά ισχυροί.
Το 2002, με ξανάστειλαν στις φυλακές Ζόμπα, αλλά αυτή τη φορά όχι ως κρατούμενο, αλλά ως επίσκοπο περιφερείας για να διοργανώσω μια μικρή συνέλευση περιοχής.
Όταν μπήκα μέσα, το μυαλό μου γύρισε 33 χρόνια πίσω, όταν βρισκόμουν στην ίδια φυλακή δίπλα από τις κρεμάλες.
Πράγματι, τα λόγια στον Ησαΐα 54:17 βγήκαν αληθινά. Εκεί λέει: Ως οικογένεια, με τη Βάιολετ, έχουμε περάσει πολλά: διωγμό από την κυβέρνηση, στρατόπεδα προσφύγων, φυλακίσεις, ξυλοδαρμούς, δεν είχαμε τι να φάμε ή πού να μείνουμε, χάσαμε αγαπημένα μας πρόσωπα και, κάποιες φορές, πιστεύαμε ότι θα χάσουμε και εμείς τη ζωή μας. Παρ’ όλα αυτά, ήμασταν πάντα κάτω από το στοργικό χέρι του Ιεχωβά.
Σε όλες αυτές τις δυσκολίες, ήμασταν και συνεχίζουμε να είμαστε πλήρως πεπεισμένοι ότι τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου